Anthon Henk Sonnenberg, student civiele techniek en wijsbegeerte, is net terug van drie maanden Thailand. In Khao Lak, een door de tsunami zwaar getroffen dorp dichtbij Phuket, bouwde hij mee aan huizen en een school.
Anthon Henk is verslaafd aan reizen. Vorig jaar zat hij vijf maanden in China voor zijn stage. Eind december kwam hij thuis, net voor de tsunami. Als reisgrage civiele techniek student zag hij meteen na die tweede kerstdag mogelijkheden. `Ik wilde graag weer naar het buitenland, maar niet om als toerist van highlight naar highlight te reizen. Ik wil liever een onderdeel van de samenleving en cultuur zijn, zoals ik dat ook tijdens mijn stage had ervaren.'
Via de internationale studentenorganisatie AIESEC legde hij contact met een Amerikaanse stichting, opgezet door de familie van een vijftienjarig Amerikaans meisje dat op 26 december in Thailand om het leven kwam. De stichting werkt met vrijwilligers uit allerlei landen en na een telefonisch interview was Anthon Henk welkom. Op 14 juni vloog hij, op eigen kosten, naar Bangkok.
Eenmaal in Khao Lak trof hij een slagveld aan. `Overal rotzooi. Geknakte palmbomen. Ingestorte huizen en hotels. Op het strand zag ik kledingstukken, schoenen en een teddybeer. Het was stil in het plaatsje, want veel van de mensen die er nog zijn, zitten in vluchtelingenkampen. Vrijwel iedereen is werkloos, want de resorts waar ze werkten zijn er niet meer. Het was spookachtig.'
Dat terwijl in het supertoeristische Phuket het leven alweer doorgaat. `Daar zag ik niks meer van de tsunami. Het toerisme draait weer volop, er is een hoop geld ingepompt. Het rustigere Khao Lak, waar de toeristen kwamen die de drukte wilden ontlopen, had kennelijk geen prioriteit.'
De werkzaamheden verliepen amateuristisch. `Die Amerikaanse organisatie had wel een verantwoordelijke aangesteld, maar het verliep allemaal niet heel professioneel. We hielpen vooral mensen waar die familie een bepaalde feeling mee had. Er was gelukkig wel een architect die het ontwerp maakte en aan de hand daarvan berekenden wij hoeveel materialen we nodig hadden. Het bouwen vond ik het leukst. Ik had totaal geen ervaring, maar ik vond het geweldig. Niet nadenken, maar lekker onder de palmbomen staan metselen met op de achtergrond het ruisen van de zee. Waarom studeer ik eigenlijk, dacht ik.'
Na twee maanden stonden er twee volledige huizen. Ook werkte hij mee aan de bouw van een school. `De materialen waren soms erg slecht. Voor de bekisting gebruikten we zelfs hout dat na de tsunami voor lijkkisten was gebruikt. Dat was wel een heel raar idee. En er komen dan ook allerlei infecties voor. Het water is er verontreinigd door de lijken. Ik ben zelf gelukkig niet ziek geweest.'
De veerkracht van de mensen verwonderde hem. `Ik woonde met een meisje dat haar broer en vader verloren was. Ik vond het knap hoe zij haar leven weer had opgepakt. De meeste inwoners praten er ook heel open over. Over wie ze hebben verloren en hoe ze zelf aan het water ontsnapt zijn. Ik heb foto's gezien van stapels opgezette lijken, dat was redelijk emotioneel.'
De verhalen over de huidige situatie in het getroffen gebied raakten hem niet minder. `Elk slachtoffer zou van de overheid 35.000 baht krijgen, dat is 700 euro. Maar omdat het land zo corrupt is, krijgen heel veel mensen maar 10.000 baht. Om dat geld te krijgen, moeten ze aantonen dat ze Thais burger zijn, maar doordat ze al hun papieren kwijt zijn lukt dat niet. Dus krijgen ze niks. Op een soortgelijke manier verliezen ze ook hun land, ze kunnen niet aantonen dat het hun eigendom is. Politie en ambtenaren worden omgekocht door grootgrondbezitters en hotelketens om eigendomspapieren te vervalsen en aangiftes van de dorpelingen niet te behandelen. Dat vond ik echt diep triest, die mensen kunnen niet eens terug naar hun eigen plek na alles wat er is gebeurd.'
De waardering van de plaatselijke bevolking voor de vrijwilligers was groot. `De mensen voor wie wij het huis bouwden waren superblij. Een van hen kwam steeds met een big smile eten en cola brengen.'
Samen met een aantal andere vrijwilligers deelde Anthon Henk een huis. `Vaak was er geen stromend water en er liepen mieren, hagedissen en kakkerlakken rond. Maar het was wel oké hoor. We hadden olifanten als buren, dat was wel bijzonder!'
Hij sloot zijn verblijf af met een reis door Maleisië en Cambodja. Net vijf dagen terug aast hij alweer op een nieuw projectje. `Ik hoop in januari weer naar het buitenland te gaan om een semester te studeren. Amerika misschien. Er zijn bij wijsbegeerte contacten in Atlanta, Georgia. Het is op zich wel handig om mijn studie en het reizen te combineren, anders krijg ik het nooit af. Vanwege Thailand heb ik bijvoorbeeld drie papers niet af kunnen maken.'
Ook na zijn studie hoopt Anthon Henk de wereld over te gaan. `Er is nu nog niets dat me in Nederland houdt. Geen baan, gezin of hypotheek. Ik ben 22, dus dat kan ik nog wel een jaar of tien volhouden.'
