Jan Lanzings droom mocht helaas niet in vervulling gaan. Nog niet op de helft van zijn aio-schap is hij door een verkeersongeval ruw weggerukt uit zijn creatieve en geïnspireerde werkwijze. Zijn collega's betreuren dit pijnlijk afscheid zeer. Hun gevoelens werden treffend verwoord in een zinsnede uit de advertentietekst: de mooiste bloemen worden als eerste geplukt.
We hebben Jan leren kennen als student, als wereldreiziger en ten slotte als collega, als erudiet, begeesterd en vooral ook warm en behulpzaam mens. Hij was onze oogappel. Jan was degene die de WEB-pagina's opzette, direct insprong als er iets dreigde mis te gaan met iemands presentatie. Nadat je had gemerkt dat je onvoorwaardelijk op hem kon rekenen, merkte je ook dat hij je steeds iets te zeggen had.
Hij gaf je het gevoel dat je je nog zo weinig had verdiept in essentiële zaken als geschiedenis, sterrenkunde, religies, maar ook het besef van milieu, ontwapening en mensenrechten. Als Jan erover vertelde raakte je er onmiddellijk door geboeid. Hij had respect voor het onbekende. Tegelijkertijd werd hij er onweerstaanbaar door aangetrokken.
Als je met Jan sprak over het onderwerp van zijn proefschrift merkte je dat hij recht van spreken had over de zo gladde vraagstelling: hoe kun je mensen met softwaregereedschappen helpen bij hun denken, voorstellingen en leren. Als Jan 's ochtends bezweet op het werk aankwam zag je dat-ie niet een rustig fietstochtje achter de rug had. Het was een voorbode voor de energie waarmee hij die dag te werk zou gaan. Hij ging geen moeilijkheden uit de weg. Langdurige tellingen, het minitieus beoordelen van concept maps; Hij wist leuke dingen te verzinnen, maar schuwde zijn verantwoordelijkheid niet.
Jan had ook een bijzonder goed gevoel voor het breekbare in de mens. Hij was vrijwilliger bij de EHBO en het Calamiteitenteam. Toen ik Jan polste of hij me de komende zomer wilde vergezellen bij een gastcursus in Florida was zijn eerste reactie: lijkt me aardig, maar ik moet eerst kijken of ik in die periode niet voor het Calamiteitenteam ben ingeroosterd. Dat was Jan's verantwoordelijkheidsbesef.
Als je Jan als collega mocht meemaken dan werd je getroffen door zijn waarde als medemens, Jan vulde de sociale ruimte in de vakgroep zonder een spoor van ophef of belang. Sinds Jan als aio bij TO werkte, werd ik vaak spontaan aangesproken door collega's die Jan's inzet en aanpak loofden. Velen hebben me ook de laatste dagen aangesproken met vochtige ogen en een diep verdriet in hun stem. Het had niet mogen gebeuren.
Jan's heengaan snijdt een stukje wetenschap weg. De praktische betekenis van Jan bij het initiëren van voorzieningen en adviseren bij nieuwe ontwikkelingen was onschatbaar. De hartelijkheid van Jan en zijn ongeremde hulpvaardigheid veroverden ieders hart. Lieve Justyna, ouders en familie: Jan's collega's en vrienden wensen u veel sterkte in deze tijd, en wij hopen dat u kracht put uit het onvergetelijke moois dat Jan ons heeft laten zien. Ook de vakgroep ISM ziet Jan als haar kind: hij kwam tot ons, hij gaf ons kleur, en we hebben hem voortijdig moeten afstaan. Moge de herinnering aan Jan Lanzing voortleven.
Namens de vakgroep Instrumentatietechnologie van de faculteit der Toegepaste Onderwijskunde: dr. P.A.M. Kommers
