Wat je hier leest, is mijn 30e column. En om heel eerlijk te zijn, vergden de meeste columns flink wat gegraaf in mijn brein. Het feit nu is dat het overgrote deel van mijn periode als columnist gevuld is met leegte. Activiteiten zijn gecanceld, colleges zijn weggevallen en van sociale contacten is vrijwel geen sprake meer. Zelfs de treincoupé waar in ik dit verhaal schrijf heeft een populatie van 1: ik zelf.
Een gebrek aan interessante onderwerpen om over te schrijven valt natuurlijk in het niet bij veel andere problemen, maar jouw eigen problemen zijn altijd net ietsje erger. En er wordt bij problemen meestal aangeraden om ze van je af te schrijven. Laat dat nu net iets zijn waar ik de mogelijkheid voor heb.
Tijdens mijn trainingen, een van de weinige momenten van sociale interactie in mijn week, kwam ik erachter dat zelfs smalltalk ingewikkeld is geworden. Normaliter zijn het ideale momenten om de dag of week te bespreken. Een dag of week waarin niets gebeurd zijn nu eenmaal vrij lastige gespreksonderwerpen.
Volgens een onderzoek onder een paar duizend studenten ben ik in ieder geval niet de enige die zich zo voelt. Dat ‘slechts’ een derde van hen het leven momenteel een zware onvoldoende geeft vind ik nog mee/tegen vallen, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik had zelf een veel groter aantal verwacht.
Om nog even door te gaan met alle positieve berichten van vandaag, deze week bevat ieders favoriete feestdag: Blue Monday. De derde maandag van januari, beter bekend als de meest depressieve dag van het jaar. Zelfs de weergoden hebben besloten bij te dragen aan de sfeer.
Zoals je misschien wel hebt gemerkt is dit niet het meest opbeurende kantje dat ik ooit heb geschreven. Ik bevind me in een soort van tweedeling tussen hoe ik mij voel en hoe ik mij wil voelen. En ik durf hem te vergelijken met een spagaat waar iemand je steeds net iets verder in probeert te duwen. Met mijn lenigheid – of gebrek daaraan – is het maar de vraag of ik daar ongeschonden uit kom.
Om toch nog een beetje positief af te sluiten, recentelijk kreeg ik te horen dat het Nederlands Kampioenschap Atletiek over een viertal weken doorgaat. Dit resulteerde in een mooie combinatie van enthousiasme en stress omdat ik er nog lang niet klaar voor ben. Clichématig heb ik hoop, want diamanten ontstaan ook alleen maar onder hoge druk. Het geeft me gelukkig een doel om naar toe te werken, ik ben namelijk wel klaar met al die eentonige dagen.
