Fietsen
De Student Union wil de Bastille verrijken met een fietswerkplaats, zo is te lezen in hun deze week gepresenteerde jaarplan.
Iedereen die na 1 januari 2002 zijn intrede op deze instelling deed, zal denken: leuk plan, goh, origineel! En zo handig ook.
De rest krijgt na het verwerken van dit nieuwste speerpunt een zwaar déjà vu gevoel.
We nemen u even mee terug naar het UT-Nieuws van 30 september 1999.
`Een zonnige woensdagmorgen, eind september. Alles in het blauworanje U-Technogebouw staat klaar voor de opening van de nieuwe fietswerkplaats. Aan een fonkelnieuw, triplex wandje hangt gereedschap in ordelijke rijen te wachten op de eerste fiets.' Voorts meldde het artikel dat de werkplaats goed past in het fietsstimuleringsbeleid van de UT en dat de dienst P&O dankzij een enquête had ontdekt dat zeventig procent van de UT-medewerkers behoefte had aan een dergelijke faciliteit.
Twee jaar later, eind 2001, komt het bericht dat vanuit bedrijfseconomisch oogpunt het doek voor U-Techno moet vallen. Daarmee verdwijnen tevens de fietsenwerkplaats, het triplex wandje en het in rijen geordende gereedschap van de campus. Het heette dat de UT zich in de toenmalige bezuinigingsrondes niet bezig kon houden met `niet-primaire activiteiten' die extra geld kostten, hoe `aardig' die faciliteit ook was. Het repareren van fietsen behoorde nu eenmaal niet tot de kerncompetenties van deze universiteit.
De sluiting was een zware klap voor de medewerkers van U-Techno.
Drie jaar later duiken de bandenplakkers weer op in het jaarplan van de Student Union.
Wij zouden maar één ding denken, als ex-U-Techno-medewerker.
Ga toch fietsen!
Mok
Wij hebben ons qua koffievoorziening ingekocht bij een aanpalende UT-business unit, die houder is van een Cafitesse. Dit edele apparaat is in staat zowel de gangbaarste als de meest exotische koffie-, cacao- en theevarianten op te hoesten. Veel sneller, luxer en veiliger dan de door arbodeskundigen sterk ontrade zelfzetmethode en vooral veel smakelijker dan de tot nu toe gehanteerde litersgewijze onttrekking aan centrale bulktappunten in kantinekeukens.
We zijn er blij mee, met de Cafitesse.
Toch verloopt onze koffievoorziening nog niet altijd even vloeiend. Ons medegebruikerscontract dekt wel onze koffieconsumptie maar niet ons bekertjesgebruik. De porseleinvoorraad van onze buren is precies afgemeten en de veiligheidsvoorraad plastic bekertjes is niet bestand tegen ons consumptiepatroon. Tot nu toe vond niemand een oplossing voor dit complexe logistiek probleem.
Laatst, met lege handen voor de Cafitesse staand, geen bekertje in velden of wegen, gingen onze gedachten uit naar een UT-student die eind jaren tachtig een handeltje in stenen koffiemokken op de campus startte. Elke medewerker en student zijn eigen mok, was zijn milieuvriendelijke motto. De eerste tientallen gingen grif van de hand, maar daarna stokte de verkoop.
Starend naar de Cafitesse zagen wij een gat in de eigentijdse markt voor ons opdoemen: als de Student Union nu toch bezig is om het failliete fietsenmakersplan weer nieuw leven in te blazen, moet er toch ook in de Bastille nog wel een hoekje te vinden zijn voor een pottenbakkerswerkplaats, zou je zeggen. Wij zagen de glimmende, gepersonaliseerde UT-mokken al voor ons, in de schappen van de Union Shop.
Nog een paar maanden behelpen, spraken we onszelf moed in, terwijl we onze handen tot een kommetje vouwden, onze neus tegen een cafitessekeuzeknop drukten, de choco behendig opvingen en slobberend terugkeerden naar onze werkplek.
