Opmerkelijk

Simon onderzocht het gebruik van streeknamen aan de hand van verschillende bronnen en een eigen enquête bij historische verenigingen. Voor haar onderzoek naar streekidentiteit bezocht Simon drie Nederlandse gebieden: Waterland, de Noordoostpolder en Twente. In Waterland blijken veel professionele organisaties samen te werken, omdat ze het eens zijn over de kwaliteit van de regio en die ook willen behouden. De populariteit van de Noordoostpolder neemt af. Steeds vaker duikt een synoniem op in de media: Noordelijk Flevoland. De polder blijkt meer georiënteerd op Flevoland dan het eigen gebied, dat qua naam aan het verdwijnen is. Twente is het grootste onderzochte gebied. Het is erg bekend in de rest van Nederland en de inwoners doen er veel aan om vooral de sociaal-culturele kenmerken in stand te houden. `Je ziet veel sociale activiteit', constateert Simon. `Paasvuren, hoornblazen en op veel plaatsen wordt volop het Twents dialect gesproken.' Streekidentiteiten kunnen lang behouden blijven. De grootste voorvechters van de regio's, blijken beter opgeleide mensen, met veel vrije tijd. Zij hebben de mogelijkheden iets met de streekspecifieke kenmerken van hun regio te doen. Dit kan vanuit verschillende motieven. Bijvoorbeeld het wij-zij gevoel, waarbij een contrast wordt gezocht tussen de eigen en omliggende streken. Een gemeenschappelijke `vijand' versterkt de onderlinge samenwerking en de streekidentiteit. Of nostalgische overwegingen. De `aaibaarheid' van een streek; een gevoel voor kwaliteit en cultuurbewustzijn zijn voedingsbodems voor streekidentiteiten. (bron: Rijksuniversiteit Groningen)