Sprookje
Bij hoog bezoek uit deze rijke oliestaat, dan mag je best wat verwachten, toch? Zeker met sprookjesachtige namen zoals Prince Mohammad, bin Fahd en Issa Al Ansaai. Onze gedachten dwaalden al gauw af richting duizend-en-één-nacht. Met alles er op en eraan. Gestaag voortsjokkende karavanen, sloom herkauwende kamelen, nomadenkampen met wapperende witte tentdoeken. Waterpijprokende oliesjeiks getooid met roodwit geruite theedoeken, omringd door hun harem. Opzwepende muziek, rinkelende tamboerijnen en speels wiegende heuppartijen. Veel blingbling ook. Misschien een zak goud? Een buidel vol klinkende munten? Of een zelf getapt vaatje olie van eigen bodem?
Dromen mag, maar ja, sprookjes bestaan niet. Dus kwamen er Saoediërs in saaie, grijze pakken en zwarte sluiers. Het had allemaal best wat uitbundiger gekund. De geschetste bonte stoet zou zeker niet misstaan. Een beetje olie op het vuur gooien, wat hete kolen toevoegen en Tsjakka, de campus is alive and kicking.
Dieren
De buitenfauna op de campus is lang niet blij met deze winter. Dan hebben we het dus uitdrukkelijk niet over de dierenwereld die een vaste, warme stek heeft verworven in een van de medewerkerskamers binnen deze diervriendelijke universiteit. Nee, die interne fauna, die heeft absoluut geen klagen. Bekende UT'ers slepen al hun huisdieren rustig mee naar hun kamer. Je weet wel van die kamers met een hoog huiskamergehalte. Met rode en witte geraniums op de vensterbank en fotolijstjes op het bureau. Pantoffeltjes, pruttelende koffie, sporttas, reservecolbertje op een hangertje, dat soort dingen. Langharige tekkels, tonghijgende herders en schichtige schoothondjes lebberen lustig aan een afgekloven kluif of houden grommend bezoek op afstand. Hun bazen ruiken vaak naar hond, lijken daar ook op. Dat is soms wel lastig. Laatst nog werd een van de bestuurders hier in zijn kuit gebeten. Broek kapot, de tanden stonden strak in het bot. Ja, zo'n hond voor je deur is heel effectief: gegarandeerd dat je lekker kunt doorwerken.
Maar we treffen de laatste tijd op onze gang ook uitwerpselen aan van hout- en andere duiven en tamme kraaien. Zelfs van die ene aalscholver. Dat gevogelte blijkt ons gebouw binnen te dringen vanwege de voedselbank die onze chef aldaar meende te moeten aanleggen voor in de sneeuw gestrande koolmezen en roodborstjes. En het wordt steeds gekker: laatst nog kwam die Ratelband met een meterslange gifslang opdraven en blijken er vier zeldzame zeeschildpadden en twee zwerfkatten rond te sluipen tijdens colleges in de Cubicus.
Er zijn collega-medewerkers die daar last van hebben, logisch. Het Sportcentrum speelt daar, handig als ze zijn, slim op in met een stukje slachtofferhulp tijdens de winteractieweek! Wie er helemaal schoon genoeg van heeft kan er terecht. Voor een kwartiertje personal coaching, echt waar.
