Daar zit ik dan. Voor de laatste keer heb ik één A4’tje de ruimte om het woord tot jullie te richten. Maar om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik moet zeggen. De afgelopen anderhalf jaar is er zoveel gebeurd dat de dagen voorbijvlogen. Een tijd gevuld met mooie en bijzondere ervaringen, maar ook met periodes die flink tegenvielen. Anderhalf jaar geleden had ik nooit kunnen voorspellen dat ik veelal zou schrijven over de eentonigheid van het leven en dat het vinden van nieuwe onderwerpen met de week lastiger werd.
Beginnen met blauwe banden en eindigen in het oranje tenue van TeamNL; wie die voorspelling had gedaan, laat ik direct de Lotto voor mij invullen. Onderweg kwamen we langs haat-liefderelaties met de Batavierenrace en de Gebouwenloop, heb ik het studenten- en onderwijsassistentleven kunnen vergelijken en ontdekte ik hoeveel pech mijn generatie eigenlijk heeft. Vraag niet hoe, maar we zijn bij de finishlijn aangekomen.
Het was een rit met pieken en dalen, maar bovenal een waarvan ik blij ben dat ik ben ingestapt. En dat geldt niet alleen voor het schrijven van deze columns. Dat geldt voor mijn gehele studie hier.
Dit is inmiddels het einde van mijn zesde jaar als student, maar klaar voor het einde ben ik niet. Ik heb zoveel geweldige mensen mogen leren kennen, zoveel prachtige ervaringen op mogen doen en bovenal zoveel kunnen groeien als persoon. Niemand die mij dat nog af kan pakken, ook al eindigt de rit wel over een paar maanden.
Het schrijven van dit stuk gaat moeizamer dan ik dacht. Aan de ene kant is er zoveel te vertellen waar ik de ruimte niet voor heb. Aan de andere kant denk ik met weemoed terug aan ‘betere’ tijden. Want voor mijn gevoel is anderhalf jaar van mijn studentenleven mij gewoon afgepakt door de coronasituatie. Om dat zuur te noemen is een flink understatement.
Een schrale troost is dat ik niet de enige ben die hier doorheen moest komen. Met een sterke gemeenschap als de onze, weet je dat je nooit ergens alleen voor staat. Die zekerheid maakt het leven toch een stuk makkelijker.
Ik wil iedereen die de afgelopen tijd deze stukjes las, van harte bedanken. Ook voor de leuke feedback en de interessante gesprekken die eruit voortvloeiden. Ik hoop dat ik kon zorgen voor onderwerpen om over na te denken, om te bespreken en zo af en toe eens goed om te kunnen lachen. Het ga jullie allemaal goed.
Rest mij één ding om te zeggen:
‘That’s all Folks!’
