visitatiecommissie
Renate Spreij
Eens in de vier jaar bezoekt een commissie van onafhankelijke deskundigen alle onderwijskunde-opleidingen die Nederland kent. Doel is het bewaken en verbeteren van de kwaliteit van het onderwijs, op basis van een zelfstudie- en visitatierapport. Gerard de Ruiter zit in die commissie. 'We gaan langs elke plaats waar een onderwijskunde-opleiding is en zijn dan twee dagen te gast', vertelt hij. De student bezoekt zodoende Utrecht, Nijmegen, Groningen en Amsterdam (UvA). Met Enschede is de Ruiter te sterk verbonden: 'Twente niet, daar mag ik niet naartoe.'
De tweeëntwintigjarige student zocht het tijdens zijn studie steeds een stapje hogerop: 'Een vriend vroeg me in mijn tweede studiejaar voor het bestuur van studievereniging TObias. Het symposium lifelong learning -het organiseren daarvan- was het volgende. Daarna werd ik gevraagd voor de faculteitsraad en ja, van 't een komt 't ander, nu dus de visitatiecommissie.'
De commissie bestaat uit drie hoogleraren, een functionaris van het algemeen pedagogisch studiecentrum, iemand van de Stichting Leerplanontwikkeling (SLO), een secretaris en een studentlid, in dit geval Gerard. 'Ik kan ervaring opdoen en het is gewoon leuk. Vooral het idee dat je als 'studentje' in een interessant comissiie zit.'
Het 'studentje' heeft nog een reden om voor de visitatiecommissie aan de slag te gaan: hij kan het onderwerp, de kwaliteit van het onderwijsbeleid, verbinden met zijn afstuderen. 'Ik weet nog niet precies wat ik ermee ga doen,' zegt Gerard, 'maar waarschijnlijk ga ik met mijn onderzoek bekijken waarvoor het zelfstudierapport en het visitatierapport in werkelijkheid gebruikt worden. Dienen ze als beleidsinstrument of als PR-instrument naar buiten toe? In die richting wil ik het ongeveer zoeken.'
Gerards activiteiten die binnen het kader van zijn studie vallen, hebben hem meer opgeleverd dan een afstudeeronderwerp alleen: 'Als studentlid in de faculteitsraad leer je een aantal vaardigheden: lang vergaderen en je in stukken verdiepen bijvoorbeeld. Bovendien hoor je over kwaliteitszorg van het onderwijs.'
In de symposiumcommissie ('dat was heel gaaf!) kwam het volgens de student aan op informatie verzamelen en samenwerken. Maar vooral inhoudelijk leerde de TO-er veel. Termen als employability, kennisintensieve maatschappij, studiehuis en dergelijke zijn voor hem nu helder. Bij een tentamen heeft Gerard daar profijt van. 'Je denkt dan: ja, dat weet ik, dat speelt zus en zo. Ook als je een paper schrijft, neem je bijna automatisch iets uit het thema van zo'n symposium als onderwerp.'
Als studentassistent werkte de TO-er mee aan de totstandkoming van het boek 'Keyqualifications in education and work'. 'Daar kun je idealistisch over zijn, maar het ging gewoon om geld verdienen,'vertelt Gerard. 'Toch was het ook een interessante functie,' meent hij. 'Ik heb naar aanleiding van dat boek zelfs een paper gemaakt voor een vak.'
Kennis en ervaring, opgedaan met nevenactiviteiten, kan de Ruiter blijkbaar gebruiken in zijn studie. Is de theorie van de studie Toegepaste Onderwijskunde ook bruikbaar in de praktijk? 'Ja,' zegt Gerard, 'het vak kwaliteitszorg en certificering bijvoorbeeld, sluit ontzettend goed aan op het werk in de visitatiecommissie.
Betrokkenheid bij de studie -anders dan uitsluitend met de neus in de boeken zitten- en je bemoeien met de organisatie van het onderwijs, vindt de TO-student belangrijk. 'Vakken volgen moet af en toe op een laag pitje gezet kunnen worden,' meent Gerard. 'Het is ook voor een faculteit van belang dat studenten zich op diverse terreinen inzetten. Dan draait zo'n faculteit.' Toch heeft De Ruiter het idee dat studenten niet erg betrokken zijn bij hun eigen onderwijs.
