Brassen
Nu zijn wij van nature geen vechtersbazen en speels stoeien doen we eigenlijk alleen tussen de lakens, maar ons andermans spullen op ludieke wijze wederrechtelijk toeëigenen, dat gaat prima. Normaal gesproken mag dat geen naam hebben. Een pennetje hier, een kladblokje daar, serieuzer wordt het niet.
De jongens van Isaac Newton hebben iets in ons losgemaakt. Als zij een oude, verrotte jaknikker van hun plek kunnen krijgen zonder dat iemand dat merkt, dan kunnen wij dat ook. Het plan om het Torentje van Drienerlo op listige wijze te ontvreemden was snel geboren, maar ketste op het laatste moment af. De angst voor natte voeten won het van de drang naar grootse daden. Het carillon, tweede op de shortlist, viel ook af. Even is leuk, maar de hele dag met je hoofd in die herrie, dat trekt niemand. De gedachte aan een hele redactie vol lawaaimakende, stinkende, agressieve ganzen was ook voldoende om het ganzenbrassen naar de prullenbak te verwijzen. Gelukkig was, zoals zo vaak, één geniaal moment voldoende. Wij wachten nu de ongetwijfeld ludieke tegenactie van de heren bewakers rustig af. Tot die tijd moeten ze maar lopend op ronde.
Fietsen
Studenten fietsen veel minder dan vroeger en dat komt door de OV-jaarkaart. Studenten zouden zonder het vervoerspasje stukken gezonder worden en dus moet de overheid deze regeling maar afschaffen. Dat staat - serieus - in een rapport van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu.
Wij vertrouwen het zaakje voor geen cent en hebben het stalen ros alvast van stal gehaald. Die kneep na een jarenlang verblijf in een schemerig schuurtje even flink met de oogjes maar stond spoedig te popelen van ongeduld. Het frame blinkt intussen van alle kanten, de dynamo is vakkundig gerepareerd en de banden zijn tot volle spankracht opgepompt.
Maar het moeilijkste kwam nog: het uitstippelen van de route. Over de doordeweekse ritjes zaten we niet zo in. Van de stad naar de campus dat kon niet al te moeilijk zijn, gewoon een kwestie van achter onze vertrouwde stadsbus 3 aan karren. Die weet de weg. Het is vooral de vrijdagmiddag die ons zorgen baart. Hoe komen we in vredesnaam bij papa en mama in Kerkrade? De spoorweg is ons uiteraard welbekend, maar het fietst best lastig over die bielzen.
Gelukkig bood internet zoals altijd uitkomst. We vertrekken nu vanaf het Hoedemakerplein in Enschede in noordelijke richting, draaien rechts de A35 op, pakken bij knooppunt Azelo de A1, volgen de A50 tot Den Bosch en zitten in een vloek en een zucht op de A2. Dan nog wat provinciale wegen en we ruiken moeders gehaktballen al.
Zo, nog even de baal met vuile was onder de snelbinders gestopt en dan gaan we. Levensgevaarlijk, maar wel hartstikke gezond!
