De kracht van Arthur Umbgrove is ten eerste zijn muzikaliteit. Samen met pianist Alberto Klein Goldewijk heeft hij een aantal zeer sterke liedjes neergezet. Dat begon bij het openingslied. En het eindigde met het slotlied. Dat lag enerzijds aan de sterke teksten. Anderzijds aan heftig, en toch ook ingeleefd pianospel.
Na de pauze zag men ook een andere sterke kant: zijn vermogen om met het publiek te spelen. Als een echte Amerikaanse 'stand-up comedian' ging hij midden tussen het publiek staan en speelde met hen. 'Een bril passen is pas een ongewenste intimiteit.' En hij deed voor waarom. Hij pakte de bril en kwam steeds dichterbij, tot hij met zijn voorhoofd het hoofd van de jongen raakte. En weg was hij weer.
Het enige minpunt was misschien dat hij te serieus was. Dat was voor de liedjes een pre. Het maakte ze sterker. Bij de sketches was het echter een nadeel. Ze gingen net niet ver genoeg. Net niet gek genoeg om te bulderen. Wel ver genoeg om te lachen, zoals bij de toneelspeler, die opschept over 'vijf maanden' inleven voor een rol, die dan maar uit twee regels bestaat. Of een nieuwe versie van Noach, die via het onbewoond eiland met Vrijdag (die een dagje ouder Zaterdag wordt) en uiteindelijk op de Titanic terecht komt en aan de kapitein vraagt: 'Ik durf het bijna niet te vragen, maar zou ik misschien ...'
Zelf zong hij erover in één van zijn liedjes: 'Ik kan niet over geluk schrijven, want de pitbull in mijn hoofd wil baden in de smart. Mijn hart ligt aan de ketting, want dan val ik niet zo hard.' Snel, leuk en mooie liedjes, die zelfs de Cheiron-leden stil konden houden.
Hugo Roele
