Zouden studenten studiepunten krijgen voor het schrijven van ingezonden brieven?
Het waren er deze week namelijk zóveel.
De ouwe discussie werd er weer eens in aangezwengeld. Of je nou wel of niet studiepunten moet uitdelen aan de actievelingen onder ons. Zijn we daar nou nog niet uit? Het gaat toch om activisme náást de studie. Of zoals uit een citaat uit de UT-Nieuws-archieven blijkt: 'In een liefdesrelatie leer je hoe je met iemand omspringt. Daar krijg je ook geen afstudeersteun voor.' Precies. Simpel toch? Liever een vereniging met drie enthousiaste leden dan een club met tien mensen die voor de punten komen. Zo.
Even wat anders. Willem-Alexander nog gezien afgelopen dinsdag? Hij was in het WB-gebouw. Top secret natuurlijk. Studenten die met hem mochten praten (vrijwillig, niet voor sp's) moesten in het diepste geheim opereren. 's Morgens in hun ouwe kloffie naar de UT fietsen met in een geheime tas aan het stuur een jasje dasje. Ja zeg, stel je voor dat iemand je ziet op je paasbest en denkt: hee, wacht es even, die ziet er netjes uit, ik denk dat de kroonprins vandaag op bezoek komt bij Waterbeheer.
Alle moeite ten spijt: uiteindelijk stonden de pers en studenten toch rijen dik voor de deuren van het zaaltje met daarin de waterexperts.
Het was ergens gaan lekken.
Lava
De eerste herfststorm van dit jaar hebben we weer overleefd. Althans de meesten van ons. En van de fouten die gemaakt zijn hebben we geleerd: nooit meer je hond tegen een boom laten plassen als-ie op instorten staat en bij windkracht 12 niet te ver voorover buigen over de railing van de Vlissingse havenkade.
Nog maar net zijn de beelden van brandweer en bosbouwers met kettingzagen uit het journaal verdwenen en hebben schade-experts en gedupeerde verzekerden hun nood geklaagd in Nova, of de volgende natuurramp dringt zich aan ons op: de Etna doet het weer.
En hoe. De satellietbeelden van de rookkolom en de plaatjes van de lavastroom zijn spectaculair. De eerste schadegevallen zijn ook al geregistreerd. Vorig jaar waren we op vakantie op SiciliÙ, onder de rook van de Etna in ruste, en in de eerste de beste actualiteitenrubriek van deze week herkenden we de eigenaar van ons favoriete vakantierestaurantje, huilend voor de rokende resten van zijn uitbating. Bij de gedachte aan zijn pizza Vesuvius liep ons het water weer in de mond en we herinnerden ons zijn verhaal van vorig jaar: over hoe zijn eettentje net uit de as was herrezen na de vorigeuitbarsting.
Sneu. Maar wat bezielt zo'n man, vraag je je af. Wij Nederlanders houden ons wijselijk gedeisd na een reeks windhozen; het eerste stormslachtoffer sneuvelt pas weer over twaalf jaar. Maar kokkerellen op de flanken van een vulkaan, met aan kamikaze grenzende creativiteit, is voor de echte vakman kennelijk de ultieme uitdaging. Beroemd worden met je op Etnarotsen geroosterde struisvogelbiefstuk en geliefd om je baklava.
Het kan lang goed gaan in de Siciliaanse keuken, maar vroeg of laat slaat toch weer de vlam in de pan.
