‘Wegens vertrek van onze Jenna zijn wij op zoek naar een nieuwe huisgenoot.’ Een zinnetje dat ik tientallen keren voorbij heb zien komen als ik voor de lol op Kamernet scrolde (Fundaverslavingen zijn voor écht-grote-ik met vaste aanstelling). Alleen staat het deze keer boven mijn eigen kamer.
Deze zomer is het zover: ik ben degene die vertrekt. De huisgenoot die je denkt te gaan missen, maar die je vooral herinnert als grondlegger van de glasplan, geboren uit een aangebrande pan chili con carne in jaar één. Of als de kunstenares die het toilet op de benedenverdieping versierde met kringloopkunst: ‘live, laugh, love’ bordjes in alle vormen en maten en een knalroze smurfenklok die je recht in je ziel aanstaart als je een bruin beertje kleit.
Na vijf jaar geen grappen meer dat ik huisgenoten heb in plaats van huisdieren. Want ik ga samenwonen met mijn vriend, die eerder de sociale huurwoningloterij won. Ik verhuis naar een appartement in net-niet-Glanerbrug. We zien het plaatsnaambord én Duitse hoogspanningsmasten vanuit het raam, maar op papier is het nog Enschede.
Dus moet ik mijn kamer gaan doorgeven. Tijd om te hospiteren. Of beter gezegd: jureren in vage auditierondes. Het begint bij de mails: ‘Wat een prachtige kamer!’ gevolgd door verkeerd gespelde huisgenootnamen. Berichten van ‘very clean and social’ internationals en mails waarop we alleen kunnen antwoorden met: ‘Ja, maar wie bén je eigenlijk?’
Uit nostalgie zocht ik mijn eigen hospiteermail. 557 (!) woorden, getiteld: ‘Een ietwat te lange mail voor Huize Barbapapa’. Ik begon met hoe de destijds nog vreemden geen diehard-feesttypes leken: ‘Jullie staan niet in pak op de trap en ik lees nergens het woord dispuut.’ Mijn Friese achternaam maakte ik belachelijk: ‘Gelukkig woon ik niet in Friesland, maar in het matige IJmuiden.’ En ik somde ál mijn hobby’s op. Om maar te eindigen met de conclusie dat ik ‘een sociale ietwat drukke nerd’ was ben.
Ooit was ik die twijfelaar in de inbox. Nu klik ik met één muisbeweging iemand weg die precies hetzelfde probeert: leuk genoeg zijn. En érgens daartussen ben ik vergeten hoe het voelt om jezelf te verkopen voor een plek van elf vierkante meter en een gedeelde koelkast.
