'Ik had helemaal niet door dat ik was neergestoken. Voelde ook echt niets. Het ziekenhuis was bij het zien van mijn wond direct in rep en roer', herinnert ze zich.
Die vreselijke nacht is inmiddels twee maanden geleden. De dader is nog spoorloos. Langzaamaan herstelt de studente van haar lichamelijke en geestelijke wonden. Soms komt de nachtmerrie terug, in haar slaap of als ze alleen is. Ze fietste nooit alleen, toevallig wel die nacht. En ze voelde zich daar altijd al onveilig. Sinds vorig week heeft ze hulp van een psycholoog om het voorval te kunnen verwerken. Eindelijk het gevoel dat iemand haar een beetje begrijpt. 'Want hoewel ik oog als een heel sterk persoon, is dat nu van binnen wel even anders.'
Angst kwam ook pas toen ze 's nachts alleen in het ziekenhuis lag. 'Ik ging nadenken. Stel nou dat het mes wel mijn slagader had geraakt? Het scheelde maar een centimeter. Voor het eerst heb ik toen heel hard gehuild, echt verdriet.'
Vanaf dat moment wil ze niet meer alleen zijn, vertelt ze, en vertrekt ze voor wat rust naar haar ouders. 'Ik heb een dag later al mijn vrienden gebeld op de UT en gezegd: ik ben bijna vermoord. Ja, ik heb veel lieve, ondersteunende reacties gehad. Ook van de opleidingsdirecteur.'
Die eerste dagen gingen in een roes voorbij. Ze richt zich vooral op haar lichamelijk herstel. Een wond met dertien hechtingen die moet genezen, een verzwikte enkel waar ze niet mee kan lopen. Wel wil de studente snel weer naar buiten. 'Maar ik ben heel bang om alleen te zijn, vooral als het donker is. En dat is het ergste wat me is overkomen; ik ben nu beperkt in mijn vrijheid. De wereld is in mijn ogen veranderd.'
Ze ziet zichzelf als een sterk persoon. Na anderhalve week gaat ze weer studeren en aan het werk. Maar dat valt tegen. 'Concentratieproblemen. Ik luister wel tijdens een college, maar hoor het niet. Ik lees een opdracht, maar begrijp het niet. Gelukkig zijn hier regelingen voor op de UT.' Ze begrijpt zelf heel goed dat tijd de wonden heelt en dat ze nu, mede door de politie en de psycholoog, nog teveel herinnerd wordt aan die nacht. 'Maar ik wil zo graag weer een gewone student zijn.'
Waarom ze haar verhaal vertelt, daarin is de studente heel duidelijk.'Er zijn veel onveilige plekken op de campus. Zoals de Bosweg, de bushalte bij de Casper, het paadje achter het WB-gebouw. De gemeente en de UT moeten zorgen voor betere verlichting. En ik hoop dat studenten niet meer alleen gaan fietsen. Zorg dat je veilig bent.'
Om redenen van privacy wil de UT-studente anoniem blijven.
Zie ook artikel elders in het UT-nieuws
