'Het gevoel een minderheid te zijn is nog steeds hetzelfde'
Professor Suzanne Hulscher
'Toen ik aan de UT begon, was op de hele universiteit maar 3 procent van de hoogleraren vrouw. Toen ik in 2003 mijn inaugurale rede hield, waren er vijftig professoren aanwezig en slechts één van hen was een vrouw. Maar nu is er nog steeds een probleem. Vrouwen zijn nog steeds in de minderheid. Het is niet meer zo erg als vroeger, maar het gevoel een minderheid te zijn is voor jonge vrouwen nog steeds hetzelfde.
De situatie was zeker slechter toen ik begon. Ik kwam in 1996 naar de UT als postdoc op de afdeling civiele techniek. In die tijd waren het nog de oude mannen met sigaren die de sleutel in handen hadden. Het aantal vrouwen in de academische wereld was echt laag. Toen ik professor werd, keek een oudere mannelijke collega me zelfs aan en zei: 'Ik zie dat het veel gemakkelijker wordt om professor te worden'. Ik werd de eerste vrouwelijke professor in mijn afdeling, de faculteit en de eerste vrouwelijke professor in civiele techniek in het land. Plus de jongste, ik was pas 35 jaar oud – dus ik was in meerdere opzichten een uitzondering.
'Ik werd heel vaak onderschat'
Ik heb veel strijd gehad tijdens mijn carrière. Ik kan alle klassieke voorbeelden opnoemen. Zoals toen ik naar een bestuursvergadering ging. Ik zat daar te wachten, een andere professor kwam binnen en zei 'oh er is hier nog steeds niemand'. Hij dacht dat ik er alleen was om koffie te schenken. Op een ander moment vroeg iemand me: weet je wanneer professor Hulscher komt? Ik werd heel vaak onderschat, maar de kwaliteit van mijn onderzoek werd nooit in twijfel getrokken. Ook dankzij het feit dat ik een paar grote subsidies kreeg, waaronder een Vici. Zulke beurzen geven je een zekere status in de wetenschappelijke wereld. Wat mij verder hielp, was dat er belangrijke mannen in mijn omgeving waren die mij echt motiveerden en mij hielpen contacten te leggen in bepaalde netwerken. Ook was ik, voordat ik solliciteerde voor het volledige professoraat, ad interim hoofd van de groep. Dat hielp echt, het gaf me een kans om te laten zien dat ik een leider was. Anders denk ik dat het voor de commissie moeilijk zou zijn geweest om mij in overweging te nemen.’
‘Ik heb tien jaar lang het Ambassadeursnetwerk geleid en ik heb echt geprobeerd vrouwen in de wetenschap te promoten. Ik wilde meer vrouwelijke collega's. Ik deed mijn best en het aantal vrouwen groeide. We stelden specifieke posities in voor vrouwen, gaven kleine beurzen alleen voor vrouwelijke wetenschappers. We hadden discussies met decanen, wat soms amusant was. Ze waren niet altijd blij om met ons te praten, ze wilden het probleem niet onder ogen zien. De perceptie was dat vrouwen altijd verlof nemen, dat zij altijd met ouderschapsverlof zijn en dat zij niet voltijds willen werken. Tegelijkertijd was dat de culturele verwachting – vrouwen werden geacht dat te doen. Ik denk dat die cultuur nu aan het veranderen is. Maar vroeger, een professor vertelde het me zelfs rechtstreeks: Ik zal nooit een vrouw aannemen tussen de 30 en 40 jaar oud. Het is anders nu. Ik denk dat de internationalisering ook heeft geholpen, omdat deze verwachtingen niet in alle culturen hetzelfde zijn.
'Het zijn niet de vrouwen die een kans missen, het is de academische wereld'
Ik heb gelobbyd voor meer vrouwelijke collega's, want dat is beter voor de wetenschap. Als we geen vrouwen hebben, krijgt veel talent geen kans in de academische wereld. We weten van het probleem van de lekkende pijpleiding, en zo komen niet de besten aan de top. Velen verdwijnen onderweg. Het zijn niet de vrouwen die een kans missen, het is de academische wereld: de academische wereld laat grote kansen liggen om redenen die niets te maken hebben met de kwaliteit van de vrouwen.’
‘Wat kunnen we doen? We moeten transparant zijn over de eisen, over wat je moet doen om hogere posities te bereiken. En vrouwen zelf moeten hun kwaliteiten tonen. Maar dat is niet gebruikelijk in alle culturen, zeker niet voor vrouwen. Ik probeer de vrouwen in mijn groep te stimuleren om hun resultaten en kwaliteiten te laten zien. Vrouwen worden minder gezien dan mannen. Voor sommige functies worden mannen veel meer uitgenodigd dan vrouwen. Goede vrouwen worden over het hoofd gezien. Selectiecomités spelen hierbij een cruciale rol. Zij moeten de gewenste cultuur vertegenwoordigen – om de sollicitanten ook het idee te geven dat zij hier welkom zijn.
'Wij zouden de pleeguniversiteit kunnen zijn voor alle vrouwelijke wetenschappers'
Mijn advies aan vrouwen zou zijn: laat jezelf zien en wees expliciet in je wensen. Tegen de universiteit zou ik zeggen: laat vrouwen zien dat dit een aantrekkelijke universiteit voor hen is. Wij zijn een kleine universiteit, en dus kunnen we sneller veranderen. We zouden de pleeguniversiteit kunnen zijn voor alle vrouwelijke wetenschappers. Maar probeer niet alleen vrouwen binnen te krijgen, zorg ook dat ze blijven. We zien ze vertrekken en we moeten weten waarom. Creëer een manier om hun wensen kenbaar te maken als ze in hun faculteit niet gehoord worden. Als jonge academicus heb je veel taken en concurreer je voortdurend met anderen, zodat je misschien extra hulp en begeleiding nodig hebt. We moeten laten zien dat we trots zijn op de vrouwen die we hebben, ze zichtbaarheid en publiciteit geven.’
'Ambitieus zijn in de academische wereld kan een grotere uitdaging zijn voor vrouwen'
Professor Marieke Huisman
‘Ik denk dat vrouwen nog steeds ondervertegenwoordigd zijn, maar de situatie is aan het verbeteren. Ik zie dat het besef groeit dat ambitieus zijn in de academische wereld voor vrouwen een grotere uitdaging kan zijn. Als ik naar mijn mannelijke collega's kijk, zie ik dat hun partners over het algemeen niet voltijds werken en thuis de boel kunnen runnen terwijl zij veel reizen. Maar als ik naar vrouwelijke collega's kijk, zie ik dat hun partners ook voltijds werken. Vrouwen moeten in het algemeen meer jongleren. Maar men wordt zich hier steeds meer van bewust.
Ik ben niet de academische wereld ingegaan omdat ik een grote carrière wilde. Ik vond het onderzoek erg interessant. Ik herinner me een van mijn eerste dagen als doctor, het leek alsof alle andere vrouwen op de afdeling secretaresses waren. Maar ik kan het aan om een minderheid te zijn. Ik was al een minderheid als student computerwetenschappen. Ik heb daar nooit een probleem mee gehad. Ik probeer trouw te blijven aan mezelf en aan wat ik belangrijk vind. Ik moet zeggen dat werken in de wetenschap voor mij heel soepel is verlopen. Ik heb op een bepaalde manier geluk gehad, vooral toen ik op de UT begon. Ik heb mijn ERC-beurs en Vici. Met al die grote subsidies was er nooit enige twijfel over mij.
'Er is een groeiende bereidheid om de situatie voor vrouwen te verbeteren'
Ik zie dat er een groeiende bereidheid is om de situatie voor vrouwen te verbeteren. Ik zie dat decanen het belang ervan inzien en het willen veranderen. Maar het kan lastig zijn. Zodra je begint te praten over maatregelen die voor vrouwen zijn ontworpen, zoals de Hypatia-leerstoelen, zien sommige mensen dat als positieve discriminatie en willen ze er geen gebruik van maken. Ik denk dat deze maatregelen goed zijn, want je moet een inhaalslag maken.’
‘Ik denk gewoon dat het belangrijk is om hierover te praten. Toen ik begon te studeren, waren er maar acht meisjes. Je beseft dat je een minderheid bent. En ik denk dat computerwetenschap geweldig is. Het is zo jammer dat de meeste vrouwen het niet eens als een carrière-optie overwegen. Nu zie je nog steeds dat je een minderheid bent. Als ik vergaderingen heb met de leiding, ben ik meestal de enige vrouw in de kamer, tenzij iemand van HR besluit erbij te komen. Dus ik zie dat er nog veranderingen nodig zijn. Dat drijft me. Je moet je uitspreken, vragen waarom vrouwen niet vertegenwoordigd zijn.
'Er zijn nog steeds veranderingen nodig'
We moeten zeker actief scouten naar vrouwelijke kandidaten, dat is nodig. Ik heb altijd geprobeerd om op zijn minst zelf vrouwen aan te nemen. Ik doe nooit concessies aan kwaliteit, maar ik overweeg altijd zorgvuldig vrouwelijke kandidaten. Maar het gaat er niet alleen om de vrouwen binnen te krijgen, het gaat ook om het creëren van een inclusieve omgeving. Wij moeten ook op transparante wijze bespreken wat nodig is om de volgende carrièrestap te maken, hen laten zien dat dit een mogelijkheid is en onder welke voorwaarden. Het gaat over talentmanagement.’
‘Tegen vrouwen die geïnteresseerd zijn in een carrière in de academische wereld zou ik zeggen: Het is de moeite waard. Ik schenk nooit koffie in voor iemand. Ik probeer niet gezien te worden als de assistent. Als je de enige vrouw in de kamer bent, kan het makkelijk voor ze zijn om je in die positie te plaatsen. Je moet een beetje leiderschap tonen, laten zien wat je belangrijk vindt en je uitspreken als je het er niet mee eens bent. Ja, er zijn wat vervelende kanten aan het werk, maar ik ben graag in deze positie. Ik werk met veel jongeren en ik kan ze coachen, ze helpen daar te komen waar ze heen willen. Ik vind dat zeer bevredigend. Ik had een geweldige baas die me echt hielp om te komen waar ik heen wilde en ook om soms nee te zeggen. Het is heel belangrijk om coaching te hebben.
'Je kind naar de crèche brengen en werken betekent niet dat je een slechte moeder bent'
Je moet goed zijn, maar je hebt ook een goede omgeving nodig – en een beetje geluk. Ik had een partner die thuis veel hielp. Dat is iets dat niet onderschat mag worden. Ik heb ook geluk gehad met mijn kinderen. Ik weet dat als er thuis iets mis zou gaan, ik mijn carrière zou moeten afremmen, want uiteindelijk zijn zij belangrijker. Ik had ook het geluk in Frankrijk te wonen toen ik mijn eerste kind kreeg. Daar verwachtte iedereen dat ik zou blijven werken. In Nederland kan het moeilijk zijn. Er zijn sociale normen en mensen vinden het niet goed voor kinderen om te veel in de crèche te zijn, dus wordt er van je verwacht dat je minder werkt. Dat is iets wat ik vrouwen meegeef: je kind naar de crèche brengen en werken betekent niet dat je een slechte moeder bent.’
'Toen ik eenmaal bij comités zat, begon ik te zien dat er iets niet klopte'
Professor Tanya Bondarouk
‘Er is een verschil tussen hoe ik het vraagstuk van vrouwen in de wetenschap zie en hoe ik het ervaar. Vooral gezien mijn achtergrond in HRM en het onderzoek dat ik heb gedaan, weet ik dat de situatie beleidsmatig kan en moet worden verbeterd. Anderzijds heb ik in mijn eigen loopbaan geen moeilijkheden ondervonden in verband met het geslacht. Ik ben volledig toegewijd aan het opkomen voor vrouwen in de wetenschap, maar ik heb nooit enige belemmering ervaren. Als ik het over moeilijkheden voor vrouwen heb, heb ik het altijd over iemand anders, niet over mezelf. Ik lach tenslotte nog steeds en ben nog steeds blij met mijn baan.
‘Niet alles ging van een leien dakje, maar niet vanwege mijn geslacht’
Ik ben in 1998 naar de UT gekomen als masterstudent, ik ben hier gepromoveerd en daarna gebleven. Ik had andere baankansen, maar ik heb altijd besloten om in Twente te blijven. Ik heb met zeven decanen in mijn school gewerkt, ik heb zes fusies meegemaakt, ik heb met zes onderzoeksaccreditaties te maken gehad. Ik werd hoogleraar binnen tien jaar, wat relatief snel is. Ik wilde me altijd verder ontwikkelen en bleef doorgaan. Niet alles ging van een leien dakje, maar niet vanwege mijn geslacht. Wat mij daarbij geholpen heeft, is mijn ondernemingsgeest, een vast doorzettingsvermogen in mijn genen. Ik had ook altijd goede collega's, goede mensen om me heen die me op weg hielpen en voor wie ik heel dankbaar ben.’
‘Ik ben nu voorzitter van de UT-commissie voor erkenning en waardering en van de SEG 'Individuen en Teams' met Jennifer Herek, de decaan van TNW. Susanne Wichman, secretaris van de UT, zit ook in deze commissie. Beide vrouwen hebben een hoge positie. Dit is iets waar ik erg blij mee ben en iets wat tien of vijftien jaar geleden niet reëel zou zijn geweest. Zelfs dit gesprek zou vijftien jaar geleden niet mogelijk zijn geweest. Het zou niet echt serieus genomen worden. Ja, we konden de carrières van vrouwen bespreken, maar dat zou niet veel helpen. In het verleden kan ik me niet veel vrouwelijke vertegenwoordigers in UT-besturen en grote comités herinneren. Ja, er waren hier vrouwen, maar de vertegenwoordiging in comités en besturen was niet gelijkwaardig. Nu zijn er veel bottom-up bewegingen. Mensen hebben het gevoel dat zij hun stem kunnen laten horen en dat hun mening ertoe doet.
'Dit gesprek zou vijftien jaar geleden niet mogelijk zijn geweest'
In het begin van mijn carrière was ik helemaal niet bezorgd over de lage vrouwelijke vertegenwoordiging. Maar toen ik eenmaal in verschillende comités zat, begon ik te zien dat er iets niet klopte. Tijdens vergaderingen had ik het gevoel dat een vrouwelijke collega soms haar mening wilde geven en dat niemand die hoorde. Dan neemt een mannelijke collega het woord en zegt hetzelfde idee, en krijgt de volle aandacht. Je moet leren er doorheen te navigeren. Maar ik heb mezelf nooit willen verliezen. Ik wilde mijn houding behouden, mijn emoties, mijn lichaamstaal, wie ik was. Ik hoefde geen man te 'worden' tijdens zulke ontmoetingen. Maar het helpt om wat trucjes te vinden. Lichaamstaal maakt bijvoorbeeld een groot verschil, vertrouwen in jezelf terwijl je het publiek toespreekt. Je kunt leren meer op jezelf te vertrouwen, niet bang te zijn om een debat aan te gaan, op je deskundigheid te vertrouwen en slechte opmerkingen niet te laten passeren. Er zijn nog steeds resten van een antieke cultuur waarin vrouwen niet genoeg gehoord worden. Maar het is ook aan ons, als vrouwen, om terug te bijten en ons uit te spreken.’
‘We moeten hierover discussies voeren, mensen van het topmanagement uitnodigen en hun de verhalen laten horen. Ze zullen verrast zijn, dat kan ik beloven. Ik weet dat sommige dingen nog niet in orde zijn. Op basis van mijn kleine onderzoeksproject, ken ik een aantal UT-masterstudenten die zich niet op hun gemak voelen om hier een meisje te zijn. Een leraar komt bijvoorbeeld een laboratorium binnen en benadert direct vrouwelijke studenten met de vraag of zij hulp nodig hebben met de apparatuur. Dit is niet slecht bedoeld, de bedoeling is goed, maar het kan heel verschillend worden opgevat. Natuurlijk is er een zeker vooroordeel in dit onderzoeksproject, maar uiteindelijk telt elk afzonderlijk geval, het gaat om individuen. Zulke dingen zouden niet mogen gebeuren, met geen enkel meisje hier.
‘Vertrouw op je eigen kracht en zoek mensen die je energie geven’
Voer gesprekken, voer ethische discussies. Denk aan MindLab, dat werkte echt goed. Ik zie dat open discussies mensen raken, hen bewust maken. Als het om individuele vrouwen gaat, zou ik zeggen: vertrouw op je eigen kracht en zoek mensen die je energie geven. De wereld is niet beperkt tot jouw afdeling, zoek naar de juiste match.'
