Stelde je jezelf ooit wel eens de vraag: wat heb ik eigenlijk geleerd tijdens mijn studie? Zo nee, denk daar nu eens over na. Zo ja, dan ben ik benieuwd of je tot dezelfde conclusie komt als ik. Behalve een lijstje met standaardwaardes voor bepaalde constanten of materiaaleigenschappen kon ik niet echt specifieke voorbeelden noemen. Vooral dingen als formules en procedures – die je écht niet mag vergeten volgens de docent – waren in geen velden of wegen meer in mijn brein te bekennen.
Er waren slechts een paar minuten aan werkcollege (waarbij ik studentassistent was) nodig tot mijn conclusieballonnetje knapte. Geen betere methode om iets te bewijzen dan het opzoeken van vergelijkingsmateriaal. Tweedejaars bachelorstudenten van de studie die ik zelf ook volgde zijn een perfect voorbeeld. Omdat ik mijzelf in hen herken, heb ik het gevoel dat ik ze op de best mogelijke manier dingen uit kan leggen en helpen.
Toegegeven, dit is zeker niet mijn eerste jaar als studentassistent. Dat maakt het alleen maar leuker. Bepaalde vragen en thema’s die vorig jaar tot problemen leidden, doen dat nu ook. En ik durf met grote zekerheid te zeggen dat toen ik zelf dit vak volgde, vier jaar geleden, ik met dezelfde vragen zat als deze studenten nu. Studentassistent zijn is daarmee ook een methode om even in je gezicht te wrijven dat je hier al best lang rondloopt.
Een aantal weken geleden deelde ik hier mijn mening over het onderwijs en dit bracht de gehoopte discussie op gang. Ik ben en blijf voorstander van een meer persoonlijk gerichte aanpak omdat iedere student op een andere manier denkt en doet. Dat is iets wat ik leerde in mijn tijd als atletiektrainer, maar ook als studentassistent. Ik pas het dan ook zeker toe bij dit vak met – tot nu toe – positieve reacties.
Voor iedereen die hier kwam checken of de roddels over studentenassistenten op het Instagramaccount UTConfessions enige waarheid bevatten… ik zal jullie niet teleurstellen. Weddenschapjes op welke student het eerst klaar is, roddels over diegenen wiens microfoon klinkt alsof zij deels robotisch zijn en geklaag over schermen die gedeeld worden, waarbij het lijkt alsof de student op een broodrooster aan het werk is. En dan is online lesgeven nog een stuk minder leuk dan gewoon in een zaal.
Wij zijn immers net als alle andere studenten, het hoeft niet altijd serieus. Uiteraard is het doel om anderen te helpen en kennis over te dragen. Want, zoals mij inmiddels duidelijk is, je leert toch wel verdacht veel in die paar jaar op de UT.
