De avond draaide om de zogeheten spiegelneuronen, hersencellen die niet alleen actief worden als ze zelf een actie uitvoeren, maar ook als ze anderen eenzelfde actie zien doen. Kunnen we die spiegelneuronen gebruiken om te leren? Harold Bekkering denkt van wel. Hij illustreerde dat aan de hand van onderzoek bij baby’s van een half jaar. Die kunnen zelf nog geen koffiekopje naar hun mond brengen, maar als je ze laat kijken naar volwassenen die dat doen, blijkt dat hun ogen al richting mond gaan nog voordat het kopje daar is. Opvallend: zelfs als de volwassene het kopje naar het oor beweegt, gaan de ogen van de baby eerst naar de mond.
Jules Pieters bleek sceptischer over het nut van spiegelneuronen. Een wetenschappelijke hype noemde hij het zelfs, daarbij aantekenend dat dat een wel heel gewaagde uitspraak was. Door alleen maar dingen na te bootsen, word je een sociaal vaardig wezen, maar het verschaft je geen inzicht. De UT-hoogleraar probeerde het te illustreren met de derde wet van Newton (behoud van energie). ‘Een plaatje met botsende ballen is niet genoeg om inzicht te verkrijgen in Newtons wet.’ Waarop Bekkering counterde dat je ‘natuurlijk moet abstraheren, maar ik beweer dat het je beter lukt Newton uit te leggen mét plaatje dan zonder.’
Eens werden beide hoogleraren het niet. Pieters gaf weliswaar toe dat in het onderwijs het principe voordoen, nadoen - in sommige gevallen- goed kan werken. ‘Maar we willen meer, namelijk inzicht bijbrengen. Daarover houd ik mijn twijfels.’ Bekkering wilde niet beweren dat het alleen spiegelneuronen zijn, maar hij had ‘meer inzicht gekregen door anderen na te doen, dan van mezelf.’ Hij herhaalde dus nog maar eens zijn adagium: ‘Ik geloof heilig in voordoen, nadoen, oefenen.’
 |
| Moderator Peter-Paul Verbeek ontvangt een vraag uit de zaal. (Foto: Gijs van Ouwerkerk) |
 |
| Het eerste Sciencecafé van dit seizoen trok een vol MAC Berlijn. (Foto: Gijs van Ouwerkerk) |
