Afscheid
1) Willen we aansluiten bij de hedendaagse politieke praktijk, dan laten we de burger deze vraag zelf beantwoorden. Eigen verantwoordelijkheid. Levensloopregeling II: een ieder krijgt 12 jaar aow en mag zelf bepalen wanneer hij die termijn laat ingaan. Een eventueel overschot mag worden overgedragen aan een langer levende partner.
2) De vergrijzer betaalt. Had iedereen gewoon braaf vier kinderen op de wereld gezet, dan was er helemaal geen vergrijzingsprobleem. Dus wat is er nou rechtvaardiger dan iedereen pas vanaf 73 jaar in aanmerking te laten komen voor aow, maar twee jaar eerder voor ieder uit hem of haar geboren kind? Bejaarden zonder kinderen genieten eerst maar van het uitgespaarde schoolgeld. Of anders geldt: wie nu niet zorgt, heeft straks zorgen.
3) Of was de aow niet ooit bedoeld voor de vermoeiden? Laat hem dan ingaan na 42 arbeidsjaren. Wie vanaf z'n 18de achter de lopende band heeft gestaan, heeft op z'n 60ste z'n aow'tje keihard verdiend. Maar wie tot z'n 25ste achter de boeken heeft gezeten, heeft op z'n 67ste echt nog geen doorzitplekken. Hoger opgeleiden kunnen best een paar jaar langer doorwerken. En doen dat vaak ook. Kofi Annan is 67 jaar. Koningin Beatrix 68. En Alan Greenspan was 61 jaar toe hij voorzitter van de Federal Reserve werd (dat is als onze kantoorambtenaren met vervroegd pensioen gaan) en hield dat vrolijk 18 jaar vol. Nog steeds kan hij met de inkomsten uit zijn speeches meerdere bejaardenhuizen voeden.
Hoogleraren rekende ik ook tot de groep laat afgeschrevenen. Tot de affaire Van der Horst. U weet wel, die Utrechtse professor met zo'n slecht zittend kunstgebit dat hij geen Duisenberg of Van Agt kan zeggen. Hij schreef een rede die werd afgekeurd door zijn rector magnificus. Van de Horst vond deze censuur niet terecht, omdat hij de kritische passages immers "zelf al uit zijn tekst verwijderd had na kritiek van de secretaresse". Mijn klomp brak. Een hoogleraar die zich inhoudelijk laat corrigeren door een secretaresse! Dan is er maar één conclusie mogelijk. Het wetenschappelijk werk van de bejaarde hoogleraar overstijgt het niveau Schoevers niet meer. Meteen duidelijk waarom dit al een afscheidsrede was.
