Voorstellen
Het was hartstikke geinig, dat voorstelrondje tijdens de vergadering van de universiteitsraad. Het ging er om dat de raads- en collegeleden vertelden over zaken die men nog niet van ze wist.
Nou, toen brak het los. Een collegevoorzitter die gek is op modelspoorbanen, een rector die vier vrouwen in huis heeft en een collegelid dat graag in de Alpen wandelt. Om nog maar te zwijgen over de onthullingen van sommige raadsleden. Die kwamen met dingen als `ik heb al dertien jaar een lat-relatie' en `ik speel dwarsfluit'.
Vervelend is alleen dat de aanwezige pers op zulke momenten ALTIJD wordt overgeslagen. Wij doen niet mee. Zitten er voor spek en bonen bij. Moeten onze kop houden, observeren en driftig pennen. Tja, dat is het vak. Dan is het fijn dat je in zo'n column je even kunt laten gaan. Alsnog stellen we voor:
Mijn naam is Jolanda en ik ben dertig jaar oud.
Ik heb een relatie met Hans.
En ben ook blij met minnaar Henk.
Hobby's? Wandelen, bridgen, zeilen, tennissen, voetbal en kokkerellen.
Passie? Bergbeklimmen.
Muziek? Jannes.
Favoriete tijdschrift? Campusmagazine.
Lekkerste gerecht? Boerenkool met worst.
Maten? 60-80-60. Dacht ik.
Vakantieland? Ook de Alpen.
Huisdier? Hangbuikzwijntje.
Wat ik bruto verdien? Bijna vijfduizend.
Kleur haar? Natural blonde.
Ogen? Smaragdgroen.
Hekel aan? De vrouw van Henk.
Meest blij met? Henk.
Wat jullie nog niet van mij wisten? Ik kan liegen als de beste.
Plakleed
Het zijn vaak de kleine dingen die het doen.
Van kleine dingen wordt een mens gelukkig. Niet van dure vakanties of luxe auto's, maar van pure en ontroerende gebeurtenisjes: zingende vogels (overdag, niet `s nachts), de glimlach van een kind, een vers kopje thee.
Evengoed geraken we juist van kleine dingen ook doodóngelukkig. De tsunami is heel erg, maar van vertraging met de trein, regen tijdens de barbecue of een gescheurd condoom worden we pas echt chagrijnig.
In de krant scoort de categorie klein leed altijd bijzonder goed. Zo presenteren wij deze week vol trots het bericht: Plakterreur Teistert Palen.
Wat blijkt: de over de campus verspreide plakzuilen waar verenigingen en andere clubjes hun feestjes en evenementen op aan kunnen plakken, worden bruut gemonopoliseerd! Er wordt behalve agressief geplakt ook overplakt: mededelingen van anderen zijn niet meer te zien doordat een instantie of club de hele plakzuil ineens volrolt. Heb je als ondernemende student net een leuke poster ontworpen om je flatfeest aan te kondigen, hebben agressieve overplakkers de volgende dag je plakpaal gemonopoliseerd! Met als gevolg dat er niemand op je bruisende flatfeest blijft plakken en jij blijft zitten met achttien kratten bier en chips voor een weeshuis.
Toegegeven, een bedreiging voor de wereldvrede, de economie of de volksgezondheid is het niet. Maar als flatfeestorganisatie kun je er behoorlijk ongelukkig van worden, van dit soort klein plakleed.
Gelukkig grijpt de Student Union resoluut in: er komen leidraden voor het plakpaalplakken.
Heel goed!
Aanplakken die handel!
