Tot onze grote ontsteltenis en verdriet hebben wij op 10 januari het bericht ontvangen van het overlijden van onze collega Jan Veldman. Een bericht zo onverwacht dat het moeilijk te begrijpen is. Hij is bijna 53 jaar geworden. Jan Veldman stierf op 9 januari tijdens zijn werk, op dienstreis.
Onze gedachten gaan allereerst uit naar zijn familie, zijn vrouw en kinderen over wie hij met trots en plezier kon vertellen.
Jan, weliswaar geboren in Amsterdam, voldeed in flinke mate aan het stereotype van de Groninger. Hij was een nuchtere man, die meer van daden dan van woorden hield, maar zich uit een oprechte interesse en bewogenheid dan ook voor veel heeft ingezet.
Sinds 1971 werkte hij bij de Universiteit Twente, aanvankelijk bij de dienst Personeel en Organisatie waar hij met name wervings- en selectieaktiviteiten voor zijn rekening nam. Later heeft hij een niet geringe bijdrage geleverd aan een breed scala van personeelsaangelegenheden.
Zijn praktische aanpak van zaken heeft hij later laten zien bij het Onderwijskundig Centrum en bij de faculteit Toegepaste Onderwijskunde (OCTO) waar hij als beheerder heeft gefunctioneerd.
Een nieuwe uitdaging, die hij met veel enthousiasme en resultaat aanging, was de functie van vervoerscoördinator. Vooral in deze functie zullen velen bij de universiteit hem zijn tegengekomen in zijn adviserend en vormgevend werk. Hij had het gevoel nog lang niet klaar te zijn met dit onderwerp. Toch had hij al veel gerealiseerd. Zijn belangstelling en inspanning hiervoor waren meer dan ambtelijk, hij was er uit persoonlijke en maatschappelijke belangen sterk voor gemotiveerd.
Jan Veldman's inzet bleef zeker niet beperkt tot zijn werk bij de universiteit. Jarenlang heeft hij via zijn activiteiten voor scholen, een vormingscentrum, een kringloopbedrijf en als gemeenteraadslid in Oldenzaal, zijn woonplaats, een belangrijke rol vervuld. Weer was zijn belangstelling voor de maatschappij zijn grote drijfveer.
We zullen hem nog lang herinneren als een waardevolle, daadkrachtige en hulpvaardige medewerker, collega en vaak vriend. Zijn laconieke en opgewekte houding leidden dikwijls tot een aangename ontmoeting en samenwerking. Zijn droge maar rake humor genoot faam in brede kring.
Het was een plezier met hem te mogen werken en het doet pijn dit zo plotseling te moeten missen.
Wij wensen Marian, zijn kinderen en verdere familie veel sterkte in de moeilijke tijd waarvoor ze staan.
Namens de collega's van de dienst P&O, Peter Horsch
