Huilers
Ons land wordt overeind gehouden door vrouwen. Net als België, Roemenië en China. Maar dat is niet iets waar de betreffende mannen zich voor hoeven te schamen. Want, zo heet dat in zo'n geval, zulke mannen zijn juist weer goed in andere dingen. In huilen bijvoorbeeld. De Nederlandse en Chinese mannen bezetten de bovenste posities in het olympisch klassement huilebalken. Soldaat Yuri van Gelder verliet huilend de turnhal omdat hij niet mee mocht spelen. Soldaat Huizinga jankte omdat een gemene Zwitser hem had omgeduwd. En vechtersbaas Dennis van der Geest heeft twee uur gejankt omdat zijn polsje au deed. Maar de grote kampioen was natuurlijk de Chinees Sun Haiping, de trainer van hordeloper Xiang Liu. Die jankte een hele persconferentie vol.
Huilende mannen en vrouwen heb je overal. Maar in de meeste culturen huilen de mannen van vreugde, terwijl alleen de vrouwen huilen bij angst of teleurstelling. Mannen reageren daarop juist met woede en agressie. Maar bij ons is dat dus precies andersom. Wielrenster Marianne Vos hield zich twee teleurstellingen sterk, om getergd in haar derde wedstrijd wel goud te pakken. Toen pas kwamen de tranen. Net als bij onze andere zegevierende vrouwen.
De kracht van onze vrouwen wordt evolutionair verklaard door de lage pijngrens van de mannen. In stammen met stoere mannen konden vrouwen ongestoord hun breiwerkje blijven doen bij dreigend onraad. De mannen beschermden huis en haar. Maar waar mannen huilend wegkropen achter een struik, konden vrouwen alleen overleven door zichzelf en hun kinderen kranig te verdedigen.
Onze maatschappij draagt hier de sporen van. In alle functies die een hoge emotionele weerbaarheid vereisen, bijvoorbeeld in de gezondheidszorg, zijn vrouwen oververtegenwoordigd. Onze mannen verkiezen meer abstract werk, met machines, of in directies en commissariaten, op veilige afstand van persoonlijke drama's. Daar is geen sterk gemoed voor nodig. De enige Nederlandse sportman die de dood wel in de ogen heeft leren kijken, won meteen een gouden medaille.
