Imago
Wat wil je ook, als je de hele dag binnen zit. Computeren doe je nou eenmaal niet in de frisse buitenlucht. Informatici ontwikkelen daardoor weinig weerstand, vandaar ook die eeuwige wollen trui. Naar het scherm turen is slecht voor de ogen, vandaar ook die eeuwige dikomrande bril. En van binnen zitten krijg je geen rode konen, vandaar de eeuwig bleke koppies.
Wij moeten persoonlijk altijd de neiging onderdrukken om de bleekscheten stukken vers fruit toe te stoppen: een forse banaan, een glanzende appel of een sappige mango. Ook zouden we ze maar wat graag naar buiten sturen om nieuwe kleren te gaan kopen of om nieuwe niet-virtuele contacten te gaan leggen.
Maar goed, je moet niet het onmogelijke vragen.
En dus moet je van je zwakke punt je sterke punt maken. Het zit zo: vrouwen zijn dol op mannen die goed met hun handen kunnen werken. Een loodgieter die listig een leertje vervangt, een zwetende stratenmaker, een potige verhuizer, héérlijk. En wie kunnen er nou beter met hun handen werken dan informatici? Zeg nou zelf, met die lange bleke gevoelige vingers dringen ze trefzeker door tot diep in de schoot van elk moederbord. Draag dat uit. Dan komen de vrouwen vanzelf.
Ongemakkelijk
Onlangs zagen we de documentaire `An inconvenient truth'. U weet wel, van die man die niet nalaat te benadrukken dat-ie eigenlijk president van Amerika had moeten zijn in plaats van milieuactivist. God weet dat die twee functies ook niet samengaan, maar dat terzijde.
Al Gore, zo heet de beste man, schetst een angstaanjagend toekomstbeeld. We zijn nog slechts enkele decennia verwijderd van een compleet aan gort getrapte aardkloot. We kunnen hier natuurlijk flauwe grappen over maken, een beetje cynisch doen en onszelf voorhouden dat die man overdrijft. Het blijft een Amerikaan, niet? De pathetiek is daar immers uitgevonden en tot in perfectie vervolmaakt.
Maar als ook CDA-staatssecretaris van milieu Pieter van Geel de conclusies van Gore onderschrijft, wordt het wellicht toch tijd om de oogjes te openen, hoe listig `Enschede aan Zee' ook klinkt en hoe aardig het ook lijkt om op een strandcampus te wonen, studeren en recreëren.
Want, hoe je het ook wendt of keert, we zijn onze planeet in rap tempo naar de klote aan het helpen. En ja, dat zei de Club van Rome dertig jaar geleden ook al. Veel indruk heeft dat op de fossiele brandstof slurpende aso-naties klaarblijkelijk niet gemaakt. Er moet immers wel geld verdiend worden.
Maar nu de hamvraag: waarom heet die docu eigenlijk `An inconvenient truth'? Het nakende overlijden van onze planeet een ongemakkelijke waarheid noemen mag je toch wel het eufemisme van het jaar noemen. Ongemakkelijk is een steentje in je schoen of een omhoogkruipend boxershort, maar een terminale aarde verdient toch wel een minder versluierende kwalificatie. Toch?
