Joost Brouwers, Erik Sambell, Marcel van Dijk en Frederik Warnaars zitten gezellig in de woonkamer van hun studentenhuis als ze hun verhaal doen. Jef Martens, de nestor ofwel huisoudste, zit momenteel in het buitenland, maar de opgezette kat houdt een oogje in het zeil.
Chop werd in 1983 opgericht op Kalanderstraat 17A. `Chop slaat op het geluid dat de messen van de slager beneden maakten,' legt Marcel van Dijk uit. Om van de muizen af te komen die op de troep in het huis afkwamen, schonk de huisbaas de jongens twee katten. Na tien jaar verplaatste Huize Chop zich naar De Heurne, wederom nummer 17A, en natuurlijk gingen de poezen, of poelies zoals de Choppers ze noemen, mee.
`Toen de beestjes steeds minder fit werden, opperde een oud-bewoner tijdens het jaarlijkse diner om de poelies na hun overlijden te laten opzetten. De oude lullen wilden de 150 euro per kat dan wel betalen,' vertelt Marcel. Daar moesten de studenten wel even over nadenken, want luguber vonden ze het wel een beetje. `Uiteindelijk besloten we het te doen. Toen de eerste kat overleed, we hadden haar laten inslapen, hebben we die meteen naar de preparateur gebracht. Die was niet aanwezig, maar na wat zoeken hadden we een buurtbewoner gevonden die het lijkje wel even wilde bewaren.'
Inmiddels staat Kleine Poelie al maanden boven op een kast in de kamer. Een paar weken geleden stuurde het huis een foto van hun beestje naar de Telegraaf. `Het leek ons leuk voor de Funpagina, maar de krant pakte het nieuws groots op. We kwamen bij het Binnenlands nieuws te staan,' vertellen de bewoners. Bovendien werden de studenten uitgebreid geïnterviewd door Q Music en Radio 1. `Ieder medium pakte het nieuws anders op,' vertelt Joost. `Soms werd het als een lugubere grap gebracht, maar dat is het echt niet. Die beesten hebben twintig jaar lang het leven van de studenten in Huize Chop meegemaakt. Ze hóren bij het meubilair en deze actie is een eerbetoon aan hen.'
Dikke Poelie is ook al een tijdje dood, maar ligt nog in de diepvries te wachten. De preparateur die de eerste kat opzette, heeft de zorgen voor de tweede overgedragen aan een collega. `Hij was gewend herten, beren en ander groot wild te doen. Dit was echt priegelwerk en daar had hij geen zin meer in.' Dikke Poelie is over een paar maanden terug. Dan kijken de bewoners of ze alsnog een speciale plek voor de beestjes maken. `Maar niet nadrukkelijk midden in de kamer of zo, daar hebben we geen zin in,' vertelt Frederik. De jongens zien ook wel wat in twee nieuwe, lévende, katjes. Maar daar is de huisbaas op tegen. `De jongste bewoner heeft als taak de beestjes te verzorgen, maar toch. De huisbaas zit niet te wachten op troep van die beesten.'
Ook al zochten de bewoners zelf de bekendheid, na alle drukte geloven ze het wel weer. Marcel: `Dit interview was echt het laatste dat we hebben gegeven, we gaan nu weer gewoon verder met ons leven.' En de Poelies, die blijven liggen totdat het huis verdwijnt.
Kleine Poelie omringd door haar huisgenoten, van links af Frederik Warnaars, Joost Brouwers, Erik Sambell en Marcel van Dijk. Niet op de foto: Jef Martens. Op de achtergrond het huislogo: het varken slaat op de slager die vroeger beneden het huis zat. (Foto Frans van der Veeken)
