1985
Zet u schrap voor het volgende broodje Aap.
Het genootschap 'Vrienden van Peter' heeft deze week wereldkundig gemaakt dat CT-student Peter Schrap komende vrijdag zijn afstudeervoordracht zal houden. Daar hoeft de vlag niet voor uit, zult u denken.
Sluit de ogen, voeten in een badje van soda, het volgende ter overweging.
Schrap begon met studeren in 1985. Zegge: negentienvijfentachtig. Laat het verstrijken der jaren op u inwerken.
Toen de jonge Schrap uit studeren ging was de UT nog een technische hogeschool. Jo Ritzen was net afgestudeerd, Frans van Vught deed eindexamen, Loek Hermans kaftte zijn boeken met Doe Maar-papier. De SRD huisde in een portocabine bij Dodewaard. De tijden waren anders.
'Vier jaar nog, misschien vijf', zei Schrap tegen oma als zij vroeg hoe lang haar oogappel nog te gaan had. 'En wat ben je dan ook al weer jongen?' 'Ingenieur, oma, over vijf jaar is uw kleinzoon ingenieur.'
Gelukkig was de propedeuse ook een groot feest. Vlak daarna, in 1991, is het lieve mens overleden.
Veertien jaar campusgeschiedenis. Deze man moet op cd-rom worden vastgelegd. Peter Schrap verdient een permanente zetel in de medezeggenschapsraad. We mogen hem niet laten gaan.
Veertien jaar collegegeld, dat verschaft recht op een vast dienstverband. Laat Peter Schrap alstublieft betaald doorstuderen, kijk die scriptie strenger na, zie niets door de vingers. Laat hem nog eens goed kijken naar paragraaf 2.2.
De man is zijn gewicht in goud waard, kan in zijn eentje de voorlichtingsdagen aan, werkt met een knipoog nieuwe rectoren in, bestuurt de Student Union vanaf z'n studentenhok. Houd Schrap op de campus!
Woon-werk-verkeer
Het bed, de wc, de douche, de keuken. Een nagenoeg rechte streep voorrangsweg onderbroken door zes stoplichten, twee rotondes en een aantal kruisingen. De campus.
Elke doordeweekse morgen trekken honderden, duizenden mensen, door de krochten van Enschede naar hun werk. Sommigen doen dat lopend, met de fiets of met de bus. Dat begrijpen we. De meesten reizen per auto. Dat begrijpen we niet.
Half uurtje filerijden voor de rotonde Haaksbergerstraat-Boulevard? Kwartiertje van de brandweerkazerne naar het Amicon-gebouw staren? Tien minuten voor de stoplichten Hengelosestraat Roessinghs Bleekweg wachten, en dat'ie dan op rood springt als jij er aan toe bent? Het leven van een automobilist is zwaar, hard en onrechtvaardig.
Domme milieuvervuiler! Stap op de fiets! Op de rotondes heb je voorrang, tussen de rij wachtende auto's slinger je door, en alleen op de kruising Hengelosestraat Singels kun je niet door rood rijden.
Fietsers komen op weg naar hun werk eigenlijk maar één problemen tegen: treiter-automobilisten. Die doen net alsof ze optrekken als jij door oranje fietst. Die blokkeren met de neus van hun bolide het fietspad als ze van rechts komen. Die zien je zogenaamd niet als ze afslaan. Die - en dat zijn de ergsten - zetten hun auto vol op het rode gedeelte van de rotonde, laten hun elektrisch bediende raampje zoemend zakken en schreeuwen: 'Ik dacht dat ik wel door kon rijden.' Je moet niet denken, je moet wachten. Want de enigen die hier door mogen rijden, dat zijn de fietsers. Lul.
Tegen treiter-automobilisten kan de rijwieler zich overigens vrij simpelwapenen. Koop een tas met een grote, scherpe, glimmende sluiting. Door die op kritische momenten gevaarlijk dicht langs het glimmend gepoetste lakwerk te zwaaien hou je zelfs de agressiefste bestuurders op afstand.
