(voor G.)
Debby & Floris. Het was een jaar geleden, op de dag af. Behalve Debby had iedereen het al weken door. Hij kwam haar toevallig in de stad tegen. In een café dacht Debby mee over Floris' valentijnskaart. 'Waar houdt ze dan van? Doet ze een sport?'
'Ze hockeyt op de campus.'
'O, misschien ken ik haar wel. Maar je hoeft niet te zeggen wie het is.'
'Ze doet ook iets bij een studievereniging, een commissie of zo.'
'Je moet wel zeggen welke faculteit.'
'Bestuurskunde.'
Dan móest Debby haar kennen. Ze dacht na en noemde een paar namen. Floris zei dat het ongeluk brengt, als je de naam van je Valentijn doorvertelt.
Op Valentijnsdag had ze oprecht verbaasd haar bijna zelf gekozen en zelf geschreven kaart gelezen. De volgende dag kwam ze Floris weer tegen. 'Ik had het helemaal goed met die Valentijnskaart, want toevallig kreeg ik gisteren zelf een kaart, precies zoals ik jou...' Na een korte stilte begon ze te lachen. 'Dit moet je aan niemand door vertellen. Ik heb het echt niet door gehad.' Heel even aarzelde ze, fluisterde toen iets in zijn oor en kuste hem.
'Ja, Floris kan het mooi verzinnen,' verzucht Alex. Marjolein haalt lege glazen op. Glazig kijk ik naar haar dienblad. Ze legt een hand op mijn schouder. 'Wat is er jongen? Je mag wel wat vrolijker kijken.' 'Alles ging fout vandaag. En die muziek hier, daar word je ook niet vrolijk van. Dat mensonterende Love Radio.' Alex valt me bij. 'Hoor je, daar heb je Angel Eyes weer. We hebben een lijstje gemaakt en liedjes geturfd. Angel Eyes is ZE-VEN-EN-DER-TIG keer gedraaid de afgelopen vier weken. Bed of Roses, 32 keer, Everything I do...' Terwijl hij het zegt, houdt Alex haar een bierviltje voor de neus waarop hij de hele avond heeft gespeeld met mijn balpen. 'Ja mevrouw, dat zijn de harde feiten, die kunt u niet ontkennen.' Om onze gevoelens kracht bij te zetten zingen we nog een stukje mee. 'And when those Angel Eyes wo-o-ho-ho set me on fire...' Marjolein lacht heel lief en gaat verder met glazen verzamelen. En wij gaan door met onze serie Love Duo's.
Fatima & Jacob. Hoe vaak gebeurt het niet dat iemand in de Zuidmolen mij op de schouder tikt en vraagt 'Jeroen, hoe zit dat nou met Jacob en Fatima?' 'Nou,' zeg ik dan, 'om eerlijk te zijn: ik weet het ook niet. Het is een wonder, wij zien het, maar doorgronden het niet.' Jacob, mijn huisgenoot, studeert wiskunde en filosofie. Dat is waarschijnlijk de reden dat hij alles weet en altijd gelijk heeft. Een mooie karaktertrek vind ik dat hij niet de geringste moeite doet sympathiek gevonden te worden. Als ik het kon, zou ik ook zo willen zijn.
Hoe anders is Fatima. Ze is geboren in de olie in Arabië, maar verder is ze zo Drents als bruine bonen op een bedje van hunen. Heel stil, heel klein, heel lief en heel christelijk. Dat laatste is de enige overeenkomst met Jacob. Fatima is een engeltje. Als ze bij Jacob is, doet ze onze afwas en ruimt ze de huiskamer op. Als de hemel niet bestaat, zullen ze er voor haar één maken.
'Misschien is dit de hemel,' denk ik, wanneer Marjolein met twee De Koninck aan komt lopen. Ik pak een roos uit het vaasje dat op onze tafel staat. Eric Clapton begint gitaar te spelen en Marjolein leegt de asbakken op de tafels rondom ons, terwijl ik onze asbak met rozenblaadjes vul.
'Marjolein,' zeg ik.
'Ja?'
'You look wonderful tonight.'
'Je had me vorig jaar op het hockey-gala moeten zien.'
'Vertel, vertel, hoe was het,' dring ik aan.
'Ik moet eerst de vaatwasser aanzetten, dan kom ik zo meteen bij jullie zitten.'
Alex begint te zeuren over Daniëlle en mij.
Daniëlle & Jeroen. Gisteren in de Albert Heijn nog, iemand hield me staande en vroeg 'Jeroen, hoe zit dat nou met Daniëlle en jou?' Een treurige blik verscheen in mijn ogen.'Ik ken u wel niet en ik vraag mij af waar u zich mee bemoeit, maar het is een aflopende zaak.' De man vond dat we bij elkaar moeten blijven, dat we zo'n leuk stel zijn. Daan is zo volgzaam, zo kritiekloos, dat het pijn doet. Leg dat eens uit aan een Albert Heijn-klant. Ik zei dat het echt geen zin meer heeft. Hoofdschuddend liep de man weg, toen ik de bedrukte sfeer wilde wegnemen met 'Ik ga iets nieuws beginnen.'
'Met Marjolein zeker.' Zonder Alex antwoord te geven, ga ik door met rozenblaadjes tellen. Marjolein komt de lege glazen ophalen. Ze moet eerst nog de tafels afdoen, daarna komt ze bij ons zitten. Alex vraagt of ze nog twee bier heeft. Ze kan niets beloven, maar ze zal kijken. 'Zal ik haar ten huwelijk vragen?' 'Dat is waarschijnlijk het beste dat je kunt doen,' meent Alex. In afwachting van Marjolein begeleiden we Love Radio vocaal bij het onvergetelijke 'I want to know what love is'. Marjolein komt terug en zet het bier neer. Ze vertelt over het gala en alles wat ze zegt vind ik mooi. Naar mij kijkend wijst ze op de rozenbladeren in de asbak. 'Heb jij dat gedaan? Houdt ze van je?' 'Ik weet het niet, ik heb een telfout gemaakt.' Ze kijkt me recht in mijn ogen aan en lacht. Ze heeft blauwgrijze ogen. Wo-o-ho-ho. 'Ik denk, dat ze je wel leuk vindt.'
