Spontane schoonheid

15 / 01 / 1997 | Redactie

Er is geen sluitende definitie voor het begrip 'kunst' en het is daarom een heikele zaak een grens te trekken tussen wat nog als 'kunst' door het leven mag gaan en wat niet. Nu huldig ik de wat platte opvatting dat kunst pas kunst is als het iets met je doet. Als het je roert. Kunstmatige of gekunstelde kunst is in mijn ogen dus geen kunst. Geplande kunst heeft als nadeel dat er bij voorbaat een aura van kunstmatigheid aan kleeft. Het 'nieuwe' kunstwerk dat het 'kloppend hart van de campus' zou moeten zijn, doet me hoegenaamd niets. Omdat er geen enkele band is tussen het kunstwerk en zijn omgeving doet het er niet toe op welke plek het staat. Het is zo leeg dat ik het niet eens lelijk vind. De teksten die ons op de lichtkrant tot gekwordens toe voorbij komen glijden zijn net zo inhoudsloos als het kunstwerk zelf. Zouden er reclameboodschappen op staan ('Bij McNuggets nu kleine kunstwerkjes gratis!') dan zou het kunstwerk tenminste nog laten zien waar het voor staat. Ik wacht met smart tot de lichtkrantcomputer wordt gekraakt en er wat banalere teksten voorbij komen glijden. Of poëtische, dat zou nog mooier zijn.

Het torentje van Wim. T. Schippers is natuurlijk ook gepland en kitsch tot in de spits. Maar het laat wel ruimte voor fantasie en verdichting. Hangt er echt een bungelend lijk in het torentje? En hoeveel campusstelletjes hebben desalniettemin hun eerste liefdesnacht in het torentje doorgebracht?

Het mooiste kunstwerk op de campus op dit moment is echter de treurende verzameling bushokjes die bij de kruising van de Boerderijweg en de Achterhorst staan. Beklad, bespot en in de steek gelaten brengen ze hun laatste levensjaren door op een achterafplekje op de campus. Niemand die nog langer in hun binnenste schuilt. Ik heb altijd het idee dat het regent als ik er langs fietst. Hoe graag zou ik deze droeve trouwe hokjes op mijn beurt in bescherming willen nemen. Maar ze officieel tot kunstwerk bestempelen zou afbreuk doen aan de spontane schoonheid van deze amechtige kudde verdoolde zielen. En op de een of andere manier staan ze daar exact op de juiste plaats. Alsof ze er wortel hebben geschoten en zijn vergroeid met de campus. Dat ze er nog maar lang mogen staan.