Als de coronacrisis niet was uitgebroken, dan was Buitink vermoedelijk al eerder gestopt. ‘Het is een keer goed. Dat gevoel heb ik al langer, maar toen kwam plots alles stil te liggen. Ook Lowlands. Dat wilde ik nog één keer goed oppakken. In augustus is het weer zo ver en daarna stop ik.’
Enschedeploeg
Buitink betrad de campusgrond in 1969 als buffetbediende in de mensa. Via enkele omwegen kwam hij bij de afdeling cultuur terecht, waar hij evenementenmanager werd. In 1988 richtte hij de Enschedeploeg op. Met een club studenten leidde hij evenementen zowel op als ver buiten de campus in goede banen, met Lowlands als jaarlijks hoogtepunt. ‘Dat is het mooiste dat er is. Wij zijn er vanaf het begin bij geweest. Toen was er nog geen geld, maar we waren nodig. De eerste jaren stonden we daar met regen in de modder en het festival stelde nog weinig voor, maar na een paar jaar ging het draaien en nu is het een van de mooiste festivals van Europa. Dat komt niet alleen door de goede muziek, maar vooral door de strakke organisatie.’
VAN DPO NAAR ENSCHEDEPLOEG
De Enschedeploeg vindt haar oorsprong in de Drienerlose Pop Organisatie (DPO). Deze studentenorganisatie verzorgt vanaf de jaren zeventig concerten op de campus. Om ervaring op te doen, neemt een groep studenten onder leiding van Tonnie Buitink een kijkje bij het concert van Paul Simon in het Goffertpark. Al snel helpen de Enschedese studenten een handje mee. Deze ‘slimme handjes’ vallen in de smaak bij organisator MOJO. Steeds vaker weet het bedrijf de Enschedeploeg te vinden voor concerten en festivals. Eén daarvan is een nieuw festival in de polder: Lowlands. Sindsdien is de EP ieder jaar van de partij. En nu, ruim 25 jaar later, staan ze er nog steeds.
Het benefietconcert in 2000, dat voor de slachtoffers van de vuurwerkramp op de campus werd gehouden, ziet Buitink als zijn mooiste herinnering. ‘Dat was fantastisch. In vier weken hebben we dat opgezet. Soms neem je beslissingen die je niet kunt overleggen, die maak je gevoelsmatig. Daar is niet iedereen altijd blij mee, maar zo deed ik het altijd. Gewoon doen wat goed is.’
Pensioen
Buitink koestert zijn warme herinneringen aan zijn werk voor de Enschedeploeg van de UT, maar kijkt uit naar de laatste dagen. ‘Als er voor een goed doel iets moet gebeuren, wil ik nog best eens helpen, maar de verantwoordelijkheid wil ik niet meer dragen. Ik ga het werk niet missen en ga van mijn pensioen genieten. Lezen, in de tuin werken, met de hond wandelen, samen op vakantie. Mijn partner heeft altijd achter mij gestaan en trapte op de rem als het nodig was. Dat is altijd belangrijk geweest voor me.’
Het mooiste compliment ontving Buitink van oud-rector Ed Brinksma. ‘Hij zei dat ik de UT buiten de campus heb gebracht. Dat zie ik zelf ook zo. Dat het marmeren bankje bij het Ganzenveld naar mij vernoemd is doet me ook veel. Dat kan lang niet iedereen zeggen. Ik keer nog vaak terug naar dat bankje.’
