Hinken
Misschien helpt het als we Schiphol vergelijken met die andere actuele zaak van nationaal belang: het Nederlands elftal. Dat is volledig privaat. En dat is te merken. Zelden zijn er Kamervragen over de samenstelling van de selectie, het salaris van de bondscoach, of de temperatuur van de douches. Daar valt electoraal namelijk niet mee te scoren. De kiezer begrijpt donders goed dat de politiek daar niet over gaat. Die duidelijkheid is essentieel. Kijk maar naar die halfwas privatisering van de spoorwegen. De ns-directie is voortdurend bezig met het najagen van populistische onzinnormen opgelegd door Den Haag, terwijl Van Basten ongestoord het best mogelijke elftal op het veld kan zetten. Publiek, dus politiek, maalt niet om kwaliteit. Kalou had gewoon een paspoort gekregen als Verdonk dat stemmen had opgeleverd. En gemakkelijk inhakend op een volksgericht was Van Persie nooit geselecteerd als de politiek het voor het zeggen had. Onder Van Basten bewijst hij zich juist de beste op het veld. Lesje voor Den Haag: een goed bestuurder laat het regeren niet over aan het volk.
Oranje, maar ook Argentinië, zijn succesvol omdat ze het resultaat zijn van één heldere visie. Politiek daarentegen kent louter compromissen. En dergelijk gehink op twee gedachten leidt tot struikelpartijen. Dan worden oude toppers als Davids wel geselecteerd, waarna ze de sfeer verpesten omdat ze mokkend op de bank zitten ten faveure van betere jonkies. Of ze spelen daarom toch. Zie Frankrijk. Zie Brazilië. Lesje twee: durf te kiezen. Schiphol dreigt zo'n zelfde heilloos compromis te worden. De meest efficiënte vliegvelden ter wereld zijn òf volledig publiek, òf volledig privaat. Het kabinet stuurt onder druk van de Tweede Kamer echter aan op de middenweg: een gedeeltelijke privatisering. Dat is Van Nistelrooy en Huntelaar samen in de spits. Van Basten schudt meewarig het hoofd.
