Vuurdoop voor Eva

03 / 09 / 2008 | Redactie

Eigenlijk was Eva Wentink (25) nooit van plan een triatlon te doen. Te ver, te zwaar en misschien ook wel te veel offers. Lid van de Drienerlose triatlonvereniging werd ze louter om haar conditie op peil te houden. Gewoon lekker spinnen om als klimmer - want die sport bedrijft deze aio biomedische systemen - in de Alpen beter uit de voeten te kunnen. Maar de heroïsche triatlonverhalen van de andere Alohaleden lieten haar niet koud. Sterker, Wentink liet zich overhalen door haar clubgenoten en stond onlangs aan de start van haar eerste triatlon op het Hulsbeek in Oldenzaal. Weliswaar geen hele triatlon, maar met vijfhonderd meter zwemmen, twintig km fietsen en vijf km hardlopen toch een serieuze vuurdoop. Ok, met haar zeventiende plaats werd ze uiteindelijke laatste in deze wedstrijd, maar dat deert haar niet. Maar hoe is het om voor het eerst in je leven mee te doen aan een triatlon?

Eva Wentink: `Best heftig, maar ik wilde het gewoon een keer proberen. Het begon niet zo lekker, want ze schoten de deelnemers pas om de minuut weg waardoor we allemaal lang moesten wachten. Zelf heb ik bijna twee uur langs de kant gestaan en daarvan regende het één uur keihard. Koud, koud, koud. Waar ben ik aan begonnen, dacht ik nog. Maar eenmaal in het water ging het best lekker. Wel moest ik even wennen aan de groenige kleur. Als je zwembadwater gewend bent, valt het niet mee de lijnen in natuurwater te zien. Om een beter zicht te krijgen heb ik mijn slag aangepast en verruilde ik de borstcrawl voor de schoolslag. De wissel van het zwemmen naar het fietsen had wel iets sneller gekund, maar eenmaal in het zadel ging het wel lekker. De eerste kramp voelde ik bij het hardlopen, maar gelukkig rook ik toen de finish al. Uiteindelijk heb ik er anderhalf uur over gedaan en die tijd had ik vooraf ook als streeftijd in mijn hoofd. Mijn missie is geslaagd. Althans op deze kleinere afstand, een hele triatlon is voor mij geen optie.'