Het Nederlandse treinmaterieel blijkt bovendien extra slipgevoelig in vergelijking met het veel slipvastere buitenlandse spoorwegtuig. Dat komt weer doordat de meeste Nederlandse treinen niet voorzien zijn van een aparte locomotief en dus veel lichter zijn dan hun buitenlandse broeders. De eerste de beste Duitse loc dendert zonder één slipper door het dikst denkbare bladerdek. Daarbij perst de machine elk ranzig randje bladvet van de rails en effent het pad voor de lichtere wagons die ongestoord voort kunnen razen.
Kijk, met die pas verworven wetenschap kunnen we wel wat. Ook al treinen we weinig en fietsen we meer. Want wielen zijn wielen en bladeren zijn bladeren. Meteen zien we in waarom ook wij ons met onze tweewieler sinds die herfststorm steeds moeizamer een weg banen door het neergedaalde gebladerte: we zijn te licht. We slippen wat af op ons woonwerktraject, onze banden slijten ongelijkmatig, onze wielen worden vierkant en onze reistijd steeds langer.
Maar dankzij de resultaten van dit nieuwste stukje maatschappelijk toepasbaar wetenschappelijk onderzoek, kennen we ook de remedie: hoe groter het gewicht, hoe beter de wegligging.
We kiezen dus voor de Duitse-loc-aanpak. Massa maken en doordenderen. Dus schaffen we fietstassen aan stabilseren we ons stalen ros met authentiek Bastille-beton. Op de voorvork prikken we een boodschappenmandje en vullen dat af met 24 pakken yogho yogho (in de bonus bij Albert Heijn). En inderdaad, het werkt: het Hengelose stadserf nemen we swingend en stabiel, de hele Hengelosestraat leggen we op TGV-snelheid af, de chicanes op de campus snijden we messcherp aan, de Vrijhof komt in zicht. En nu remmen ...
We komen bij kennis in een plas van yogho yogho, schudden de Bastillebrokken van ons af en rukken onze fiets uit de pui van het Theatercafé. Ons horloge staat stil op zes over half negen. Het bewijs is geleverd: Hengelo-Enschede in 12 minuten, een persoonlijk record.
Dichten
Sinterklaas zat weer eens te denken...wat zou hij Keesje dit jaarschenken? Hmm. Dichten is niet de beste kwaliteit van de goede Spanjaard, verder is het een heel aimabel typje met een baard.
(Het best gehoorde gedicht ooit blijft overigens het volgende: Zat de Sint maar niet zo vaak te denken. Dan schreef hij tenminste niet van die klotegedichten.)
Rijmpjes maken, het is een kunst op zich. Afgelopen dinsdag tijdens de manifestatie in Amsterdam voor het hoger onderwijs konden we onze harten alvast ophalen, alvast wat inspiratie opdoen voor het in aantocht zijnde 5 december. De demonstranten zongen bijvoorbeeld het volgende strijdlied:
"Elke studie eigen prijs
Hija-i-jaho
Onze Nijs die is niet wijs
Hija-i-jaho"
En:
"Minder geld, meer kwaliteit
Hija-i-jaho
Is toch met elkaar in strijd
Hija-i-jaho"
Voelt u de inspiratie al opkomen? Rolt er straks een gedicht uw pen uit dat zijn weerga niet kent? Een leuke dichterlijke UT-song misschien?
"Reorganiseren is een feest
Hija-i-jaho
Met Van Vught, De Jong en Te Beest
Hija-i-jaho"
