UT-medewerkster tessa lieffering exposeert
Tessa Lieffering is behalve medewerkster van het Vrijhof Cultuurcentrum ook kunstenares. Vorige week werd haar expositie 'Chimaera ontmoet Barbie' in de Vrijhof geopend. Liefferings schilderijen zijn te zien tot en met 4 december.
Tessa Lieffering had tekenen in haar eindexamenpakket, maar thuis tekende ze niet veel. De interesse was er wel, maar de tijd ontbrak vaak. Die tijd kwam er wel toen ze naar de AKI ging. In eerste instantie koos ze voor monumentale vormgeving, maar halverwege het tweede jaar stapte ze over op tekenen en schilderen. Een goede keus, vindt ze achteraf:
'Ik heb nooit spijt gehad. Bij monumentale vormgeving ontwerp je dingen, maar laat je het uitvoeren door een ander. Dat vind ik jammer. Bovendien is daar minder ruimte voor emoties. Het moet veilig zijn (het staat tenslotte in de openbare ruimte) en niet aanstootgevend.'
De druk van tegenwoordig met studiepunten en studiefinanciering was er nog niet in haar studietijd. 'Dat past eigenlijk niet bij een studie als deze. We kregen ook geen cijfers.' De opleiding was vijf jaar, maar Lieffering voelde dat ze een jaar extra nodig had voordat ze in het diepe werd gegooid.
Lieffering werkt nu thuis in haar eigen atelier, op de vijfde verdieping, met uitzicht over de boomtoppen. Veel licht is er ook, en dat is belangrijk: 'Na de AKI heb ik een tijdje in een atelier gewerkt met kleine raampjes bovenin. Vreselijk: ik voelde me opgesloten!'
Al jaren werkt Lieffering met hetzelfde thema: de combinatie van lieflijkheid en wreedheid. Dit ontstond door de oorlog in Bosnië. De ellendige dingen die daar gebeurden, hebben haar gegrepen. De manier waarop ze het overbrengt is wel veranderd. In het begin was het direct en realistisch. Langzamerhand is het meer symbolisch geworden. 'Het is een momentopname van een gebeurtenis, op een snoeperige manier verpakt,' legt ze uit. 'Dat doe ik met bijvoorbeeld prinsessen en witte paarden. Het is mooi om te zien, maar er zit een serieuze boodschap achter.'
Natuurlijk mag iedereen ook zijn eigen verhaal bedenken bij het schilderij. 'Het is niet de bedoeling met het lerende vingertje te zwaaien, dan is kunst niet leuk meer. Maar ik wil wel laten zien dat het allemaal gebeurt.'
Lieffering verenigt dus het mooie en het gruwelijke. Bosnië is van nu, maar ook vroeger gebeurden er vreselijke dingen: dorpen dieworden platgebrand en vrouwen verkracht. Lieffering wil de verschillende tijdperken samenbrengen. Zo zie je de Smurfen, maar ook Chimaera van vroeger.
Bang dat de boodschap door het gebruik van mooie kleurtjes en figuren niet overkomt, is Lieffering niet. Mensen gaan er juist over nadenken. Ze zien eerst het mooie, maar denken dan: 'Hè, wat is dat nou?' Bij de eerste blik lijkt het werk lieflijk door de zachte kleuren en schuimige oppervlakten, maar kijk je wat langer, dan blijken ze bitter te zijn. Kleine speelgoedsoldaatjes staan elkaar naar het leven, Sint Sebastiaan blijkt doorboord en doorspiest. Het is niet zo mooi, het is juist gruwelijk.
Tot en met 4 december, Expositieruimte Vrijhof, toegang gratis.
