door Lydia Tacx
Afgelopen vrijdag studeerde hun dochter Coby af in de bedrijfskunde. Een studie die ze 'op haar sloffen' heeft gedaan. Net als haar hele schoolcarrière, want het kwam haar altijd aanwaaien. Overwerkt heeft ze zich zeker niet. Voor tentamens werd op het laatste moment geleerd. Op de havo had ze als standpunt dat het hebberig was om meer dan een zes te willen hebben. Pas op de universiteit veranderde dat. Als ze zich een beetje meer had ingespannen had ze volgens haar vriend wel een tien kunnen halen voor de afstudeeropdracht. Maar 'dat is gemakkelijk praten'.
Het motto voor de drie kinderen Van der Meer is: 'als je iets doet moet je het goed doen'. En dus vliegt Tineke, de oudste dochter, als stewardess voor de KLM, speelt zoon Jaap hobo in het Fries jeugdorkest en kon Coby al op vrij jonge leeftijd 'op een redelijk niveau piano spelen'.
Echt bemoeid met de ambities van hun kinderen hebben de ouders zich nooit . Niet dat sturing bij Coby zin gehad zou hebben, want die deed toch waar ze zelf zin in had. 'Ze heeft altijd gedaan wat ze zelf in haar hoofd had', vindt vader. 'Als ze vroeger naar buiten wilde en ze mocht niet, dan ging ze toch.' Volgens moeder 'aardt ze naar haar vader'.
Bril
Coby deed alleen waar ze zelf zin in had. Op de basisschool droeg ze haar bril alleen thuis. Die werd opgezet op het moment dat ze binnen kwam. Aan het Fries, de voertaal thuis, gaf ze op haar vijfde al een eigen draai. Nog voordat ze Nederlands op school kreeg paste ze de zinsbouw van het Nederlands op het Fries toe. Op de havo heeft ze nog even Fries gehad, maar dat was geen succes. 'Hoe meer wij haar dwongen, des te vervelender werd het voor haar. En voor ons, want ze deed toch wat ze wilde.'
De jongste heeft hetzelfde karakter als Coby. Koppig als een ezel. Toen hij aankondigde van de havo af en met zijn maten naar de MTS te willen gaan, heeft vader Jitze gepraat als Brugman. Ook Coby heeft een duit in het zakje gedaan. Maar het mocht niet baten. Vader is er nog altijd niet over te spreken. Al helemaal niet omdat Jaap inmiddels heeft aangekondigd toch wel naar het conservatorium te willen en daar heb je een havo-papiertje voor nodig. Vader heeft het op de hbs ook niet altijd even gemakkelijk gehad. Hij heeft ook weleens boeken gelezen waar hij niets aan vond. 'We konden hoog of laag springen, Jaap ging van de havo af.' Misschien dat het achteraf ook wel goed is geweest. Rondkomen als afgestudeerd musicus is huilen met de pet op. 'In het hele land zijn vijf hoboïsten nodig. De rest is overcompleet.'
Winkelen
Waar ze Coby wel van af konden houden was de gang naar de Business School in Groningen. Daar vonden ze Coby met haar zeventien lentes nog wat pril voor. Gelukkig wilde ze ook wel eens gaan kijken op het Thorbecke College, een school voor overheidsmanagement, in Leeuwarden. Ze kwam enthousiast terug en de keuze was snel gemaakt.
Dat ze op haar achttiende beslist op kamers wilde in Leeuwarden, terwijl ze erom de hoek wonen, werd niet met gejuich begroet. Het leek haar spannend: vrijheid, blijheid. Maar ze was nog zo jong. En Tineke was net het huis uit. Nee, moeder Van der Meer zag het niet zitten. Al hielp daar natuurlijk geen moedertje lief aan. Thuis bleef wel het aangewezen adres voor de was, een fatsoenlijke maaltijd en proletarisch winkelen. Eenmaal in Enschede bracht het weekeindbaantje als caissière bij de Kwantumhal haar wekelijks thuis.
Het Thorbecke College was voorbij voordat ze er erg in hadden. Met twintig jaar en nog drie jaar recht op studiefinanciering op zak, vond Coby het tijd voor een kopstudie bestuurskunde aan de UT. Het zou zonde zijn geweest die drie jaar weg te gooien. Vooral omdat ze in het verleden gezegd had 'absoluut een titel te willen hebben'.
Veel over haar ervaringen op de universiteit vertelde Coby thuis niet. Het bleef bij het melden van de tentamencijfers. Bij Coby moet je trekken om de informatie eruit te krijgen. Dat hebben haar ouders nooit intensief gedaan. 'Ach, Coby ging er meestal vanuit dat wij het toch niet zouden snappen. Het was toch een beetje ver van ons bed.' Desondanks heeft haar vader wel de moeite genomen haar eindverslag te lezen. 'Taai stuk'.
Doorzetter
Thuis voert Tineke meestal het hoogste woord. Coby niet, dat is een stille. Die lijkt zelfs af en toe een beetje onzeker. Alsof ze niet helemaal zeker is van haar zaakjes. Maar dat is schijn. Eerder is het andersom. Tineke lijkt zeker van haar zaak en is het niet. Coby maakt een verwarde indruk en weet precies waar ze naar toe wil. 'Het is net alsof ze geen doorzetter is, maar ze bereikt alles op een hele snelle manier.'
Tineke is ook degene die leuke kaartjes stuurt en geregeld naar huis belt. Dat zal Coby nooit doen. Die belt alleen als ze iets nodig heeft. Een lift naar het dorp vanaf het station in Leeuwarden. Ook daarin lijkt ze op haar vader. Broer Jaap en zus Tineke zijn uiteraard trots dat Coby bereikt heeft wat ze wilde. Uitbundig laten blijken zullen ze het echter niet. Alhoewel Tineke na de buluitreiking vertelde dat ze een brok in haar keel had. Jaap liet het bij: 'Ik ben toch wel trots op haar'.
Op kleinkinderen rekenen ze voorlopig niet. Coby is een carrièrevrouw. Een half jaar geleden is haar gevraagd of ze misschien wat voor promoveren voelde. Daar had ze toen geen oren naar. Nog vier jaar studeren en dan ook nog op één onderwerp leek haar niets. Maar bij Coby weet je het nooit. Het kan best zijn dat ze er over vier jaar heel anders over denk. En waarom ook niet.
In het bedrijfsleven zien ze haar niet terecht komen. Als ambtenaar onderzoek doen lijkt ze meer wat voor hun dochter. Bovendien heeft Coby nog contacten met de Rekenkamer. Zorgen maken ze zich er in ieder geval niet over. Voorlopig doet ze onderzoek voor het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen.
Nee, Coby komt wel aan de bak. Die redt zich wel. Net als tijdens haar studie toen ze de studentenhuizen uitzocht op de bereidwilligheid van anderen om te koken. Coby beperkte zich tot afwassen. Of zoals de buschauffeurs die Coby meestal zo ver kreeg dat ze haar bijna voor de deur afzetten. Halte of geen halte. Als ze weigerden moesten ze dat met goede argumenten omkleden. Met een simpel 'nee' heeft Coby nooit genoegen genomen. Ze hebben geen enkele reden te denken dat dat in de toekomst zou veranderen.
