‘Die tattoo is een stukje zelfexpressie, waar niemand iets over te zeggen heeft’

'Samen met mijn nichtje heb ik dezelfde tatoeage. Het is een samenstelling van een roodborstje en een accordeon, en staat symbool voor onze pake en beppe – opa en oma in het Fries – uit Friesland. Mijn pake heeft knalrood haar en een knalrode baard, net zoals zijn twee broers. Binnen het vissersdorpje Makkum, waar ze wonen, noemen ze hen ‘de roodborstjes’. Als iemand mij daar vraagt wie mijn familie is, en ik benoem de roodborstjes, dan weten ze direct wie mijn pake is. De accordeon is voor mijn beppe. Dit muziekinstrument bespeelde ze heel lang tot ze de gewrichtsaandoening artrose kreeg. De band tussen mij en mijn grootouders is heel goed. Ze waren er altijd om op te passen en beppe gaf mij pianoles. De tatoeage was een verassing, ze vonden hem echt heel mooi, de rest van de familie ook. Ik heb ook een tatoeage op mijn rug, maar deze vergeet ik soms omdat ik hem niet kan zien. Daarom koos ik om deze op mijn borst te zetten, zodat hij goed zichtbaar is voor mijzelf.’

‘Toen ik achttien was overleed mijn stiefvader. Wij hadden een hele goede band, hij was als een vader voor mij. Daarom liet ik een tatoeage voor hem zetten. Het is een rode spinlelie, met de initialen van mijn stiefvader. Een spinlelie staat in de Japanse cultuur voor een ‘laatste vaarwel’. Deze bloem tatoeëren, hielp mij in het rouwproces. Dat bevestigde mijn psycholoog zelfs. De lelie staat op mijn linkeronderarm omdat mijn stiefvader altijd mijn linkerhand vasthield, en mijn moeder mijn rechterhand. Bovendien is de onderarm een relatief pijnloze plek. Mijn moeder reageerde niet blij op de tattoo. Maar, ze weet dat ik een goede reden had; mijn stiefvader. Dus bleef ze er niet lang boos over. Het voelt voor mij alsof ik nu verder kan leven. Ik heb mijn stiefvader altijd bij me.’

'Mijn tatoeage is een groot schip, uit de serie ‘One Piece’. Het schip staat voor mij symbool voor vriendschap en kameraadschap. De serie gaat over gevonden vriendschappen en familie onder de bemanning van het schip, zij voelen een beetje als de vrienden die ik niet had. Op de middelbare school was ik namelijk een buitenbeentje. Nu heb ik wel vrienden en zij voelen als familie. Het schip is een soort herinnering aan hoe belangrijk dat is, en dat je je voor elkaar moet inzetten. Graag wil ik de tatoeagezaak noemen waar ik hem zette: ‘Alphatypical’. Ook anderhalf jaar later ben ik er nog erg blij mee, omdat er echt een verhaal achter zit. Mijn ouders waren niet echt verrast, want mijn hele borst en rechterarm zat al vol. Bij de eerste tattoo reageerden ze wel iets extremer. Mijn oma zei:‘Ik vind het verschrikkelijk, maar als jij er blij mee bent’… dus het is wel duidelijk hoe zij erover denkt. Maar dat hoort er ook een beetje bij. Voor mij is mijn lichaam tatoeëren het eigen maken. We hebben heel weinig keus in wat we krijgen, maar over die kunst heb je wel de keuze. Het is een stukje zelfexpressie, waar niemand anders iets over te zeggen heeft.’

‘Op zeventienjarige leeftijd raakte ik manisch depressief door de scheiding van mijn ouders. Soms voelde ik mij beter, en soms kwam alles terug. Zes jaar later in 2023, na een goed gesprek met mijn ouders, kon ik eindelijk alles loslaten en mijzelf uitten. Mijn beste eigenschap, resilience – veerkracht -  hielp me door deze moeilijke tijd heen en hield me gefocust. Daarom heb ik in dat jaar het woord ‘resilience’ laten tatoeëren op mijn arm. Ik wilde dat de tatoeage overeenkomt met mijn karakter; zichtbaar, maar tegelijkertijd mild. Dus heb ik het als fine line op mijn arm staan. In de eerste instantie dacht mijn moeder dat het een grapje was, niemand in de familie liet eerder een tatoeage zetten. Uiteindelijk vond ze het niet erg. Misschien wil ik ooit een andere tattoo, ik denk erover na.’

‘Roan en drie andere huisgenootjes waren bij mij op bezoek in Italië, waar ik op uitwisseling was voor de studie. Na het avondeten zaten we met elkaar en ontstond het impulsieve idee: ‘wat als we met z’n allen dezelfde tatoeage nemen?’ Roan en ik waren enthousiast, de rest niet. De volgende dag bespraken we het nog eens, en diezelfde dag maakten we een afspraak  om de tatoeage te zetten. De tatoeëring is een walvis, en staat voor ons studentenhuis; de Witte Walvis. De naam stamt af van onze voormalige huiskat: Moby Dik. De kat is al een tijdje overleden en vervangen, maar het huis is er nog wel naar vernoemd. Het is niet het officiële logo – dit hebben we bewust gedaan - maar de walvis symboliseert wel echt ons studentenhuis. Het huis betekent veel voor ons, we wonen er al vier jaar en beleven veel plezier samen. Toen we met het idee kwamen geloofden onze huisgenootjes het nog niet helemaal, maar ze vonden het erg leuk. De rest van onze omgeving ook, de reacties zijn allemaal positief. We hebben zeker geen spijt van de tatoeage, het is een herinnering aan een leuke studententijd en een mooi deel van ons leven.’

‘Mijn tatoeage is geïnspireerd op mijn favoriete film, ‘Spirited Away’. Het is een gedetailleerde film, waarin de hoofdrol terechtkomt in een fantasiewereld. Eén aspect uit de film bleef me specifiek bij: gedurende de film zie je beestjes die zware stenen moeten tillen. Bij een beestje zie je dat dit eerst moeilijk gaat, maar dat het uiteindelijk toch lukt. Voordat ik hier kwam studeren, deed ik vwo en zakte voor mijn eindexamens. Ik volgde toen een jaar lang het vavo - waar je deelcertificaten kan behalen - en werkte daar hard voor. Toen ik uiteindelijk mijn vwo-diploma behaalde, en toegelaten werd voor de studie psychologie op de UT, voelde dat echt als een overwinning. Deze overwinning deed me denken aan die van het beestje. Daarom besloot ik een van die beestjes die een steen tilt op mijn enkel te zetten. Zo herinnert het mij aan hoe hard ik werkte en wat ik heb behaald. Deze plek is subtiel en zo is de tatoeage een beetje voor mij. Mijn omgeving reageerde er goed op, en ik ben er nog altijd blij mee.’