Met haar slanke lijf in een groen pakje gestoken, de haren perfect in de krul en met roodgestifte lippen vertelt ze hoe leuk ze het vindt om in Enschede te zijn. `Ik zag mijn poster hier al hangen, éénig.' Wat daarna volgt is een lang verhaal, want Helwegen blijkt graag over zichzelf te kletsen, over haar streven naar het perfecte lichaam, de perfecte baan, een mooie villa, een sportauto en haar geloof in God. `Elke avond bad ik tot Maria en God: laat mij beroemd worden.' De zaal, vol met studenten, gniffelt af en toe. Als het Helwegen te rumoerig wordt, maant ze om stilte. `En anders ga je maar weg.' Eén jongen besluit dat inderdaad te doen, als Helwegen haar lijfspreuk verkondigt: `Borstjes vooruit, lipjes getuit, zo haal je de concurrentie onderuit.' Hoofdschuddend verlaat hij de zaal, met een gezicht dat boekdelen spreekt.
De lezing van Peter Rauch, moleculair bioloog en docent aan Saxion, is van een heel andere orde. Hij spreekt over het ingrijpen in DNA om het nageslacht te vervolmaken. `Moet alles wat kan ook kunnen?', legt hij de studenten voor.
Marijke Helwegen voert het hoogste woord (Foto Maurits Diephuis)
