Notitie
Het begint zo langzamerhand een beetje een gewoonte te worden om je gedachten over de UT vast te leggen in een notitie.
Vroeger bleef het bij beleidsnotities, maar Anne Flierman, opperhoofd van onze universiteit, heeft een ware rage ontketend met zijn verwondernotitie `Een nazomer in Twente'. Daarin beschrijft hij wat hem in zijn eerste maanden op de UT is opgevallen, in positieve en negatieve zin. Een notitie als een frisse blik, die zeker voor personeelsleden een verhelderende werking kan hebben. God ja, verzuurd, wantrouwend en cynisch, dat ben ik!
Afgelopen dinsdag, tijdens de laatste vergadering van de U-raad, was het de beurt aan UReka en de Student Union om hun gedachten te delen met de rest van de universitaire gemeenschap. Het negativisme van de laatste tijd beu stelden de vrolijke studenten een zogenaamde Bewondernotitie op. Onder de titel `Een zonnige Twentse beschouwing' volgt een opsomming van alles wat goed is aan de UT. Tijdens de laatste U-raad van het jaar overhandigde een van opwinding glimmende Vic van Dijk het stuk aan de aanstichter van de notitieterreur zelf. Geen kritische noten deze keer, maar alleen maar optimisme en tevredenheid. Het is zo'n vrolijk en zelfvoldaan stuk dat je er chagrijnig van zou worden. Want, cynisch, wantrouwend en verzuurd, niet?
Maar goed.
Wij zijn van mening dat we als spreekbuis der campus niet mogen achterblijven en hebben ook een notitie geschreven. Een Afzondernotitie welteverstaan. Hoe ze heet? Een mooie zomer VER van Twente. Prettige vakantie!
Vakantie
Elk jaar is het een gezeur en gezeik van jewelste. We zitten er alweer midden in. Voorpret noemen ze dat. Nou, bij ons niet hoor. In maart begon de oudste, die op haar puberpiek is, al met folders te strooien. Waar wil mevrouw heen: jawel, naar een bádplaats waar ze de hele dag in naveltrui naar de disco kan en ongetwijfeld verleid wordt door zo'n ranzige propper. Maar ja, je kunt tegenwoordig nérgens meer heen met een gezonde Hollandse tiener. Vorig jaar werden er door een broeierige en besnorde Tunesiër nog twaalf kamelen voor haar geboden op een leuke rustieke markt in Tunis.
De jongste, die tot vorig jaar gedwee in de auto stapte, krijgt ook praatjes. Hij wil een vriendje mee, want met `die doos' is er niks aan. Maar mijn vrouw piekert er niet over. Die gaat niet `drie weken lang een ander z'n kind opvoeden'. Nu wil mijn zoon met het vriendje mee op vakantie. Maar, u voelt `m al, de ouders van het vriendje vinden het `niet zo'n goed plan'. Iets over slechte invloed. Enfin.
Als pater familias heb ik vorige week daadkrachtig het pleit beslecht. We gaan naar het land dat het WK wint, heb ik met stemverheffing gezegd. Als Oranjefan in hart en nieren wist ik namelijk zeker dat dat Nederland zou zijn. Lekker naar de Veluwe. Ongevaarlijk qua naveltrui, die zijn daar verboden.
Helaas liep het anders. Dit weekend beginnen de kwartfinales. Met teveel exotische landen naar mijn smaak. Mijn dochter kijkt, in naveltrui, smachtend naar Christiano Ronaldo, dat rotjong. God verhoede dat Portugal wint. Vanaf nu ben ik voor Duitsland. En een vakantie naar Oekraïne lijkt me ook hartstikke leuk!
