elger van der wel houdt van ict-ontwikkelingen
`Het blijft iets exhibitionistisch'
Telematicastudent Elger van der Wel (21) is een blogger van het eerste uur. Toen het medium bij het grote publiek nog redelijk onbekend was, ging hij al naar weblogmeetings. `Dan dronken we als webloggers onder elkaar een biertje in een Amsterdamse kroeg. Dat was in 2003. De weblog was up coming en ik begon er net mee. Nieuwe ontwikkelingen op ict-gebied vind ik altijd interessant. Ik was een van de eersten die aan podcasting deed, het beschikbaar stellen van audiobestanden via internet. Toen de grote golf kwam, ben ik ermee gestopt.'
Een nieuw technisch snufje is microblogging, vertelt de student. `Je kunt 160 tekens, net zoveel als een smsje, heel snel online zetten. Wat je aan het doen bent bijvoorbeeld. Van mij kun je van het afgelopen half jaar precies nagaan waar ik mee bezig was. Het bloggen is een afspiegeling van mijn leven. Maar als het écht privé wordt, zoals een overlijden, dan schrijf ik er niet over. Dat doe ik ook niet als ik een afspraakje met mijn vriendin heb. Ik zie daar de toegevoegde waarde niet van in.'
Qua publicaties merkt Elger dat hij anders is gaan schrijven. `Mijn archief loopt vanaf januari 2003. Als tiener schreef ik over alles wat me bezig hield. Filosofisch is overdreven, maar het waren de dagelijkse dingen en mijn gedachten daarover. Vrij simpel was het ook soms. Mijn ouders verbouwden in die tijd hun huis en elke week kwam er wel een fotootje op te staan. Dat doe ik nu niet meer. Ik schrijf tegenwoordig veel over muziek. Ik bespreek albums en cd's. Vooral als ik ergens enthousiast over ben wil ik dat graag delen. Ik zet er een stukje muziek bij op, zodat anderen er naar kunnen luisteren. Vroeger was het meer een dagboek, nu breng ik een schifting aan in de gebeurtenissen: wat is interessant en wat niet? Toch blijft het iets exhibitionistisch. Je geeft je privéleven bloot en je vertelt van alles via internet in het openbaar.'
Voor Elger is vooral het schrijven een drive om consequent te bloggen. `En natuurlijk is het leuk als mensen iets lezen en dat terugkoppelen. Ik denk dat iedereen wel van aandacht houdt. Dat kun je op deze manier krijgen. Ik schrijf met name voor vrienden, familie en kennissen. Ik verwijs ook vaak naar mijn blog. Andersom gebeurt ook. Dan vragen ze op een verjaardag hoe het met iets staat. Een ander bijkomend voordeel is dat mijn weblog een soort archief is. Je kunt terugkijken en ik vind het heel leuk om te lezen hoe ik op mijn zestiende was.' Elger's blog krijgt zo'n 150 bezoekers op een dag. `Dat is veel ja. Reacties op stukken variëren nogal. Het ligt eraan hoe provocerend je schrijft. Soms heb ik gewoon zin om een discussie uit te lokken en dan zet ik een stelling hup, zo op de site. Eigenlijk is het een soort journalistiek die niet over de actualiteit gaat, maar over jezelf.'
De site van Elger is overzichtelijk. `Mijn stukjes staan er op, gesorteerd op tijd van plaatsing en voorzien van een titel en soms een plaatje. De laatste foto's zijn te zien, mijn microblog met wat ik aan het doen ben staat erop, leuke links en last FM met de liedjes die ik luister. En mijn cv! Nee, ik vind het niet vervelend als een toekomstige werkgever mijn blog zou bekijken. Er staan geen zaken op die verkeerd kunnen vallen. Bovendien neem je als werkgever een mens aan.'
Elger is een trouwe blogger, zegt hij. Elke dag plaatst hij wel een berichtje. `Het is niet: zo een dag niet geblogd, een dag niet geleefd. Het hoort er gewoon bij, net als douchen en naar de supermarkt gaan. Ik heb ook nooit reden gehad om te stoppen. Voor mij is het heel normaal. Anderen zitten op Hyves, MSN of surfen uren op het internet. Ik heb mijn blog. Het is net als mailen: even een blogje posten. Je gedachten gaan rechtstreeks op het papier.'
In zijn fanatieke periode, het begin, bezocht de student drie maal daags ongeveer twintig blogs. `Dat doe ik nu niet meer, maar de ene checkt nu.nl en ik check de blogs. Wat het me oplevert? Voor mij is het vooral het blijven schrijven over dingen. Dat doe ik nu eenmaal graag.'
koos winnips leest zo'n twintig blogs per dag
`Het bloggen slaat behoorlijk toe'
`Het is vooral leuk om te doen en ik kan mijn verhaal kwijt.' Aan het woord is Koos Winnips, tot afgelopen donderdag nog adviseur ICT Onderwijs op de UT. `Bijna dagelijks vertrouw ik wel iets toe aan mijn blog. Ik deel mijn belevenissen graag met anderen. Je kunt natuurlijk de gang op wandelen en het aan iemand vertellen, maar ik zet het liever online.'
In zijn werkkamer in de Vrijhof staan ingepakte verhuisdozen. Na zeventien jaar UT (hij studeerde toegepaste onderwijskunde, werd aio en vond op de UT een baan) vertrekt Koos naar het Schotse Glasgow. `Ik ga hetzelfde werk doen maar dan aan de Glasgow Caledonian University.' En natuurlijk houdt deze fanatieke blogger ook van deze verhuizing een digitaal dagboek bij. Het is één van de in totaal vier weblogs waarop Koos regelmatig een berichtje plaatst.
Een andere persoonlijke weblog gaat over zijn grootste hobby: zeilen. `Dat doe ik nu al een jaar of tien. Vanaf december 2006 houd ik online wedstrijdenverslagen en trainingen bij. Veel vrienden van me waren mij al voorgegaan. Ik kon natuurlijk niet achter blijven. Het bloggen heeft behoorlijk toegeslagen.' In het Engels schrijft Koos over zijn zeilavonturen. `Ik vertel wat er mis ging tijdens een race, waar ik van baalde, maar ook ruzies met een tegenstander schrijf ik op zonder namen te noemen. Je ziet foto's van mijn zeilboten en de nieuwste snufjes op zeilgebied vermeld ik. De zeilwereld is klein en ik hoor nieuwtjes vaak uit eerste hand. Het levert mij een bepaalde naam op. Als ik in Italië loop tijdens een zeilrace dan herkennen mensen mij van mijn blog. Het is heel gek als vreemden alles van je weten. Je merkt dat ze je blog hebben gelezen. Dat is een aparte ervaring. Ik ga er ook best ver in. Mijn moeder is drie weken geleden overleden. Ik heb tot het laatste moment foto's van haar gemaakt. Ook van de begrafenis. Die staan op mijn blog. Natuurlijk heb ik daar wel extra over nagedacht, maar ik vond dat er geen reden was om het niet te doen. Het is niets om geheim te houden, dus heb ik het gepost. Meestal gaat een blog over `kijk eens wat ik doe' of `kijk eens hoe goed ik ben', maar er is ook een andere kant van het leven en die moet je ook laten zien, vind ik.'
Koos' zeilblog krijgt zo'n dertig bezoekers per dag en één keer per week verschijnt er wel een reactie. `Ik post zelf ongeveer om de dag, als er iets te melden valt. Verder lees ik zo'n twintig blogs van vrienden. Ik schrijf niet over andere mensen als ik weet dat ze het vervelend vinden om genoemd te worden. Maar ik heb tot nu toe geen grenzen bereikt om ergens niet over te schrijven. O ja, reclamemaken doe ik niet.'
Naast twee privéblogs is Koos actief op twee professionele: Open source en standaarden op de UT en Onderwijs op de UT. `Die laatste heb ik samen met een oud-collega opgericht, ongeveer vier maanden geleden. We willen studenten en medewerkers stimuleren om te schrijven. Een werkblog kan daaraan bijdragen. Interessante berichten en aankondigingen kunnen ze er makkelijk opzetten. Het is een kwestie van knippen en plakken. Bloggen is snel. Het is een eenvoudige manier om iets te noteren. De reacties die volgen, kunnen meehelpen om verder te komen. Een bericht kan uitgroeien tot een mooie publicatie. Echt storm loopt het nog niet qua reacties. Wij moeten er nog wel achteraan zeuren dat studenten en medewerkers meedoen, maar we hebben ook een stel fanatieke lezers in ons midden. Webloggen is een bepaalde manier van denken. Daar moet je inkomen. Het is niet eng om te reageren. Je moet het gewoon doen en vooral niet te lang over nadenken. Snelheid, dat is het geheim van webloggen. In je hoofd moet een klink ontstaan van `hey, dit is iets voor het blog'. Hoe dat gaat, demonstreert hij tijdens het maken van de foto voor deze krant. Achter zijn laptop tikt hij supersnel een berichtje dat UT-Nieuws bij hem over de vloer is. Nog even een foto schieten met zijn mobieltje en klaar, een nieuwe post is geboren.
nelleke poorthuis kreeg een weblog cadeau
`Ik wist het meteen: dit is iets voor mij'
Nelleke Poorthuis (22), student toegepaste communicatiewetenschap, is sinds oktober 2003 online. `Ik werk volgens de Daily. Dat is een soort kalendertje waar je elke dag een tekst en foto op kan zetten. Ik heb het als cadeautje gekregen. Een broer van een vriend van me was helemaal in to het bloggen. Op een dag kwam die vriend bij me met een diskette: jij krijgt er ook één, zei hij. Ik wist het meteen: dit is echt iets voor mij en heb nooit getwijfeld dat ik het niet vol zou houden. Hier en daar heb ik wel eens een gat laten vallen, zoals nu. Ik ben net terug uit Mexico. Daar heb ik stage gelopen bij het museum over Maya geneeskunst in Oaxaca, dicht aan de grens met Guatamala. Daar heb ik natuurlijk ook een blog van bijgehouden.'
Het cadeautje is inmiddels uitgegroeid tot een verzameling van schrijfsels. `Er kwamen steeds meer dingen bij. Ik doe nu ook aan microbloggen - kleine berichtjes online zetten - ik hou een droomblog bij, Hyves heb ik erop staan en een link naar de fotosite Flickr. Al die losse stukjes heb ik als een blokkendoos gekoppeld op mijn homepage.'
Nelleke zegt barstensvol te zitten met verhaaltjes. `Die lees je dus op mijn site. Het is niet zo dat ik buitengewoon veel meemaak, maar ik zie snel in kleine dagelijkse dingen een verhaaltje. En ik klets de mensen graag de oren van hun kop. Nu typ ik ze de oren van hun hoofd. Het is gewoon leuk om te schrijven. Het past ook bij mijn studie en sommige docenten lezen `em ook. Dan heb ik bijvoorbeeld een afspraak met een nieuwe docent en die begint vrolijk over mijn weblog te praten. Dan word je even weer geconfronteerd met je eigen werk. Mijn ouders lezen ook mee. Laatst schreef ik een berichtje dat ik 's nachts in het donker naar huis fietste en dat er een rare vent achter me aan zat. Je begrijpt, de volgende dag had ik een boze moeder aan de telefoon! Microbloggen is ook gevaarlijk. Het werkt als een sms om snel even een shout online te zetten. `Wat een shitvergadering' bijvoorbeeld. Maar ja, iemand uit die bijeenkomst heeft ook toegang tot de site. Dat moet je wel in je achter hoofd houden.' Voor Nelleke werkt de weblog als een soort dagboek. `Ik krijg een heel goed beeld van wat ik allemaal doe en meemaak. Het is heerlijk om dat allemaal terug te lezen. Vaak weet ik het niet eens meer en dan is het leuk om dat weer op te rakelen. Het is zeker een dagboek, maar ik heb een hekel om met de hand te schrijven, dus houd ik het op deze manier bij.' Nelleke bemoeit zich ook met de website van haar vriendje Elger (inderdaad, elders dit artikel, red.) `Ik verbeter sommige dingen om het net iets mooier te laten lopen. We zijn trouwe lezers van elkaars weblog, ja. Elger helpt mij nu met het opzetten van een nieuwe. Ik wil meer tekst kwijt. Het gebruikersgemak is bij de Daily niet echt super. Mijn moeder kan er nog steeds niet mee over weg.'
Per dag is Nelleke tien minuutjes bezig met het bijhouden van haar blog. `Soms spaar ik alle gebeurtenissen op en zet ik ze er in één keer op. Dan ben je wel een paar uurtjes bezig. Ik heb ook altijd een notitieboekje bij me om snel gedachten of ingevingen neer te pennen.' Gemiddeld zijn er zo'n negentien mensen die haar site dagelijks bezoeken. `Ik doe het voornamelijk voor mezelf. Ik voel ook totaal geen druk dat mensen op mijn verhaal zitten te wachten. De reacties die ik krijg zijn vaak neutraal, maar het streelt wel je ego als mensen de moeite nemen om het te lezen en te reageren. Die aandacht speelt zeker mee. Het grootste compliment is wanneer iemand ingaat op de inhoud van een artikel en dat diegene het mooi geschreven vindt. Privézaken zal ik niet gauw online zetten. En emoties ook niet. Daar kan ik helemaal niet tegen! Meiden die schrijven over ik voel me zus of zo, daar word ik niet goed van.'
docent sjoerd de vries over het nut op de werkvloer
`Iedereen kan zeggen wat-ie wil'
Sjoerd de Vries is universitair docent bij de vakgroep mediacommunicatie en organisatie van de faculteit toegepaste communicatiewetenschappen. `Ik ben geen expert op dit gebied, maar er zijn wel eens afstudeeronderzoeken naar gedaan. Een weblog binnen een organisatie heeft zeker een functie: iedereen kan zeggen wat-ie wil zonder dat er rekening moet worden gehouden met posities en macht. Je kunt kennis uitwisselen en opiniemakers worden zichtbaar. Als informeel informatiekanaal dient een weblog als een soort reflectie van wat er speelt op de werkvloer. Mensen zijn vrij om zaken te noemen, zonder dat ze direct worden afgestraft. In de krant doe je dat via een column. In een organisatie via een webblog.
Consultants zijn bijvoorbeeld bezig met het halen van targets. Om ervaring en kennis uit te wisselen, is geen tijd. Een weblog kan hier uitkomst bieden.'
In de privésfeer blijft het volgens de universitair docent een manier om jezelf te presenteren. `Je hoort steeds vaker de term digital identity en ook het meervoud ervan. Mensen zijn vrij eenvoudig in staat om een bepaalde identiteit aan te meten. Weblogs worden toch wel gelezen en je moet goed beseffen dat wanneer iets eens op het internet staat, het er altijd is. Voor iemand die een politieke carrière ambieert, kunnen gedane uitlatingen een vervelende nasleep hebben.' Ook binnen het onderwijs wordt er geblogd. `Wij hebben studenten wel eens gevraagd om een weblog bij te houden. Om ervaring op te doen met het medium en om kennis met elkaar te delen.' Het kenmerkt van webloggen is volgens De Vries het heel regelmatig plaatsen van een berichtje. `Rond een bepaalde thematiek, zoals jezelf. Of over werkzaamheden zoals politici doen. Wanneer journalisten die weblogs bezoeken of medewerkers van een minister er een kijkje op nemen, dan heeft een blog zeker nut.'
