|
Het is een prachtig stukje natuurschoon, waar de melkveehouderij van Eduard Wullink zich bevindt. Direct gelegen aan de IJssel, onderaan de Marledijk, ergens tussen Olst en Wijhe. De voorgevel van de boerderij oogt statig, een keurig geknipte buxushaag benadrukt dat nog eens. Daarachter de uitgestrekte weilanden met grazende koeien. Binnenshuis is het gezellig. De woonkeuken is niet groot, maar het uitzicht magnifiek. Het veertien maanden oude nichtje van Eduard scharrelt over de vloer. Pa Wullink heeft oppasdag en neemt zijn kleinkind mee voor een wandeling over de dijk.
Het is elf uur 's ochtends, maar Eduard heeft er al wat intensieve uurtjes opzitten. Terwijl hij koffie inschenkt vertelt hij dat zijn wekker elke ochtend om kwart over zes rinkelt. `Soms rek ik dat nog wel een beetje, hoor', lacht hij. `Maar koeien kun je natuurlijk niet laten wachten.' En dan begint het dagelijkse ritueel van melken, de kalveren voeren en de beesten controleren. Pas om negen uur is er tijd voor het ontbijt. `Daarna werk ik vaak wat administratie bij, zet ik dieren klaar voor de veearts of breng ik koeien weg die op het punt staan te kalveren. Ook moeten er nog koeien worden gevoerd die we wegens ruimtegebrek op een andere locatie hebben staan.'
Natuurlijk, `op de boer' wordt 's middags warm gegeten en daarna is er vaak even tijd voor een dutje. Lachend: `Een kwartiertje, langer niet. Mijn vader in de stoel en ik hier op de keukenvloer. Zo val ik niet te diep in de slaap.'
Afhankelijk van het seizoen staan er in de namiddag allerlei buitenactiviteiten op het programma. Kuilen, oogsten, of onderhoud. En om zes uur `s avonds begint het hele melkritueel weer opnieuw.
 |
Eduard Wullink is de derde generatie die het boerenbedrijf aan de Marledijk 21 runt. Voorbestemd was dat zeker niet, want zijn ouders stimuleerden hun zoon om vooral `breed te kijken'. `Het was helemaal niet zo dat ik me op mijn achttiende afzette tegen dit boerenleven, maar het beklemde me soms wel een beetje.' En dus ging Eduard studeren, technische bedrijfskunde aan de UT. Hij genoot van zijn studententijd, was actief bij Audentis, in het dispuut Høken, als roeier bij Euros en zelfs als roeicoach op de studentenwereldkampioenschappen in 2004. `Al met al heb ik acht jaar gestudeerd, vooral dankzij mijn studieontwijkende activiteiten', lacht de melkveehouder.
Hoewel de gedachte om `boer te worden' altijd op de achtergrond bleef sluimeren, besloot Eduard toch eerst om voor een baas te gaan werken. Bij het Deense Maersk werd hij als trainee binnengehaald. `Dat was best leuk, de wereld van het snelle geld en overal naar toe vliegen.' Maar als hij soms vanuit het raampje van zijn leaseauto naar buiten keek, was hij ook jaloers op al die mensen die lekker buiten aan het werk waren. En dus kondigde hij op een dag bij zijn werkgever aan: `I'm going to be a farmer'. `Sommigen lachten zich natuurlijk helemaal rot, maar ik wist toen al wat ik ervoor terug zou krijgen. Niet iets waar je rijk van wordt, maar wel een rijk leven.'
Zijn vader komt de keuken weer binnengewandeld met de kleine peuter. Allebei een frisse neus. `Natuurlijk ben ik blij dat Eduard het bedrijf wil voortzetten, maar eigenlijk had ik het niet meer verwacht. Ik was zelfs al aan het afbouwen en nu beginnen we dus weer opnieuw.' Eduard legt uit dat de boerderij in 2001 werd geruimd wegens de MKZ-crisis. `Uit voorzorg, maar het was het meest verschrikkelijke wat ik heb gezien. De beelden van de dieren die toen werden geruimd staan me nog op het netvlies.' Zijn vader wilde na die dramatische gebeurtenis in eerste instantie niet opnieuw beginnen, maar deed dat toch op kleine schaal. Eduard: `En nu ik hier sinds het voorjaar van 2008 weer woon en werk, willen we de melkveestapel volop gaan uitbreiden. Door het bedrijf flink te laten groeien, hoop ik straks meer zaken te kunnen uitbesteden waardoor ik zelf tijd krijg om andere dingen te gaan doen. Wat? In ieder geval iets op het gebied van ondernemerschap en landbouwgebied.'
 |
Dat hij weer introk bij zijn ouders, dat was wel even wennen. Aan beide kanten, overigens. `Op den duur zullen mijn ouders een andere woning zoeken, maar dat is nu nog niet aan de orde.' Als de moeder van Eduard aanschuift, zegt ze met een knipoog: `Maar eerst een vriendin. Alleen redt hij het niet, hoor.' Haar zoon moet er om lachen. Hij is inderdaad `nog niet bezet' en kijkt op zondagavond ook naar het populaire tv-programma Boer zoekt vrouw. `Maar dat is helemaal niets voor mij', grinnikt hij. `Er zijn ook nog andere manieren om een partner te ontmoeten. Ik ga in ieder geval nog wel eens stappen in Amsterdam.'
Of hij zich herkent in dat romantische plaatje van het boerenleven dat wordt neergezet door dit tv-programma? `Helemaal niet. Uiteindelijk draait het hier ook gewoon om de rente en aflossing. Dat laat zo'n Yvon Jaspers niet zien. En natuurlijk weet ik wel dat wij op een hele mooie plek wonen, maar het is heus niet zo dat ik elke morgen juichend uit mijn raam kijk', klinkt het nuchter.
De reacties van zijn studiegenoten waren wisselend toen hij vertelde over het `boer worden'. Later heeft Eduard nog wel eens gehoord dat er binnen studentenvereniging Audentis het verhaal rondging over `een tbk'er die boer wordt'. `Daar kan ik dan alleen maar om lachen.' Zijn jaarclubgenoten komen wel eens langs op de boerderij, en blijven dan ook logeren. `Dan zakken we door tot een uur of vier, maar ik moet er om zes uur wel uit voor het melken. De rest roept dan wel heel stoer dat ze komen helpen, maar dat gebeurt natuurlijk niet.'
De kennis die hij bij technische bedrijfskunde heeft opgedaan is in zijn huidige beroep `wel handig', maar `niet noodzakelijk'. `Ik mis bijvoorbeeld een hoop agrarische kennis, die andere boeren bijvoorbeeld opdoen op een hoge landbouwschool. Maar omdat ook dit soort bedrijven steeds complexer worden, is het wel handig dat je in staat bent om ook zelf de cijfers door te rekenen. Bovendien ben ik door mijn studieachtergrond in staat om snel vakkennis op te nemen, ook dat is een pre.'
Eduard beent met ferme stappen door het modderige weiland, op weg naar zijn koeien. Op stal staan de kalfjes, de melkkoeien en de drachtige koeien. Het clubje bonte koeien in de wei zijn de pinken, die nieuwsgierig hun koppen naar het bezoek toedraaien. Eduard wijst aan tot waar zijn grond reikt. Een flinke lap in ieder geval. Aan het einde van de horizon zijn de bossen van de Veluwe te zien, en achter ons stroomt de IJssel. Een idyllische omgeving, maar Eduard is realistisch. `Het mooiste van dit werk is het toch wel het werken met dieren. Vooral omdat die beesten zo eerlijk zijn. Ze zagen tenminste niet de poten onder je stoel vandaan.'
 |
