 |
| Anne Bult gaat voorop in de strijd. Alleen houdt ze in de finale nog te vaak de benen stil. Foto: Harm de Boer Naam: Anne Bult Leeftijd: 24 jaar Studie: sociaal pedagogische hulpverlening (Saxion) Sport: marathonschaatsen Club: de Skeuvel |
In deze regio moet Anne Bult van de Skeuvel haar gelijke nog tegenkomen. Want op de ijsbaan van Zenderen bleef deze marathonschaatsster de concurrentie afgelopen weekeinde ruim voor en gleed ze met twee vingers in de neus naar de eerste Twentse marathontitel op natuurijs.
Het was een zege zoals zelfs Bult ze niet vaak meemaakt. Want zelfs in de eindsprint was ze veel te sterk voor haar directe rivale uit Albergen. Opvallend, want sprinten is niet haar ding. Sterker nog: in belangrijke finales houdt Bult de benen stil. Althans in de nationale competitie. Want Bult schaatst al tussen de Nederlandse toppers sinds 2004. Vanaf dit jaar al was ze de regionale competities ontgroeid en bleef alleen de landelijke competitie over. Ondanks een tweede plaats op de Overijsselse kampioenschappen wacht Bult nog steeds op een grote prijs. In Haaksbergen, waar de eerste marathon van deze winter op natuurijs werd geschaatst, kwam de Enschedese niet verder dan plaats 38. En kort daarna in het Groningse Noord-Laren moest ze genoegen nemen met een 33ste plek.
`Tuurlijk wil ik meer', zegt Bult, `want pas bij de eerste twintig tel je echt mee.' Of dat er ooit van komt? `Die ambitie heb ik wel. Ik voel mezelf sterker worden, maar als het op sprinten aankomt ben ik weg.' Knikkende knieën dus in de finale, maar wat de oorzaak is? `Ik ben gewoon bang om te vallen', legt ze uit. `Op het laatste stuk voel ik de hete adem van de sprintkanonnen in mijn nek en als ze me links en rechts voorbij vliegen dan hou ik mijn benen stil. Want ik wil niet dat ze tegen mijn schaatsen oprijden.'
Bang was ze vorig jaar aanvankelijk ook. Bij haar deelname aan de alternatieve Elfstedentocht op de Oostenrijkse Weissensee zag ze allemaal dikke scheuren in het ijs. `Als je vroeg in de wedstrijd onderuit gaat ben je gewoon gezien voor de wedstrijd. Zeker in zo'n lange tocht als in Oostenrijk. Dan wordt het een hele opgave jezelf terug te knokken in het peloton.' Maar op de Weisssensee won de kracht - want sterk is ze - het uiteindelijk toch van de angst. `Het eerste rondje bungelde ik achteraan, het tweede rondje kwam ik langzaam naar voren en in het derde ronde koerste ik voorin volop mee. Ik hoef voor niemand onder te doen, alleen in de finale laat ik het te vaak afweten en dat is jammer.'
Het natuurijs maakt ook bij deze topper van de Skeuvel veel energie los. `Natuurlijk kriebelt het', klinkt het enthousiast. `Ik leef nu van wedstrijd naar wedstrijd en de ene is nog mooier dan de andere.' En haar studie komt door het grote aantal wedstrijden niet in het gedrang, zegt ze. De topsportregeling op het Saxion geeft haar voldoende lucht om goed mee te kunnen draaien in de competitie.
Verder droomt Bult net als andere schaatsliefhebbers hardop van de Elfstedentocht. `Bij de laatste tocht in 1997 was ik een jaar of dertien. Die wedstrijd is toen een beetje langs me heen gegaan. Maar nu komen ook weer die historische beelden op de televisie voorbij. Beelden vol heroïek. Het moet geweldig zijn om daar bij te zijn.' Mocht het er binnenkort van komen dan weet Bult zich als landelijk marathonschaatsster verzekerd van deelname. En de tocht winnen? `Ha ha, nou nee. Ik denk wel lang voorin mee te kunnen, maar in de finale zal ik toch weer anderen voor moeten laten gaan. Misschien past dat wel bij mij.'
