Drie keer komen we elkaar tegen, deze donderdagavond. De eerste keer voor de Vrijhof, het is kwart over zeven. Hij komt net van z'n werk, moet voor de show 'nog snel even wat nieuws scoren'. Loopt een tel later "da's mooi" mompelend met Sum, Headline en een vers UT-Nieuws weer naar buiten. 'Acht uur, hè', roept hij over zijn schouder terwijl hij het donker in fietst, '87.5 op de kabel, 105 in de ether!'
Nogmaals zien we elkaar terwijl hij in grote haast de binnenstad van Enschede doorkruist. Kwart voor acht al, waarschijnlijk is-ie thuis nog snel even wat cd's gaan halen. De derde ontmoeting vindt plaats om klokslag acht uur - door de ether, 105.1 megahertz, mono maar kristalhelder. Na een snaaiharde jungleplaat, vier minuten uithijgen, is Maarten Hondelink on air.
'Goeie avond luisteraars, beste wensen nog, hier is weer een nieuwe aflevering van Studentenradio!' Zijn stem buigt zich volleerd door de kamer, jarenlange ervaring achter de microfoon verbloemt de lichte spanning die in de studio heerst. Hondelink is improvisator uit noodzaak. Vijf minuten heeft hij de tijd gehad om z'n muziek klaar te leggen, twee uur lang zal hij zelf de apparatuur bedienen. Muziekkanaal dicht, microfoon open, ondertussen een nieuw cd'tje op scherp zetten. Slechts een vaag idee waarover hij gaat praten vanavond.
'Wat heb ik voor jullie? Nieuws van universiteit en hogeschool, en we zullen de laatste Sum doornemen.' Normaal, vertelt Hondelink na de uitzending, plukt hij op z'n werk aansprekende UT-Nieuwsberichten van internet, en zet de schrijftaal in de gauwigheid om naar spreektaal. Dit keer is hij daar niet aan toegekomen, zomin als hij tijd had om een studiogast te regelen, vroeger vaste prik.
Gelukkig slaat Hondelink zich door de uitzending heen, met opmerkelijk veel bravoure zelfs. Maar hij blijft een koorddanser, en hij weet het. Waarom vult iemand twee uur zendtijd in z'n eentje? Waar blijft een presentator zonder redacteuren, zonder studiotechnici die zijn stem door de ether loodsen?
Nergens natuurlijk, en Hondelink is de eerste om dat te erkennen. Uiteraard begon hij in eerste instantie niet alleen. In 1994 stapte hij met een clubje van vijf, zes man van Vereniging Campusomroep Drienerlo over naar Radio Enschede. Dat ging in eerste instantie goed, uitstekend zelfs: in 1996 telde het programma een redactie van twaalf man. Nog geen drie jaar later is Hondelink de laatste die over is.
'Die studeerde af, die ging op stage, nummer drie, vier en vijf hadden het te druk', telt Hondelink af. Radio Enschede overwoog deze zomer om Studentenradio dan maar uit de lucht te halen. De presentator doorgrondde die tijding meteen, en startte ogenblikkelijk een wervingsactie. Kleine advertenties en brieven aan alle UT- en HE-verenigingen boden tot nog toe weinig soelaas.
Alleen de SRD, regelmatig te gast in de studio, voorzag hem van een lijstje met potentiële radiomakers. Hondelink hoopt op enkele serieuze kandidaten, volhouders die op termijn zijn voortrekkersrol kunnen overnemen. Wantparadoxaal genoeg is de man die in z'n eentje Studentenradio Enschede overeind houdt de dertig gepasseerd. En studeren doet hij al jaren niet meer.
Waarom houdt hij er niet gewoon mee op? 'Dat zou ik zonde vinden, doodzonde. We hebben destijds met moeite zendtijd van Radio Enschede losgeweekt, en die zou je zomaar weggeven? Als ik opsta, is onze plaats vergaan. Er azen genoeg gegadigden op die donderdagavonduurtjes. Alleen geen studenten, hè. Die zitten vreemd genoeg allemaal bij de VCD, de campusomroep. Niks mis met die club, maar hun bereik - erg belangrijk voor radiomensen - is veel kleiner.'
Vanwaar het geringe animo? Vraag het niet aan Hondelink, die vindt radiomaken zo'n beetje het mooiste wat er is. Hij mijmert over zijn eerste uitzending, een anekdote op zichzelf. 'Ik ben er toen ik in 1988 aankwam meteen ingerold, letterlijk per direct. Het was tijdens de doegroepenmarkt, ik liep de Vrijhof in en zag wat lui die bezig waren met een radiouitzending. Ik mocht meedoen, maar vergat prompt de tijd. Daardoor kwam ik in een of ander saai restgroepje te zitten.'
Hondelink sloot zich aan bij Radio Drienerlo, toen nog illegaal, en beleefde etherromantiek als uit de eerste dagen van de omroep. 'Ik heb de Batavierenrace verslagen vanaf achterop de motor. We werkten in die tijd met zelfgebouwde zendertjes in bandenplakdoosjes, met zendapparatuur ontraceerbaar ('onuitpeilbaar' in radiojargon) voor de politie. Onze zendmast stond op een geheime plek op de campus.'
'Waar? Dat weet ik nog steeds niet. Nee hoor, écht niet.'
Peter Buwalda
Maarten Hondelink
