Hendriksen studeerde in 1997 af bij de vakgroep vastestoffysica van Technische Natuurkunde. Direct daarna begon hij aan zijn promotieonderzoek bij AMOLF in Amsterdam en rondde dat in 2003, na een verhuizing van de hele groep, af bij het Kamerlingh Onnes Laboratorium van de Universiteit Leiden. Zijn promotor, Joost Frenken, stuurde Hendriksens proefschrift zonder zijn medeweten in. `Op een vrijdagochtend kreeg ik een mailtje uit Nederland met de heugelijke mededeling dat ik de Christiaan Huygensprijs had gewonnen. Mijn e-mailadres in Berkeley was nog vrij nieuw en ik had het nog niet onder veel bekenden verspreid, dus dit moest wel officieel zijn en geen spam.' Hij moest het bericht `wel tien keer lezen', voor het tot hem doordrong. `Daarna heb ik natuurlijk meteen mijn familie in Nederland gebeld. En `s avonds na het voetballen op pitchers bier getrakteerd.'
Hendriksen bouwde een zogenaamde scanning tunneling microscope (STM) in in een miniatuurreactor. Daarmee kon hij op nanoschaal het metaaloppervlak bekijken terwijl de katalysator onder realistische omstandigheden zijn werk kon doen. Daarmee zette hij een flinke stap in het overbruggen van de zogenaamde drukkloof, die ontstaat doordat veel fundamenteel onderzoek van katalytische reacties aan oppervlakken wordt uitgevoerd onder zeer onrealistische omstandigheden.
De jury koos unaniem voor Hendriksens proefschrift, dat `boven de andere uit stak qua innovatie, originaliteit, breedheid en relevantie'. Hendriksen: `Wat trouwens grappig is, is dat de schets op de omslag van mijn proefschrift nota bene van de hand van Christiaan Huygens is.'
Bas Hendriksen tegen de achtergrond van de brug die San Francisco met Berkeley verbindt.
