Stationsplein Enschede. Zaterdagavond 23.00 uur. Een grote groep jongeren staat bij elkaar te kleumen. Mannen in rokkostuum, zonder jas; dames in lange jurken. De buscharter naar de vliegbasis Twenthe komt voorrijden. Daar, in het Noaberschap, wordt ter ere van het zevende lustrum van het College Cnødde een groots galabal georganiseerd. In de bus zitten veel meer vrouwen dan mannen. Aan een van de jurken bungelt op rechterborsthoogte een tampon met roze strik. `Wij zijn van huize OB en met deze gadget onderscheiden wij ons van de andere gasten,', is de uitleg. Hebbedingetjes in plaats van een corsage zijn hot. Een meidengroep draagt een gevarendriehoekje met in het midden een roze Dino. Ook zij zijn `als huis' naar het bal gekomen. `Wij zijn zes single huisgenoten. Iedere jongen die hier tussen de lakens belandt, komt erachter wat dat betekent,' vertelt één van de dino-draagsters terwijl ze op haar borst klopt. `De volgende dag wordt de Dino namelijk uitgelaten,' verklaart ze. Behalve een dino-gevarendriehoek hebben ze stickers bij zich. `Voor de jongens die dino-proof zijn.' Emancipatie dus van de veel besproken galamores (lees: de dame `betaalt' de heer aan het einde van de avond in natura).
Band Bitter Sweet begint te spelen. Een jongen op sportschoenen springt
rond op de dansvloer. `Onnodig', vindt een ervaren galabezoekster. `Het is hier geen Gronings gala, waar je al voor middernacht tot je enkels in de drek staat.' Het ten-dans-vragen is er niet meer bij, althans niet volgens de oude maatstaven. Een beleefd knikje volstaat. De grijpgrage handen van een oud-Cnøddelid zoeken een slanke taille voor de dansvloer. Licht geïrriteerd slaat ze zijn aanbod af. Hoe ging dat in de tachtiger jaren? Ach, een beetje geduld kan geen kwaad. Aan het eind van de avond zijn de meeste dames toch hun date kwijt en dan is het uitzoeken geblazen.
Boven het podium glijdt een wit doek naar beneden; in groen laserlicht verschijnt het Cnøddelogo: een bierglas met het Ros van Twente. De zaal joelt. Op het podium zet een zestal heren het Cnodde clublied in waarop de rest bijspringt. Het galabal is officieel geopend.
Behalve tampons en dino's blinken medailles en raketten op menig borst. Elke delegatie een eigen gadget. Het is een must. Dat blijkt als een Cnøddelid de microfoon pakt. `By the way,' bralt hij, `wil ik nog even mentionen dat jullie aan het einde van de avond een fucking gadget kunnen meenemen.' Ook strikjes, sjaals en sjerpen doen het goed. Elk dispuut z'n eigen kleuren en strepen. Conform de zogeheten dresscode. White tie, de meeste mannen dragen er een. De dames zien er vaak schitterend uit, dat moet gezegd. `Ik heb deze echt gekocht,' vertelt een bewoonster van huize OB. `Dat komt, vorig jaar was ik op een gala en stond ik oog in oog met iemand die exact dezelfde jurk aan had. Ik kon wel door de grond zakken.'
Terwijl de band de ene hit naar de ander speelt, vloeien bier en wijn rijkelijk. `Die veertig euro per persoon moet er immers uit,' vertelt een senaatslid van Audentis. `Veel gasten staan zich daarom af te tanken aan de bar.'
De partyband Bitter Sweet verlaat het podium, achter de draaitafel mixt een DJ de ene houseplaat met de ander. Strikjes en giletjes komen losser te zitten, een vrouw trekt demonstratief haar schoenen uit. `Fuck de etiquette', lacht ze. `Dit had ik veel eerder moeten doen' en ze swingt op blote voeten in haar galajurk verder.
Tegen vieren blazen de eerste gasten de aftocht. `Kees-Willem! Lul! Ga je nu al naar huis? Waar is je date?' Kees-Willem, waterige oogjes, blouse uit de broek, vlinderstrikje scheef, hikt: `Die is al weg.' Niet zo gek: met de uiterlijke etiquette zat het tot ongeveer middernacht wel snor, maar de ouderwetse hoffelijkheid, die schitterde door afwezigheid.
