Van de afwerking van elektriciteitskabels en horeca-, hijs- en tilvoorschriften tot brandveiligheid, vluchtroutes en wie er wel en niet wanneer op het dak mag komen, als je iets over veiligheidsvoorschriften wou weten moest je Henri Holtkamp hebben. Maar nu niet meer, want sinds deze week is hij met pensioen.
Rokers
De meesten kennen Holtkamp waarschijnlijk van zijn gewoonte om mensen op de campus aan te spreken op hun rookgedrag. Hij werkte mee aan het huidige rookbeleid en zat tot het laatst in de UT-werkgroep ‘Rookvrije campus’. ‘We willen een gezonde werk- en leeromgeving zijn voor student en medewerker.’
Hij maakte er een punt van om het positief te brengen. ‘Verbieden of met opgeheven vinger werkt averechts. Daarom vraag ik of ze willen helpen het rookbeleid van de UT uit te voeren. En de meeste mensen zijn van nature behulpzaam.’ Natuurlijk weet hij zelf ook wel dat veel mensen de sigaret vrolijk weer aansteken als hij uit zicht is. ‘Maar dan heb ik het in ieder geval gezegd.’
Zelfgebakken oplossingen
Of hij een regeltjesfascist is? Hij glimlacht. ‘Weet je hoeveel computers hier staan? Protocol schrijft voor dat we iedere computer om de drie jaar zouden moeten controleren op elektrische veiligheid. Daar zou je een dagtaak aan hebben. Nee dus. Wat we wel doen is kijken naar zelfgebakken oplossingen van medewerkers. Een stekkertje hier, een verlengsnoertje daar en voor je het weet heb je een kortsluitingsgevoelige situatie. Onlangs kwam ik een papierversnipperaar tegen van twintig jaar oud. Die staat hier gewoon af te takelen en het is een kwestie van tijd tot dat misgaat.’
Cubicusbrand van 2002
Zijn zorgen zijn zeker niet ongegrond, want het jaartal 2002 staat hem nog helder voor de geest. ‘Ik vroeg toen aan collega’s of we niet een brandkluis moesten om gegevens veilig op te slaan. Er werd een beetje om gelachen, zo van ‘hier gebeurt toch nooit wat’. Tot een gefrustreerde collega de boel in de hens stak en de grote Cubicusbrand veroorzaakte. De inmiddels toch aangeschafte kluis had vier lagen brandwering. Twee waren er al aangetast.’
Van weerprofeet tot IT-goeroe
Wie dit zo leest zou niet verwachten dat Holtkamp zijn werkende leven ooit begon als weerkundige bij de luchtmacht. Hij volgde een opleiding tot meteoroloog aan het Luchtmacht Meteocentrum, naast het KNMI. ‘Ik had de hoogste cijfers van mijn lichting en dan mocht je zelf kiezen waar je geplaatst werd. Voor mij was de keuze makkelijk, Vliegbasis Twente natuurlijk, want ik kom uit Almelo. Lekker dicht bij huis.’
Nadat zijn termijn van vier jaar erop zat, moest Holtkamp iets anders zoeken. ‘Maar in die tijd had je als meteoroloog niet zo veel keuze.’ Tijdens zijn opleiding bij defensie had hij leren werken met plotcomputers om weerkaarten te maken. Met deze ‘computerervaring’ kon hij aan slag bij Hollandse Signaalapparaten (het huidige Thales) op de ontwerpafdeling programmatuur. Ondertussen kon hij een avondstudie informatica volgen.
Na vier jaar stapte hij over naar de toenmalige faculteit Technische Bedrijfskunde aan de UT. Dankzij zijn avondstudie informatica had hij de bagage om zelf automatiseringsplannen uit te schrijven en de UT het digitale tijdperk binnen te loodsen. Ondertussen hield hij zich al bezig met EHBO en BHV-beleid.
‘Samen met Henk Swaters heb ik het basisnetwerk
opgezet waar de UT nog steeds op draait’
Het meest trots is hij dan ook op wat hij allemaal op IT-gebied voor elkaar heeft gekregen. ‘Samen met Henk Swaters heb ik de eerste Active Directory opgetuigd, het basisnetwerk waar de UT nog steeds op draait.’
In die begintijd kon hij veel zelf uitzoeken en koers bepalen. ‘Hoewel dat aanvankelijk wel lekker was, ging me dat toch een beetje wringen. We deden wat ons het beste leek, maar er zat verder geen controle op. Ik kaartte het aan bij de directie en die zei: Het gaat toch prima? Dat deed het ook, maar het voelde stuurloos.’
De UT breidde uit door een centrale IT-dienst in te richten en zette daarbij in op specialisten. Toen was het voor allrounder Holtkamp tijd om verder te kijken. Ook omdat hij twijfelde over nog meer jaren in de ict. Toen zijn vrouw Corinne — in die tijd arbo-coördinator voor de diensten — wilde switchen naar zelfstandig ondernemerschap, kon Holtkamp zich uiteindelijk volledig op het vak storten.
Hijsbewijs
Hij is blij met de kansen die de UT hem bood. ‘Ik heb ontzettend veel geleerd. In verschillende gebouwen hangen bijvoorbeeld bovenloopkranen, waar niemand voorheen echt verantwoordelijkheid voor nam. We hebben ze onder de dienst Campus Facility Management geschaard, zodat ze in ieder geval regelmatig onderhouden en veilig gebruikt worden. En ik wilde er zelf ook wel mee leren werken. Dus na de cursus heb ik nu ook een hijsbewijs,’ klinkt het trots.
Studentenwerk
Wat hij het meest gaat missen zijn de studenten. ‘Geweldig,’ klinkt het terwijl hij even bedachtzaam in de verte kijkt. ‘Het wisselen van gedachten met ze, nadenken over hoe iets zo veilig en overlastvrij mogelijk kan. Bijvoorbeeld bij de verschillende verenigingen binnen de Pakkerij. Dat zijn dan wel opzichzelfstaande entiteiten, maar de UT verhuurt het pand aan ze en voelt zich verantwoordelijk.’
Hij hielp ze met horecavergunningen en regels omtrent overlast en hygiëne. Of veiligheid van de machines in de werkplaats van de roei- en zeilverenigingen. Wat hij niet gaat missen is de jaarlijkse wisseling van besturen. ‘Je moet elk jaar alles weer opnieuw uitleggen. Dat is wel een keer klaar.’
Blauwe zone
Niksen na zijn pensioen is niks voor hem. ‘Ik heb weleens interviews gelezen met ouderen in de Blue Zone (het gebied rond de Middellandse Zee waar mensen gemiddeld een hoge leeftijd bereiken, red.). Die zeiden dat je elke dag een doel moet hebben om je bed voor uit te komen.’
Reizen is zo’n doel. ‘We wandelen graag en zijn allebei gek op de witte wijn uit rode druiven van het Ahrtal in de Eiffel. Het is daar ook een prachtige omgeving. Maar Japan, Nieuw Zeeland en Nepal staan ook nog op het lijstje.’ Thuis in Twente zet hij zich nog in als vrijwilliger bij landgoed het Lankheet in Haaksbergen.
Klussen
Hij kijkt uit naar de tijd dat hij geen wekker meer hoeft te zetten. Maar deze zomer moet hij nog eerst aan de bak: onlangs kochten ze een vrijstaande woning in het buitengebied van Enter. Daar valt nog genoeg te klussen. Ook zijn dochter in Enschede is aan het verbouwen. Of hij helemaal ARBO-verantwoord gaat werken? Hij grijnst een beetje. ‘Ik heb er in ieder geval de ervaring wel voor.’
