De crisis lijkt alweer op haar retour, maar op de UT woedt zij nog in alle hevigheid. Menigeen klaagt steen en been over snijden tot op het bot. Ook wij ontkomen daar niet aan. Gelukkig zit creativiteit ons in het bloed en daarom denken wij graag mee over financiële noodgrepen. Zo zien wij de jaarlijkse vrijmarkt op Koninginnedag als ultieme gelegenheid om van overtollige spulletjes af te komen. De UT-kunstuitleen maalt vast niet om een schilderijtje meer of minder. En er moeten liefhebbers zijn voor ons prachtige archiefje met historische THT-kranten. Complete jaargangen jaren zestig, zeventig en tachtig voor een prikkie! Leuk voor straks, als het vijftigjarig jubileum van de UT zich aandient en het scheelt hier weer dure opslagruimte. Ook aardig zijn de diverse snuisterijen, meegezeuld door collega's na privévakanties. Wat dacht u van een handgemaakte en van stof geweven boekenlegger uit Istanbul? Of een authentiek houten Indonesisch masker? Ook erg leuk voor uw (klein)kinderen zijn onze knuffel kangoeroes's, voorzien van een Australisch vlaggetje. Die ontvingen we nadat in 2009 Down Under verslag werd gedaan van het Solarteam. Krijgt u er voor bijna nop een mini-flesje Italiaanse wijn bij. Die werd in 2007 meegebracht toen nano-goeroe David Reinhoudt zijn eredoctoraat ontving van de Universitá degli Studi di Parma. En voor de échte verzamelaar: onder een dikke laag stof bevindt zich hier een heuse typemachine uit de seventies. Dit topstuk moet grof geld gaan opleveren. En tja, als dat de begroting nóg niet sluitend maakt, zit er maar één ding op. Naar Peru. Naar het schijnt hebben ze daar een UT-potje van 1,8 miljoen. Geen haan die er naar kraait.
Herfst
De boren die drie jaar geleden de Vrijhof verbouwden, drillen nog na in ons hoofd. Wat een hel was dat. Nog steeds ontsnapt er uit de archiefkast af en toe een wolkje bouwstof. De mondkapjes zijn amper weggegooid of ons redactiefort staat opnieuw in de steigers. Gevelrenovatie. Opnieuw herrie dus. Zo erg zelfs dat er oordopjes worden uitgedeeld. De vorige keer gebeurde dat niet en toen dachten we al dat we werkten op de Polderbaan van Schiphol. Kun je na gaan hoe de decibelmeters nu uit zullen slaan. Stofkapjes zitten er ditmaal niet in, maar reken maar dat we ze nodig hebben.
Volgende week breekt de hel echt los, deze week wordt alleen het steigerwerk nog maar opgebouwd. Op een paar vallende ankerpijpen na zou de overlast dus mee moeten vallen. Niet dus. We worden gruwelijk afgeleid. De stoere bouwvakkertjes balanceren ongezekerd over smalle steigerdelen en ter hoogte van de ramen van onze vrouwelijke collega's laten ze hun spierballen nog even extra rollen. En dat alles met ontbloot bovenlichaam, tot volle bewondering van de ene collega en tot afschuw van de ander. De zon schijnt, ja. Maar het is veertien graden buiten. Wat voor van zweet dampende lichamen kunnen we in de zomermaanden voor onze ramen verwachten? Doe normaal zeg, trek een vest aan. Of op zijn minst een T-shirt. Kunnen wij fatsoenlijk werken.
Wat ons betreft valt er komende week een fris buitje. Of pijpenstelen, nog beter. Spoelt het stof tenminste weg en we worden niet afgeleid door blote behaarde basten. Als de wind dan ook nog met kracht twaalf rond de Vrijhof giert, horen we ook die boorgeluiden niet. Heerlijk! Nooit eerder hebben we zo naar de herfst verlangd.
