De zuidgrens is duidelijk. Die wordt gevormd door de Middellandse Zee. Tenminste wanneer Spanje ogenblikkelijk afstand doet van Ceuta en de Peterselie, want anders houdt Europa wat ons betreft op bij de Pyreneeën. Griekenland moeten we meteen buitensluiten. Dat land kibbelt met Turkije over elk eiland waar een geit op past. En het weigert zijn noorderbuur Macedonië te erkennen omdat het driekwart van dat land bezet houdt. Zolang die heethoofden rond de Balkan het woord eenheid niet kunnen uitspreken horen ze in ons Europa niet thuis.
Onze grens volgt vanaf de Ionische Zee de toppen van de Dinarische Alpen en via de Una en de Sava uiteindelijk de Donau. Dat betekent dat naast Slovenië en Kroatië ook Vojvodina mee mag doen. De Serven die daar wat op tegen hebben voeren we af naar Den Haag. Om veilig buiten de perikelen rond de Zwarte Zee te blijven, volgen we vanaf Orsova de toppen van de Karpaten, de Beskiden en de Sudeten, om via de Neisse en de Oder in de Oostzee uit te monden. 't Is jammer voor de Polen en de Baltische staten, maar de geschiedenis heeft ons meer dan eens geleerd dat ambities oostelijker dan dat onvermijdelijk stranden in de Russische winter.
Over Scandinavië bestaat geen discussie en daarmee ligt dan ook de noordgrens vast. Rest nog de westgrens. Wordt het de Noordzee, of toch de Atlantische Oceaan? De keuze is aan Engeland. Dat zal nu eindelijk eens duidelijk moeten uitspreken of het zich zal schikken naar het Europees model, of dat het tegen beter weten in het middelpunt van de Gemenebest wil blijven. Wij rekenen eigenlijk op het laatste. En we hopen dat we ons daar dan bij mogen aansluiten. Nu onze emu-makkers alle gemaakte afspraken overboord hebben gegooid, lijkt ons de tijd rijp om het zinkende schip te verlaten. Ik heb Tony Blair al onze oprechte excuses aangeboden voor die klerestreek van De Ruyter. Samen heersen over de wereldzeeën, datis ons ideaal. En om dat te verwezenlijken zullen we samen aanschurken tegen onze grote sterke broer Amerika.
