Vroeg op de maandagochtend gaat mijn telefoon. Een onbekend nummer. ‘Dat zal vast wel weer zo’n spamtelefoontje zijn’, gaat door mijn hoofd. Niet wetende dat mijn leventje op zijn kop gezet zou worden op het moment dat ik op opnemen druk.
‘Roy, we willen graag dat jij dit weekend Nederland gaat vertegenwoordigen op het EK Atletiek voor landenteams in Roemenië. Ik zie je donderdag op Schiphol!’
In een fractie van een seconde vergeet ik de code die ik aan het schrijven was en ontstaat er een storm aan gedachten in mijn hoofd. Een cocktail van enthousiasme, extase, verbazing en onbegrip. Want was is er nu beter dan in het oranje staan op een groot toernooi?
Ik moet eerlijk toegeven dat het lang duurde voordat ik de impact van de situatie doorhad. Pas toen ik afgelopen donderdag op Schiphol door mensen vanuit het niets werd aangemoedigd en aangesproken, begon het door te dringen. Wij Nederlanders zijn een patriottisch volkje als het om sport gaat. En dat eens vanaf de andere kant meemaken voelt verdomde goed.
Het doel van een teamwedstrijd is zoveel mogelijk punten verzamelen. Als laatste eindigen zorgt voor 1 punt, met iedere positie hoger een punt meer tot het maximum van 12. Niet finishen of geen geldige sprong of worp noteren zorgt voor een hatelijke nulscore. Zelf sta ik als debutant voor de minimumscore van een punt in de prognose. Mijn enige doel: punten halen. Het maakt niet uit hoe veel.
Uiteindelijk weet ik drie punten binnen te slepen. Genoeg voor een vreugde-explosie onder mijn teamgenoten op de tribune. En dat zijn niet de minsten. Het blijft een gekke gewaarwording om onderdeel te zijn van een team gevuld met Olympiërs, recordhouders en gewoonweg beroemdheden binnen en buiten de sportwereld. Daar kunnen de meeste sporters alleen maar over dromen.
Ik had nooit verwacht om ooit samen met mijn sportidolen te strijden om medailles. Ik had nooit verwacht dat ik – in ieder geval voor een paar dagen – als topsporter door het leven kon gaan. Ik had nooit verwacht dat ik kastruimte zou moeten maken voor een stapel oranje kleding.
Maar boven alles had ik never nooit durven dromen van hoe fantastisch dit allemaal zou zijn. Hoe je in een paar dagen zoveel geweldige mensen zo goed kan leren kennen. Hoe in een paar dagen vriendschappen opbloeien. Hoe uitzonderlijk sterk een teamgevoel kan zijn. Hoeveel unieke ervaringen je kan opdoen in een paar dagen. Hoeveel je leven kan veranderen door een simpel telefoontje.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan. Maar zo wordt het toch maar eens bewezen.
Dromen komen uit.
