Dies natalis
De dies natalis trok door het slechte weer slechts de helft van de verwachte driehonderd mensen. `We hebben het door laten gaan, omdat er honderdvijftig wél waren. Het is jammer dat zoveel mensen verstek moesten laten gaan. De dies is altijd een goed moment om contacten te onderhouden en mensen weer eens te spreken.'
Veel bezoekers kregen het advies niet meteen na het officiële eind van de plechtigheid weer huiswaarts te keren. Sterker, het verkeer stond al op de campus vast en dat bleef een tijd zo. Van Emous: `Die mensen hebben ervoor gekozen eerst een hapje te eten in de Faculty Club.'
Schade valt mee
`We hebben behoorlijk wat overuren gemaakt dit weekend, met sneeuwruimen en het weer begaanbaar maken van de wegen. Nu brengen we het allemaal weer netjes in orde. `De schade blijkt mee te vallen', concludeert Frank Knobben van het Facilitair Bedrijf. `Met name de bomen hadden het zwaar te verduren, maar al te grote ellende is ons bespaard gebleven.'
Het FB had het hele weekend mensen paraat. `Vrijdag hadden we de busbaan en de meeste fietspaden al weer redelijk sneeuwvrij. Dat hebben we zaterdag afgemaakt. Al met al hebben we het vrij snel onder controle gekregen.'
Veel gebouwen met platte daken in Enschede en omstreken moesten noodgedwongen hun deuren sluiten in verband met instortingsgevaar. `Ook daar hebben we geen last van gehad', vertelt Knobben. `Een lichte staalconstructie waar het dak van bijvoorbeeld Ikea uit bestaat, kan het gewicht van zo'n pak sneeuw niet aan. Zeker niet als ook het water niet weg kan.' De FB-medewerkers inspecteerden verschillende gebouwen op de campus. `Je kijkt of er oneffenheden zitten in het dak, of het water wel wegloopt. Er waren geen gebouwen waar het gevaarlijk kon worden. Het dak van de cleanroom hebben we wel met man en macht sneeuwvrij gemaakt.'
Ook thuis liep het niet op rolletjes. Knobben woont in Haaksbergen, het `epicentrum' van de sneeuwoverlast. `Vrijdagmiddag kreeg ik een telefoontje dat we thuis geen stroom meer hadden. Gelukkig hebben we een open haard en een gasfornuis, dus het ging nog wel. In de rest van het huis was het maar negen graden. Het had best iets gezelligs, eigenlijk. We hebben er een oude transistorradio bij gepakt en naar radio Oost geluisterd. Je gaat sneeuw ruimen, maakt een praatje met de buurman; de tijd vloog voorbij.'
Even later belt hij terug: toch nog een gevalletje schade. `Het dak van de fietsenstalling bij het Capitool is ingezakt.' (foto)
Fietsenstalling
Een geknapt boutje, gokt huismeester Harry Kolkman, was waarschijnlijk de oorzaak van het instorten van de fietsenstalling bij het Capitool. Het dak van de grote stalen constructie begaf het onder de enorme sneeuwlast. `Dat ding kunnen we in elk geval afschrijven.' Hoeveel de totale schade bedraagt, is niet duidelijk. De meeste fietsen die in de stalling staan, lijken het wel te hebben overleefd. `Veel nieuwe fietsen stonden er niet in', meent Kolkman, `de meeste mensen waren al naar huis toen het gebeurde.'
`Het was tricky'
Ook voor de bewaking was het een druk weekend. `We hebben inderdaad redelijk wat werk gehad', beaamt Marcel Weustink. `Vanaf het middaguur vrijdag kregen we steeds meer meldingen van afgeknapte takken op de weg en beschadigde auto's. De meldingen hebben we zoveel mogelijk doorgegeven aan groenvoorziening en andere diensten, maar die waren al heel druk met sneeuw en takken ruimen op doorgaande wegen en fietspaden. Het was echt tricky 's middags.'s Avonds resulteerde dat in chaos, toen iedereen weer naar huis wilde.'
Later in het weekend zorgde de dooi voor veel overlast. `Dat leidde op sommige plaatsen tot stroomdipjes, onder meer bij gebouw Langezijds. Verder moest bij de cleanroom het dak sneeuwvrij gemaakt worden en bij de Waaier had het gelekt.'
Persoonlijke ongelukken hebben zich, voor zover Weustink weet, niet voorgedaan. `Er is alleen heel veel vernielde natuur door de enorme sneeuwlast. Ook is een aantal auto's beschadigd. Maar, dat is overmacht, daar kun je niets aan doen. De mensen die dit weekend aan het werk zijn geweest, verdienen een groot compliment. Dat mag ook wel eens gezegd worden.'
Forensenleed
Ralf Maslowski, universitair docent en onderzoeker aan de faculteit gedragswetenschappen, zag vrijdagmiddag de bui iets te laat hangen. `Ik ging rond een uur of vier weg', vertelt hij. `Op dat moment reden er volgens de NS-site nog treinen naar Apeldoorn.' Dat optimisme werd al snel de grond ingeboord. `De bus naar Hengelo reed niet meer. Eerst hebben we de auto van een collega sneeuwvrij gemaakt en die heeft me na een moeizame rit in Hengelo afgezet. Daar waren we rond zessen, nog best snel dus.' Op het perron werd het geduld van Maslowski flink op de proef gesteld. Hij somt op: `Eerst zou er een trein naar Zutphen gaan, maar dat bericht werd weer ingetrokken. Toen zou er een trein naar het westen komen. Toen toch weer niet. Wel zou er binnen een half uur een trein vertrekken. Daar bleef iedereen braaf op wachten. Toen er eindelijk een trein binnenkwam, ging die pendelen tussen Hengelo en Enschede. Later kwam er een andere trein en die zou na veel vijven en zessen dan naar het westen vertrekken. Nadat iedereen was ingestapt bleven we een uur stilstaan. Wat bleek? We gingen niet!'
Maslowski en zijn medegestrande reizigers moesten tegen half tien met z'n allen naar het Rabotheater in Hengelo klunen. `Daar zijn uiteindelijk 350 gestrande reizigers opgevangen. Of het nog gezellig werd? Nou, ik heb niet gekaart ofzo! Maar er ontstond wel een berustend sfeertje. Veel mensen gingen op hun laptop werken, of sociale contacten leggen. Ik ben een boek gaan lezen. En een flink end opgeschoten inderdaad.' Maslowski bracht de nacht door op drie theaterstoelen. `Er waren voldoende veldbedden en matrassen geregeld, maar ik lag daar prima. Ik paste precies onder de leuningen.'
Zaterdagochtend werd bekend dat de treinen naar Apeldoorn weer reden. `Ook toen moesten we weer meer dan een uur wachten. De informatievoorziening van de NS heeft wel wat te wensen overgelaten vind ik, ze hielden ons vooral vrijdagavond erg lang aan het lijntje.' En, werd Maslowski eenmaal thuis, als held onthaald? `Nou, ik was niet de enige. Mijn dochter zat vast in Zutphen, mijn schoonmoeder was gestrand en zo had iedereen eigenlijk wel een mooi verhaal!'
Barricade van sneeuw
De bewoners van Campuslaan 65 besloten afgelopen vrijdag het huis van hun onderburen, Campuslaan 63, met sneeuw te barricaderen. Met tien man sterk wisten ze in anderhalf uur tijd alle ingangen te blokkeren. Resultaat: een sneeuwmuur die al snel veranderde in een plaat van ijs. `De bewoners moesten via de brandtrap naar binnen. Ze zijn nu nóg bezig om alles weg te halen', grijnst Jan van Veldhuizen op dinsdag. `Zo'n plak ijs smelt namelijk niet een, twee, drie. Maar we hebben ze wel een schep geleend hoor.'
Jan vertelt lachend dat er al sinds mensenheugenis een burenruzie heerst tussen de twee huizen. `Zo af en toe vinden er ludieke acties plaats. De bewoners van Campuslaan 63 hebben bijvoorbeeld onze ramen eens vol frituurvet gesmeerd. Ja, er gebeurt van alles hier.'
Toen de sneeuw afgelopen vrijdag rijkelijk vloeide en de bewoners van Campuslaan 65 toch niet naar hun ouders konden, was het idee om de buren te pesten dus snel geboren. Jan: `Het gebeurt niet vaak dat iedereen het hele weekend op de campus is. Supergezellig!'
Boom op auto
`Het is wonderbaarlijk hoe hij er uit is gekomen', verzucht Lia van Asselt. Ze is wiskundelerares op het Bonhoeffercollege in Enschede en werkt ongeveer één dag per week op de UT om de aansluiting van het VWO op de universiteit te verbeteren.
Ze wijst naar het dak van haar nog vrij nieuwe Suzuki, die helemaal ingedeukt is. De wagen stond geparkeerd op de kleine parkeerplaats aan de Zul, bij Ravelijn. `Het liep tegen enen toen ik het zag. We stonden met een paar collega's uit het raam te kijken naar alle afgebroken takken, toen iemand zei: Lia, je auto! Dan weet je ook niet wat je ziet.' Ze had nog niet eens gebeld of `ze' waren al bezig haar auto boomvrij te maken. `Natuurlijk hebben we eerst foto's gemaakt voor de verzekering. Toen die boom eraf was, heb ik eerst gekeken of-ie nog reed. Daarna heb ik maar gewoon m'n dag afgemaakt. Je kunt er dan toch niets meer aan doen.'
`Domme pech', noemt Van Asselt het. `Mijn eigen risico ben ik wel kwijt nu. Gelukkig vergoedt de verzekeraar de schade, ongeveer drieduizend euro, en gaat het niet ten koste van m'n no-claim.'
Ze pauzeert even. `Weet je hoe lang ik 's avonds onderweg ben geweest naar huis? Over dat stukje van normaal nog geen tien minuten heb ik een uur en tien minuten gedaan.'
