Uit het Lood

| Redactie

Het West-Europa van de vroege middeleeuwen bestond uit veel woestenij en weinig beschaving. Onze voorvaderen die daar een veilig bestaan trachtten op te bouwen, verschansten zich in vestingen. Binnen de muren was het veilig. Buiten de muren heerste de wildernis. In de eeuwen die volgden werd die inrichting binnenstebuiten geklapt. De wildernis werd ommuurd. De gevaarlijke beesten werden opgesloten in dierentuinen. De gevaarlijke mensen verdwenen achter gevangenismuren. Daarbuiten regeerde de bescha­ving.

Scherm

Deze omkering was efficiënt. In een wereld met veel beschaving en weinig woestenij heb je veel meer muur nodig om de beschaving af te schermen van de woestenij, dan dat je muur nodig hebt om de woestenij weg te houden bij de beschaving. Wie woont in een land vol gevaarlijke gekken, doet er verstandig aan een stel goeie sloten te kopen. Maar in een land met maar enkele gekken zet men eenvoudiger het hek om de gek. Dat hebben de generaties voor ons goed gezien.

In de 21e eeuw draaien we de toestand echter weer terug. Iedere misdaad van een gek wordt weer beant­woord met vestingbouw. De ambassa­de­buurt in Den Haag zou in de Karolingische tijd niet hebben misstaan. Knappe Noorman die daar nog binnen­dringt. Scholen voor kinde­ren (ooit het toon­beeld van onschuld) hebben metaaldetectors bij de toe­gangspoort. En wanneer een gek dreigt iemand te vermoorden, dan wordt die gek niet opgesloten, welnee, dan krijgen zijn potentiële slachtof­fers per­soonsbescher­ming. De kuisheidsgordel is gereï­ncarneerd als blijf-van-mijn-lijfhuis.

Symptomatisch is de reactie van minister Peijs op de dood van een automobiliste die werd getroffen door een steen geworpen vanaf een viaduct. Ze laat de veiligheid van Neerlands viaducten onderzoeken. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze wijst op de abominabele kwaliteit van mevrouws voorruit! Natuurlijk kunnen we alle viaducten in het land voorzien van schermen die het stenen gooien bemoeilijken. Maar daar schieten we niets mee op. Dan vindt de dronken gek wel een andere manier om zijn mede­mens tot last te zijn. Dat is des beestjens aard.

De dronken gekken en de Mohammed B.'s hebben één ding gemeen. Ze komen tot een daad waarmee ze in hun geestelijke staat menen indruk te maken op hun omgeving. En die omgeving reageert te labbekakkerig om ze tegen te houden. Maar die omgeving zijn wij allemaal. En ik begrijp ook best wel dat het niet cool is een vriend te verraden, maar laat ons, omwille van duizend jaar beschaving, toch afspreken om in het vervolg weer netjes een hek om onze geliefde gekken te zetten. Dan kunnen we ze `s zondags weer gezellig opzoeken en nootjes geven.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.