Mateman

| Redactie

Ik heb hem gemist, die maandagavond. Fokker was in het nieuws, maar hoe verwoed ik ook zapte tussen de actualiteitenprogramma's, van Mateman geen spoor. En dat was vreemd. Want normaal kan er niet over Fokker gesproken worden, of de lijvige CDA'er werpt zich pontificaal voor de camera's. Dat zijn zo van die zekerheden in het leven van de televisiekijker. Als het slecht gaat met Fokker, dan is Mateman z'n oranjegevoel geschaad. En als het goed lijkt te gaan, zoals vorige maand bij de ondertekening van het 'memorandum of understanding', dan staat Mateman met twee Nederlandse vlaggetjes aan lange stokken de pers naar de feestzaal te dirigeren.

Wie aan Fokker komt, die komt aan Mateman. Iedere vogel die het waagt een propeller van een Fokker te beschadigen wordt tot het laatste veertje door Mateman persoonlijk bijeengeveegd om maar publiekelijk ter verantwoording geroepen te kunnen worden. Als luchtreiziger weet je dat je kunt neerstorten, maar als je in een Fokker vliegt dan weet je in elk geval voortdurend Mateman beneden op de grond onder je om je op te vangen. Dat geeft een veiliger gevoel dan een stewardess die de werking van de zwemvesten demonstreert. Mateman vecht voor Fokker, zoals Don Quichot tegen de windmolens.

Dus toen Stork die maandagavond verklaarde niet langer meer mee te willen werken aan de doorstart van Fokker, toen dacht ik: Okee, en nu komt Mateman en die laat die landverraders van Stork alle hoeken van de cockpit zien. Maar Mateman kwam niet, en ik dacht, wat is er aan de hand? Mateman zal toch niet toevallig commissaris bij Stork zijn? Of staat onze held nu ook al, net als al die andere hooggekwalificeerde oud-werknemers van Fokker, op de loonlijst van Boeing?

Nee, dit moest te argwanend gedacht zijn. Er moest een redelijker verklaring voor Matemans radiostilte zijn. Deze nieuwe tegenslag voor Fokker had hem ongetwijfeld zo sterk aangegrepen dat hij tot commentaar niet meer in staat was. Ik heb nog een kaartje gestuurd naar de CDA-fractie om mijn oprechte deelneming te betuigen. En om hem beterschap te wensen. En ik sprak daarbij de hoop uit dat ie op koninginnedag maar weer van de partij mocht zijn. Ja, want anders wordt mijn oranjegevoel geschaad.

Maar een paar dagen later verscheen Mateman alweer op de televisie. Lichamelijk was ie gezond, maar geestelijk had ie een flinke knauw gehad. Hij vertoonde de tekenen zoals die van trauma-slachtoffers bekend zijn. De recente geschiedenis was totaal uit zijn geheugen weggevallen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was verkondigde hij dat hij vice-voorzitter van de CHU wilde worden of zoiets. De CHU? Ja, ik heb er mijn oma ook naar moeten vragen, maar dat schijnt dus ooit een politieke partij te zijn geweest. Die H staat voor Historisch. Dus eigenlijk net als Fokker.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.