Straatasbak
Student: John Ouderling (23) vierdejaars IO. Bedrijf: Hameland, een sociaal arbeidontwikkelingsbedrijf die mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, zoals langdurig werklozen en gehandicapten aan een baan helpt. Opdracht: ontwerp een rookzuil/asbak voor publiekelijk gebruik.
`Door nieuwe wetgeving roken veel mensen hun sigaretje buiten. Het gevolg is dat je overal peuken ziet liggen,' begint Ouderling. `Hameland wil daarom een straatasbak creëren.' Voor de IO-student aan de slag ging met ontwerpen onderzocht hij eerst wat een roker beweegt wel of niet zijn sigarettenpeuk in een asbak uit te drukken. Het antwoord was simpel. `Bij regen blijft de roker staan op zijn overdekte plekje en gooit het filter op straat; is het mooi weer dan wil-ie best een eindje lopen om z'n sigaret te doven in een asbak.' Ouderling begon te schetsen en behalve een praktische rookzuil kwam hij met nog twee modellen. `Ik wilde graag extra functies bij die zuil, dus maakte ik er één in de vorm van twee zitbankjes met in het midden de asbak en één in de vorm van een praattafel waar je met z'n tweeën tegen aan kunt leunen.' Hameland raakte enthousiast over de twee concepten en laat van elk een prototype maken. En de rookzuil? `Die gaat in productie. Tja, dan verschijnt er wel een glimlach hoor, als het af is.'
Geurdetectie
Student: Ron van Dongen (22), vierdejaars IO. Bedrijf: C-it, een onderneming die technologie ontwikkelt en pragmatische ict-diensten levert op het gebied van early warning-systemen. Opdracht: ontwikkel de menustructuur en de verpakking voor een techniek die geuren detecteert.
Ron van Dongen voerde zijn opdracht uit bij de e-nose company, een afdeling die producten ontwikkelt voor vroegtijdige signalering van verandering in luchtsamenstelling. `Het was een pittige opdracht die uit drie onderdelen bestond. Ik moest het product ontwerpen, er een prototype van laten maken en een gebruikerstest uitvoeren. Omdat het zo'n grote opdracht was, is er na goed overleg met mijn begeleider besloten dat een studiegenoot het ontwerpen zou doen. Maar helaas, hij brak z'n pols. Daarom ben ik zelf gaan schetsen.' Het resultaat is een apparaat in de vorm van een mobiele telefoon met daarin de soft- en hardware voor het detecteren van geuren. De student vond het verpakken van de apparatuur het moeilijkste. `Display, luidspreker, microfoon, batterijen, sensoren, antenne, de usb-aansluiting, alles moest een plekje krijgen.' Het uiteindelijke apparaat, ook wel elektronische neus genoemd, neemt geuren in de lucht waar. `Zweet, parfum of brand, het maakt niet uit. De e-nose ruikt alles en geeft een signaal wanneer een bepaald luchtje passeert. De gebruiker voert vervolgens de naam van de geur in.' Potentiële afnemers als brandweer, politie en mensen die niet kunnen ruiken testen momenteel het apparaat.
Collectebus met pinfuntie
Student: Lars Capota (20), derdejaars IO. Bedrijf: Reobijn, een kunststof spuit- en gietbedrijf. Opdracht: pas een collectebus zo aan dat mensen tijdens een collecte kunnen pinnen en chippen.
Om een goede voorstelling van het collecteren te krijgen trok Capota een aantal dagen met een collectebus langs de deur. `Puur om te zien hoe mensen reageren en om na te gaan wat ze van het chip- en pin-idee vinden.' Het collecteren an sich viel de student bar tegen: onbeschofte reacties en dichtgegooide deuren. De meningen over het elektronisch geven van geld tijdens een collecte waren verschillend. `Volgens ouderen hoort er geld in de collectebus te zitten. Jongeren reageerden daarentegen wel enthousiast over het nieuwe collecteren.'
Voor het ontwerpen van de geldbus nam Capota een bestaand type als uitgangspunt. `Dat model is namelijk fraudebestendig. Het heeft een vergrendeling bij het handvat en door een slimme sluiting kan er geen geld uit vallen.' Ook gebruikte Capota een bestaand pin- en chipapparaat, terminal genoemd. `Zo'n exemplaar vind je ook in winkels. Bij de collectebus zit-ie verscholen onder een klep aan de voorkant van de bus. De collectant overhandigt het apparaat aan de gulle gever die vervolgens een bedrag kan chippen of pinnen.' Een ander aandachtspunt was de ergonomie van de bus. `Een veel gehoorde klacht is namelijk dat-ie zo zwaar is. De gekozen terminal is daarom de lichtste in zijn soort.'
Sfeerhaard
Student: Matthijs Pepping (25), vierdejaars IO. Bedrijf: Unex BV in Enschede, een fabrikant en leverancier van vuurvaste en isolerende producten zoals de achterwanden van gasgestookte openhaarden en imitatie houtstammen. Opdracht: ontwerp en maak een outdoor sfeerhaard.
`Ik bleef maar schetsen en schetsen,' vertelt Pepping. `Uiteindelijk had ik zes concepten die ik presenteerde aan de directie. Ik dacht: ze kiezen er gewoon één uit en dan is het klaar. Maar zo ging het niet. Van elk ontwerp vonden ze iets leuk. Dat gooide ik dus bij elkaar in één product.' Pepping had daarbij de opdracht zoveel mogelijk Unex-materialen te gebruiken. `Ik moest ook letten op de productiekosten, het energieverbruik en de afmetingen van de haard. Afnemers moeten namelijk om het vuur kunnen zitten en er bijvoorbeeld hun glas op kwijt kunnen.' De outdoor sfeerhaard is een nieuwe trend die uit Amerika is komen overwaaien. `Helemaal in de lijn van het aangename buitenleven.' Pepping gaf de haard een vierkante vorm. De bovenkant werd een keramische plaat met daarin een kampvuur van imitatie houtstammen. De gaatjes die erin zitten geven het mooie vuurbeeld. Eronder zit de gasfles, houten panelen werken het geheel af. Koopprijs: rond de duizend euro. Pepping vindt het super cool dat zijn outdoor sfeerhaard in productie is genomen. `Er is weliswaar verder gesleuteld aan mijn ontwerp maar ik heb in ieder geval meegewerkt aan het basisidee.'
John Ouderling (Foto's: Maurits Diephuis)
Ron van Dongem
Lars Capota
Matthijs Pepping
