Geen slingers aan de wand in kamer 225 van de Westhorst op maandagmiddag; wél een trotse Wessel Wits mét gouden medaille. De basketballer zit nog in de roes van de dag ervoor. `Wat een ontlading, zeg. Echt gaaf!' Geanimeerd vertelt hij over het basketbalnetje dat ze na afloop van de finale hebben afgeknipt en meegenomen. `Traditie, hoort bij de sport. Waarom? Daar zijn alle ballen doorgegaan en dus de punten verdiend. Als een soort overwinningstrofee hebben we het netje afgeknipt en om de beker gewikkeld.'
Wits had de ochtend na de finale wijselijk vrijgenomen. `Verder geen denkwerk voor mij vandaag. Alleen maar doe-dingen. We hebben uiteraard gefeest na afloop, maar de meeste jongens moesten vandaag gewoon weer studeren of werken.' Wits werkt als aio bij de vakgroep ontwerp, productie en management van de faculteit Construerende Technische Wetenschappen. `Ik doe onderzoek naar productverbetering bij Thales in Hengelo.'
Op de gang praat hij honderduit over het kampioenschap. Een collega komt voorbij en groet: `hee kampioen!' Wits glimlacht trots. `Ja, ik mag nu wel zeggen dat we goed zijn. We hebben het hoogst haalbare op amateurgebied gehaald.'
Met zijn één meter negentig oogt Wits niet als het stereotype basketballer. `Qua lengte kom ik misschien iets te kort, maar dat compenseer ik door knetterhard te werken. Bovendien,' benadrukt hij, `is basketbal een teamsport. Met alleen lange spelers red je het niet.'
De aio legt uit dat de finalewedstrijden in basketbaljargon Final 4 heten. `Het zijn play-offs zonder return.' De club van Wits eindigde als vierde in de competitie en nam het in de halve finale afgelopen zaterdag op tegen koploper Den Bosch. De nummers twee en drie speelden op dat moment ook tegen elkaar. Winnaars van elke partij ontmoetten elkaar een dag later in de finale.
Wits: `Den Bosch maakten wij verpletterend in en daarna wachtte SVU Lions uit Amstelveen.' Een team dat met name uit oud-profs van de eredivisie bestaat, zegt hij. `Individueel erg goed. Toch is de vorm van de dag bepalend tijdens zo'n finale. Wij stonden er met ons team. Als een huis: onverslaanbaar en onvermoeibaar. We zijn een hechte groep, werken hard en zijn conditioneel sterk.' Maar echt makkelijk was die finale niet. Even leek het erop dat Amstelveen er met de titel vandoor zou gaan. `Wij stonden in het begin ver achter, met 21 punten. Maar, omdat de meeste jongens van ons team vier keer in de week trainen en vaak twee wedstrijden in het weekend spelen, zijn we conditioneel in topvorm. Daar moesten we ons voordeel mee doen. We probeerden het andere team moe te krijgen. Of zoals onze coach zei: als muggen doorgaan, altijd irritant aanwezig zijn.' Die tactiek werkte. Wits: `Ik zat de laatste minuten op de bank omdat ik er met vijf persoonlijke fouten was uitgestuurd. De stand was gelijk. Ik dacht dat ik gek werd. In de allerlaatste seconden onderschepte Landstede de bal en scoorde de winnende treffer. Eindstand: 62-64. Wat een ontlading! Het publiek, dat op onze hand was, ging ook uit z'n dak. De arena ontplofte zowat!'
Wits ontdekte het basketballen tijdens een uitwisselingsprogramma in Amerika. Daar kreeg hij de smaak te pakken. Na terugkomst in 1997 ging hij werktuigbouwkunde studeren aan de UT. Hij werd lid van Arriba, de basketbalvereniging van de UT, waar hij tot zijn afstuderen in 2004 speelde. Ook leerde hij er zijn vriendin kennen. `Zij is dit jaar trouwens ook kampioen geworden met basketbal.'
Na hun afstuderen verhuisde het stel naar Zwolle. `Mijn Arriba-coach vond dat ik het bij Landstede moest proberen. Te hoog gegrepen, dacht ik.' Toch waagde Wits de sprong en hij trainde een jaar lang mee. Inmiddels zit zijn tweede seizoen erop. Lacht:`Een ervaren speler, noemen ze mij nu.' Doorstoten naar profniveau, naar het eerste herenteam van Landstede bijvoorbeeld, zit er voor hem niet meer in. `Ik ben een laatbloeier in de basketbalsport en er te oud voor. Jammer? Niet echt. Ik heb nu gestudeerd en ben heel blij met mijn diploma en maatschappelijke loopbaan. Voor mijzelf had ik als doel om elk jaar een betere speler te worden. Dat is gelukt, vind ik. Mijn laatste jaren op het veld wil ik graag op hoog niveau blijven spelen, maar vooral genieten van het spel.'
 |
| Wessel Wits toont trots zijn gouden medaille. `Ik mag nu wel zeggen dat we goed zijn.' (Foto: Arjan Reef) |
