Kuyvenhoven - die twee keer eerder met studenten naar Palestijns gebied is afgereisd- vertelt dat het thema van de studiereis `de weg naar vrede zonder geweld' is en met name de positie van vrouwen in dit proces. `Israëlische organisaties vroegen daarom ook specifiek om de uitwisseling van vrouwengroepen.' Om inzicht te krijgen in de rol van vrouwen in het vredesproces nodigde Kuyvenhoven een Palestijnse en Israëlische uit om hierover te spreken.
De Israëlische Hilla Dayan bijt de spits af. Ze is actief bij de stichting Een Ander Joods Geluid en vertelt dat de meeste Israëlische vrouwen niet betrokken zijn bij het vredesproces. `Ze zijn óf survivors óf steunen de oorlog. Keep that in mind!' Een stukje geschiedenis leert, zo vertelt Dayan, dat de eerste vrouwenbeweging - The Four Mothers Movement - in 1998 werd opgericht. `Met als doel terugtrekking van het Israëlische leger uit Zuid-Libanon.' Het was echter geen vreedzame organisatie. `Four Mothers opereerde vanuit eigen belang en had een nationalistische inslag. Moeders wilden dat hun kinderen Israël verdedigden: “dat is óns land en het zijn ónze kinderen”, luidde het argument.'
Dayan vertelt verder over feministen die twee keer per week naar de checkpoints langs de muur gaan en elkaar rapporteren over wat daar gebeurt. Ook demonstreren zij élke vrijdag in zwarte gewaden op een plein in Jeruzalem.' Een kanttekening: `We hebben het hier over de beter opgeleide Israëlische vrouwen. Een heel klein aantal dus dat bovendien weinig contact onderhoudt met andere vrouwen in de samenleving.' Dat is volgens Dayan ook het grote mankement van de Israëlische vrouwenbewegingen. `Ze slagen er niet in elkaar te steunen. It's is quite a dark story how ineffective woman movements are to cause for woman cases.'
De Palestijnse Ghada Zeidan, actief bij United Civilians for Peace, neemt het woord. `In Israel, peace movements are marginal but the role of women is big!' De eerste vredesbewegingen waren volgens haar van de leiders en niet van het volk. Ook was het een mannenproces. `To make the voice of women heard', werd een vrouwencomité opgericht. Zeidan vertelt dat vanaf de jaren zeventig de koers veranderde. `Door verplichte quota hebben alle politieke partijen een goede vrouwenvertegenwoordiging, waardoor vrouwen sociale punten op de politieke agenda kunnen zetten.' Dit lukt redelijk. `Palestijnse vrouwen zijn heel actief om het parlement te mobiliseren voor zaken als emancipatie. Zo bevochten ze het zelf aanvragen van een paspoort, iets dat voorheen alleen door de vader, man of zoon gedaan kon worden.'
In Israël is de invloed van vrouwen op de politiek veel minder, laat Dayan weten. `De mannen domineren. Ze hebben vaak een militaristische achtergrond. De meeste Israëlische vrouwen worden hierin meegezogen. Military is shaping Israeli society, but there is hope: a small number of women refuse to serve the army.'
